Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

Βοήθεια, παρακαλώ!

Ρε παιδιά, aiuto!

Μπορεί κανείς να με βοηθήσει να απαντώ σε κάθε blogger ξεχωριστά, κάτω απο το σχόλιό του, όπως βλέπω οτι γίνεται σε άλλα blogs???
Το ψάχνω, η δόλια, αλλά... no can do....
Ευχαριστώ!

Κυριακή 27 Αυγούστου