Ο προσφιλής μου δαίμονας.

Κατ' αρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι όχι μόνο δεν ασχολούμαι με καμίας μορφής μαγγανίες, μεταφυσικές πρακτικές, κλπ, αλλά κλάνω μέντες με οτιδήποτε αφορά αυτό το χώρο... του εξω απο εδώ, του επέκεινα ή όπου αλλού είναι, τέλος πάντων.
Παρολαυτά, υπάρχει ένα μυθολογικό ον το οποίο έχω σε μεγάλη εκτίμηση και θεωρώ βαθιά παρεξηγημένο. Και δεν διστάζω να πω ότι, αν τα πρόσωπα της μυθολογίας αντιπροσωπεύουν, απεικονίζουν ανθρώπινα πάθη, προτερήματα και ελαττώματα, τότε αυτό το ον με εκφράζει σε μεγάλο βαθμό.

Η Λίλιθ. Η πρωτόπλαστη. Η πρώτη "σύζυγος" του Αδάμ, όταν "σύζυγος" δεν ήταν αυτή που κανόνιζε δεξίωση, λουλούδια και παρανυφάκια πριν ντυθεί σε τούλια φρουφρού το Σάββατο το βράδυ και έτρεχε τη Δευτέρα σαν τρελή στο σούπερ μάρκετ να πάρει σφουγγαρίστρα και κουβά γιατί όλοι θέλανε να πάρουν ένα χρήσιμο δώρο στα παιδιά αλλά το τρίπτυχο βιλέντα, χλωρίνη, βετέξ τους φαινόταν παρακατιανό και κανείς δεν το σκέφτηκε για χρήσιμο δώρο στη μελλόνυμφη.
Τότε που ο καλός Θεούλης εποίησεν άρρεν και θύλη σε όλα τα είδη των έμβιων όντων, και στο τέλος έφτιαξε τον άνθρωπο, άρρεν και θύλη, όπως όλα τα υπόλοιπα.
Έφτιαξε λοιπόν τον Αδάμ και τη Λίλιθ. Ξεχωριστά τον έναν από τον άλλο, αλλά προορισμένος να ενωθούν για να δώσουν ζωή.
Το ζευγάρι ζούσε στον Παράδεισο όπως και όλα τα άλλα δημιουργήματα του Υψίστου. Η σούπα χαλάει όταν προσπαθούν να συνευρεθούν , όπως και όλα τα άλλα δημιουργήματα του Υψίστου. Η Λίλιθ δεν δέχεται ότι πρέπει να είναι "από κάτω" και όταν ο Αδάμ την πιέζει επικαλείται τον Κύριο με το ιερότερο όνομά του και ξεφεύγει πετώντας. Ο Ύψιστος θυμώνει με τη χρήση του ονόματός του επί ματαίω και την πετάει έξω από τον Παράδεισο, στις ερήμους της Γης.
Ο Όφις, όμως, σιγά μην άφηνε τη Λίλιθ,  το κελεπούρι, να πάει χαμένη. Την επισκέπτεται στην έρημο και της προτείνει να γίνει σύντροφός του και δαιμόνισσα. Εκείνη δέχεται, αν και κάτι αναφέρεται ότι ακόμα και στον κατηραμένο Όφι έκανε κόνξες.
Στο μεταξύ ο Αδάμ στον Παράδεισο λύσσαγε που έβλεπε όλα τα δημιουργήματα να "αυξάνονται και να πληθύνονται" και αυτός να είναι ο μόνος μαγκούφης και ανέραστος. Του έγινε στενός κορσές του Υψίστου να του φέρει τη Λίλιθ πίσω. Έστειλε λοιπόν τρεις αγγέλους στη Λίλιθ να της πουν ότι ο Ύψιστος και το πρωτοπαλίκαρό του τη συγχωρούν και τη δέχονται πίσω. Αυτή τους ξαποστέλνει με βρισιές. Οι άγγελοι τότε της ανακοινώνουν, με αγγελικά χαμόγελα, υποθέτω, οτι αν δεν υπακούσει θα σκοτώσουν όλα τα παιδιά που στο μεταξύ είχε αποκτήσει με τον Εωσφόρο. Η δαιμόνισσα τους ξαποστέλνει για μια φορά ακόμα, έξαλλη με το σκηνικό.
Η απειλή πραγματοποιείται. Ο Κύριος, ως δίκαιος και φιλεύσπλαχνος (κατά τον Αδάμ), σκοτώνει τα παιδιά της Λίλιθ και την καταδικάζει στο Πυρ το εξώτερο, ως εξώλης και προώλης.
Φτιάχνει μια καινούρια, υποταχτική Γυναίκα από το πλευρό του Αδάμ, η οποία βέβαια, λόγω της μαλακής της φύσης, πιστεύει και εκείνη τον Όφι με τις γνωστές συνέπειες...
Η Λίλιθ μισεί πια θανάσιμα τα παιδιά, τις εγκύους και ότι έχει σχέση με τη συνέχιση της ζωής. Το μόνο που θέλει και ξέρει είναι να ικανοποιεί τις γενετήσιες ορμές της με όποιο διεστραμμένο τρόπο σκεφτεί. Επισκέπτεται και ταλανίζει άνδρες μοναχικούς και παράνομα ζευγάρια, ώστε να κλέβει σπέρμα για να δημιουργεί δαίμονες. σκοτώνει νεογέννητα, λεχώνες και εγκύους και καταστρέφει το μέλλον των παιδιών.
Αυτή είναι η ιστορία της Λίλιθ που όταν διεκδίκησε τη θέση της στον Παράδεισο, θεωρήθηκε αισχρή και τιμωρήθηκε με αποκλεισμό από τη Χώρα της Επαγγελίας που χαίρονταν όλα τα δημιουργήματα του Κυρίου, ακόμα και τα πιο ταπεινά.
Μα κι όταν ακόμα προσπάθησε να φτιάξει το δικό της κόσμο, τη δική της ιστορία, τιμωρήθηκε ξανά με το χειρότερο τρόπο. Και έγινε δαιμόνισσα και άδικη τιμωρός της αθωότητας, καταραμένη και φοβερή, μισητή και αποκρουστική.
Δεν ξέρω πόσο αθώο αίμα έβαψε τα χέρια και τα χείλη της Λιλιθ, αλλά ξέρω ότι αυτό που έβαψε τα χέρια και τα χείλη του Θεού μας δεν είναι λίγο. Και αναρωτιέμαι πώς γίνεται να θεωρείται κάποιος καλός και ενάρετος ή κακός και δαιμονικός από τη φύση του, ανεξάρτητα από τις πράξεις, τις αποφάσεις και τη στάση του αλλά και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργεί.
Καταλήγω ότι η κρίση αξιών δεν είναι καθόλου μα καθόλου σημείο των καιρών μας. Είναι μάλλον κατασκευαστικό λάθος του κόσμου μας.