Ντρέπομαι για την προηγούμενη ανάρτησή μου.Αναδημοσιεύω απο το blog της Κατερίνας.

Ντρέπομαι για την προηγούμενη ανάρτησή μου.Αναδημοσιεύω απο το blog της Κατερίνας.

Μια ευκαιρία για τον Παύλο!

Ο Βασίλης είναι ο μπαμπάς του Παύλου. Ο Βασίλης έχει νονά τη μαμά μου, οπότε είναι σαν να λέμε πνευματικός της γιος. Αυτό πάντα μας έκανε λίγο...συγγενείς. Όταν ήμασταν μικρά και πηγαίναμε στο χωριό ο Βασίλης που είναι λίγο μεγαλύτερος μου κρυβόταν στα σκοτάδια και όταν περνούσαμε με την ξαδέρφη μου μας κατατρόμαζε και ουρλιάζαμε σαν χαζές. Μεγάλο κάθαρμα  ο Βασίλης που από μικρή με φώναζε κουμπάρα για να μου σπάσει τα νεύρα και πάντα τα κατάφερνε! Τελικά κατάφερε να με κάνει και κανονική του κουμπάρα μιας κι εγώ τελικά τον πάντρεψα!!!

Ο Βασίλης ήταν πάντα ένα χαρούμενο παιδί, έτσι τον θυμάμαι πάντα, μα τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει...

Έχει τρεις γιους. Περήφανος για τον κάθε έναν από αυτούς, μα εδώ και δυο χρόνια ζει το αδιανόητο γιατί η οικογένεια του ζει το αδιανόητο!

Θα σας συστήσω τον μεσαίο του γιο τον Παύλο. Ο Παύλος είναι δεκαεπτά χρονών, όμορφος σκέτο αστέρι αφού κατάφερε και πήρε τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά και των δυο γονιών του! Τρελαίνεται να παίζει μπάσκετ, να ζει έντονα, να βγαίνει με τους φίλους του...αγαπά τους υπολογιστές και τη μουσική...μα  δεν μπορεί να χαρεί τίποτε από όλα αυτά γιατί τα τελευταία δύο χρόνια έγινε μαχητής της ζωής. Της δικής του ζωής.

Διαγνώστηκε με μια επιθετική Λευχαιμία τύπου Τ και παρόλο που ο αδερφός του είναι συμβατός δότης ο οργανισμός του δεν δέχθηκε την μεταμόσχευση μυελού των οστών...κι αυτό έφερε μια ακόμη ανατροπή, μια αγωνία και μάχη με το χρόνο...Ο Παύλος πρέπει άμεσα να φύγει στην Αμερική! Στην Βοστόνη. Στον τόπο των θαυμάτων. 

Τα παιδιά ζουν σε ένα μικρό χωριό στον τόπο καταγωγής της μαμάς μου κι είναι εντυπωσιακό πως όλο το χωριό κινητοποιήθηκε κι άρχισε να διοργανώνει εράνους και μπαζάαρ και κάθε λογής διοργανώσεις με στόχο να μαζευτούν χρήματα και κατάφεραν πολλά, μα απέχουμε πολύ από το στόχο! Είναι εντυπωσιακό και συγκινητικό πολύ πως μια μικρή και φτωχική κοινότητα ανθρώπων οργανώνεται για να βοηθήσει μια οικογένεια που υποφέρει. Για να χαρίσει ελπίδα, σε ένα παιδί!

Είναι εντυπωσιακό πως ένα παιδί που κινδυνεύει γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη, παιδί μας! 

Με συγκίνησε αυτή η αυταπάρνηση, αυτή η τρομερή δύναμη των ανθρώπων...

Στο τηλέφωνο ο Βασίλης ήταν σκεπτικός. "Είναι πολλά τα χρήματα που χρειαζόμαστε" μου είπε...μα δεν γίνεται να απογοητευτούμε και να μην προσπαθήσουμε. Δεν γίνεται να μην δώσω στο παιδί μου αυτή την ελπίδα!"

Δεν μιλούσα πια με το Βασίλη, τον φίλο, κουμπάρο, κολλητό από τα παλιά που κάναμε φάρσες και γελούσαμε. Μιλούσα με έναν πατέρα σε αγωνία. Σε φόβο...Πως είσαι; Τον ρώτησα. 

"Όσο ο  Παύλος είναι καλά και  δεν τα παρατάει είμαι καλά!" 

Συγκινήθηκα βαθιά... Πως είναι η ψυχολογία του παιδιού; τον ρώτησα ξανά.  

''Αν τον δεις θα σκεφτείς πως φαίνεται λίγο ταλαιπωρημένος κι είναι αδυνατισμένος, κατά τα άλλα είναι θηρίο! Δίνει μεγάλο αγώνα, παλεύει ασταμάτητα δυο χρόνια τώρα! και δίνει σε όλους μας δύναμη." Μιλούσε με τόση περηφάνια για το γιο του... Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα...

Το να κινδυνεύει η ζωή του παιδιού σου είναι κάτι το τρομερό. Ξέρω πως υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι που ζουν με αυτό το φόβο που εμείς δεν μπορούμε να διανοηθούμε...μα τώρα, αυτοί οι τρομαγμένοι γονείς είναι άνθρωποι κοντινοί. Άνθρωποι που αγαπάμε, άνθρωποι που νιώθουμε την αύρα του τρόμου τους...

Αγαπημένοι...Αυτή η ανάρτηση αφορά ένα παιδί...Ένα δεκαεφτάχρονο πλάσμα, που έχει πολλά να δει και να νιώσει και να ζήσει και έχει δικαίωμα στο όνειρο και στην ελπίδα...Δυο χρόνια τώρα οι γονείς και τα αδέρφια του Παύλου ζουν με τη συνεχή απειλή, πως θα τον χάσουν και χρειάζονται να ανάψουν ένα φως στο σκοτάδι που ζουν.

Αν μπορούμε όλοι εμείς οι άνθρωποι να τους χαρίσουμε μια ευκαιρία...Μια ευκαιρία για το πολυτιμότερο αγαθό. Την ίδια τη ζωή!

Χρειάζονται πολλά χρήματα μα είμαστε κι εμείς πολλοί και το περίσσεμα μας λίγο, μα το περίσσεμα αγάπης πολύ!

Είναι Παρασκευή κι ακολουθούν ημέρες ξεκούρασης αγαπημένοι και αν μπορούμε όλοι αυτό το Σαββατοκύριακο να στερήσουμε από τον εαυτό ή από τα παιδιά μας κάτι μικρό, ένα σακουλάκι πατατάκια, ένα παγωτό, ένα σινεμά, μια μπύρα, μια πίτσα...και να προσφέρουμε αυτά τα δυο, τρία, πέντε ευρώ για να χαρίσουμε ελπίδα στο αγόρι μας!

Δεν σας το ζητώ αγαπημένοι, μα ελπίζω...ελπίζω πραγματικά στα θαύματα της ζωής κι εσείς με κάνατε να πιστεύω ακόμη περισσότερο στο θαύμα των ανθρώπων! 

Σας παραθέτω τον αριθμό μέσω του οποίου η οικογένεια προσπαθεί να συγκεντρώσει όσο πιο άμεσα γίνεται ένα αξιοσέβαστο και πολυπόθητο ποσό για να μπορέσει να μεταφερθεί ο Παύλος στη Βοστόνη.

ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΣΟΥΣΑΝΑ

Τηλέφωνο Επικοινωνίας Σουζάνα Κυριακίδου Μαμά Παύλου
6986789490 
...................................................................
Δυστυχώς ο χρόνος είχε άλλα σχέδια για τον Παύλο....
Θερμά συλληπητήρια στην οικογένεια καιτους οικείους...
 http://pistos-petra.blogspot.gr/2016/03/kalo-taksidi.html?showComment=1459590324396#c1047693357530571077

Είμαι έξαλλη!!!!

Προσπαθώ και σήμερα να βρω την καλή μου διάθεση και ηρεμία μέσα από χαριτωμένη ελληνική swing.
Μάταια!!! Κοιμήθηκα ελάχιστα, στριφογύριζα και σκεφτόμουν. Βασανίζομαι από αυτό που λένε οι Γάλλοι "το πνεύμα της σκάλας". Το να χάσεις τα λόγια σου και να μην αντιδράσεις τη στιγμή που ακούς κάτι προσβλητικό, και να σου έρθουν όλα μαζεμένα όταν έχεις πια φύγει από το χώρο και το χρόνο της συζήτησης.
Περνάω εξαιρετικά δύσκολη περίοδο προσπαθώντας να μείνω ψύχραιμη και να μη λειτουργώ εν θερμώ, ενώ κανείς δεν φαίνεται να έχει παρόμοια διάθεση...
Χτες πήγα να πάρω το γιο μου από ένα παιδικό πάρτι. Πριν από λίγες μέρες ο δικός μου έπαιξε τις μπουνιές με ένα αγόρι. Το συγκεκριμένο παιδί δείχνει προκλητική και προσβλητική συμπεριφορά σε μικρούς και μεγάλους από την πρώτη δημοτικού,ενώ η μαμά του κάνει συνεχώς κήρυγμα σε όλους πως όλα τα παιδιά πρέπει να είναι φίλοι και να παίζουν μαζί.Στους δασκάλους που της επισημαίνουν προβλήματα ή κάνουν παράπονα  για τη συμπεριφορά του γιου της έχει πάντα να προτείνει ένα παιδαγωγικό τρικ για να προωθήσουν τη σύμπνοια στην τάξη. Πάρτη γενεθλίων με παράσταση από κλόουν στην τάξη, κεράσματα, και πάνω απ' όλα διάθεση να αποκατασταθεί η τάξη και η σύμπνοια το συντομότερο δυνατόν.
Και θα με ρωτήσετε πού είναι το λάθος, μακάρι να έκαναν το ίδιο όλες οι μαμάδες θα μου πείτε.
Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε και μένα σχεδόν έξι χρόνια για να το καταλάβω. Δεν συμπαθούσα τη συγκεκριμένη οικογένεια, μου φαίνονταν γλίτσες, θρασύδειλοι και επιφανειακοί φανφαρόνοι. Αλλά περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα...Το θέμα ήταν καθαρά του σχολείου. Ο γιος μου μου μετέφερε τα γεγονότα, αλλά αφού δεν τον αφορούσαν δεν έδινα συνέχεια. Με ενδιέφερε μόνο η δική του γνώμη. Έβλεπα ότι αντιμετώπιζε τις καταστάσεις με σωστή κρίση και ωριμότητα, συχνά μεγαλύτερη από των δασκάλων, και χαιρόμουν που το παιδί μου έχει αξίες και διαμορφώνει ένα χαρακτήρα ωραίο και αληθινό. Χαμηλών τόνων δεν είναι,έχει το θάρρος της γνώμης του και αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να σέβεται, αλλά να μην εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων.
Υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο...και την εφηβεία...
Πριν μια εβδομάδα έφτασαν να παίξουν κλωτσομπουνίδι οι δυο τους. Αιτία ήταν πάλι οι προσβολές και η επίθεση που δέχτηκε ο δικός μου, τα οποία ανταπέδωσε και ξάπλωσε κάτω τον άλλο. Όταν μου τα είπε, του έκανα το σχετικό κήρυγμα περί του δεν χτυπάμε και όταν θυμώνουμε φεύγουμε κλπ. Παραδέχτηκε το λάθος του, μάλιστα είχε ήδη ζητήσει συγγνώμη από το συμμαθητή του. Ενημέρωσα το διευθυντή του σχολείου ότι έχω επιληφθεί του θέματος και ότι είμαι διαθέσιμη για συνεργασία και θεώρησα το θέμα λήξαν.
Δεν ήταν καθόλου έτσι...
Όπως ανακάλυψα, όλα τα λόγια και οι χειρισμοί της μαμάς αφορούσαν τρίτους και εμπλεκόμενους και επ'ουδενί το βλαστάρι της! Δύο μέτρα, δύο σταθμά. Ξέρουμε το σωστό και το επιβάλουμε στους άλλους, τους κρίνουμε και ζητάμε τα ρέστα αν δεν ακολουθήσουν τους κανόνες, αλλά εμείς είμαστε στο απυρόβλητο.
Το θέμα είναι ότι αυτό γίνεται με τόση μαεστρία που δεν μπορείς να δεις με την πρώτη ματιά πού χωλαίνει το θέμα.
Και φτάνουμε στο επίμαχο βράδυ όπου πάω να μαζέψω τον κανακάρη μου από πάρτι, βρίσκω την άλλη μαμά εκεί, να φυλάει σκοπιά για να μη χτυπήσει ο δικός της κανακάρης. Κι όταν τα παιδιά διαπληκτίστηκαν σχετικά με το πολύ σοβαρό θέμα ποιος νίκησε στα nerf, επενέβη και τους μάλωσε. Ο γιος μου ζήτησε να φύγει αλλά δεν τον άφησαν και δεν με ενημέρωσαν (οι γονείς που φιλοξενούσαν το πάρτι) Θεωρώντας ότι δρουν σαν ειρηνοποιοί.
Όταν έφτασα ο γιος μου με ενημέρωσε με περηφάνια ότι όλα πήγαν καλά και ζήτησε ξανά συγγνώμη από το συμμαθητή του και τον ρώτησα αν συνέβη και κάτι άλλο και ξαναζήτησε συγγνώμη.
Βρήκαν, λοιπόν, ευκαιρία οι δύο μαμάδες να ξανακάνουν κήρυγμα περί φιλίας των λαών, αδελφοσύνης και μη βίας. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, δεν κάθισα να ακούσω, κάτι είπα περί αμοιβαίου σεβασμού και αποχώρησα.
Σήμερα ρώτησα το γιοκαρίνι τι έγινε και μου είπε τα καθέκαστα.
Και αναρωτιέμαι πώς γίνεται τόσο σωστά πράγματα να ακούγονται τόσο λάθος.
Καταλήγω πως έκανα σωστά που έφυγα, έδωσα το παράδειγμα στο γιο μου. Όμως πρέπει κάπως να αποκαταστήσω το δίκιο του. Σκέφτομαι να πάρω την άλλη μαμά και να της ζητήσω να μην απευθυνθεί ξανά στο γιο μου. Θέλω να της πω οτι δεν με ενδιαφέρει να είναι φίλος με όλους με ενδιαφέρει μόνο να τους σέβεται. Να της πω οτι του μαθαίνω να είναι φίλος με λίγους και να σέβεται τους πάντες και όχι να είναι με όλους φίλος χωρίς να σέβεται κανέναν.  Γιατί εκεί νομίζω οτι το έχουμε χάσει όλοι το νόημα. Λέμε μεγάλα λόγια και ξεχνάμε την ουσία.
Ξέρω οτι θα έπρεπε να μου αρκεί που το μαθαίνω στο γιό μου και να τους αφήσω να κουρεύονται, αλλά και τόση ατιμωρησία φέρνει τελικά τα πάνω κάτω. Χάνουμε το δίκιο μας και τελικά η ατιμωρησία και η αμνηστία γίνονται δεδομένα.
Θα ήθελα να τα έχω πει όλα αυτά εχθές μπροστά σε όλους και κυρίως στο γιο μου.
Δυστυχώς όμως, όπως λέει και ο Ντιντερό όταν έχεις έντονο το αίσθημα της αδικίας που σου γίνεται, μπερδεύεσαι και δυσκολεύεσαι να απαντήσεις. Έρχεται όμως το πνεύμα στις σκάλες, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να ζητήσει αποκατάσταση.

Swinging Hermine...

Δεν ξέρω τί θα έκανα χωρίς μουσική....Δεν ξέρω να παίζω κανένα όργανο, δεν ξέρω να διαβαζω νότες, κι απο φωνή....θά 'θελα να γράψω "κορμάρα" αλλά ούτε αυτό ισχύει...
Αλλά ακούω! Κι απο τη στιγμή που ακούω...η μουσική μπορεί να μου αλλάξει τη ζωή...
Και χορεύω κιόλας! Και κυρίως, καθώς ακούω και χορεύω, ονειρεύομαι! Τί άλλο να ζητήσει κανείς.....

Λα Λα Λαλα!!!!

ΥΓ. Παιδιά, παρατηρώ οτι σε πολλά απο τα blogs που παρακολουθώ, υπάρχει εφαρμογή για να εντάξεις κανάλι μουσικής. Αν κάποιος έχει διάθεση, μπορεί να με διαφωτίσει πώς μπορώ να το κάνω;
Θα είμαι υπόχρεη!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!

Ελαφριά ψυχή...

Καλημέρα σε όλους...
Ωραίο μελαγχολικό πρωινό σήμερα με συννεφιά και λίγη βροχή. Χαλαρή, λίγο blues, μουσική στο κασετόφωνο και σαν να μου αρέσει λίγο περισσότερο που είμαι μόνη μου. Σα να το προτιμώ απ' οτιδήποτε άλλο και σαν να με αγαπάω λίγο πιο πολύ σήμερα! Σα να μου αρέσω λίγο περισσότερο...
Σα να μου αρέσουν και οι άλλοι λίγο περισσότερο... Σα να μη με τσαντίζουν τόσο πολύ και σα να τους καταλαβαίνω λίγο περισσότερο....
Τι ωραία!
Πόσο θα ήθελα να προσφέρω αυτή την αίσθηση στους αγαπημένους μου. Πώς θα μπορούσα να τους την κάνω δώρο....Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να στείλω την αγάπη μου, τη ζεστασιά που νιώθω γι αυτούς και την εικόνα τους, τόσο υπέροχη όσο είναι μέσα στο μυαλό μου. Να δουν τον εαυτό τους με τα μάτια μου και να τον αγαπήσουν όσο κι εγώ. Να δουν πόσο ανεκτίμητοι είναι, αναντικατάστατοι και μοναδικοί.Και ν' αφήσουν πίσω τις στενοχώριες τους, τις ανασφάλειες και τα άγχη για πράγματα δευτερεύοντα, μικρά.

Στέλνω τη σκέψη μου στο μικρό μου αγόρι, που πια δεν είναι τόσο μικρό. Πλησιάζει τα 12 και αρχίζει τις μάχες του. Παλεύει με τον εαυτό του και με τους άλλους. Με αυτούς που παλεύουν τον εαυτό τους... Του στέλνω δύναμη και κουράγιο. Την αγάπη μου και την πίστη μου. Τη βαθιά μου πεποίθηση οτι είναι απόλυτα ικανός να βρει και ν' αγαπήσει τον εαυτό του, να βαδίσει στο δρόμο του χαμογελαστός και να κάνει επιλογές που θα τον κάνουν δυνατότερο. Είτε με τον εύκολο, είτε με το δύσκολο τρόπο- (ελπίζω πάντα με τον εύκολο, μια μάνα είμαι κι εγώ, πόσο να υπερβώ τον εαυτό μου;).

Παίρνω βαθιά ανάσα και θυμίζω στον εαυτό μου οτι πρέπει να μείνω ένα βήμα πίσω του. Αυτός πρέπει να πηγαίνει μπροστά, κι εγώ απλά να ακολουθώ....
Καλημέρα, παιδί μου. Σου εύχομαι να περπατάς πάντα με την ψυχή ελαφριά, όπως είναι σήμερα η δική μου!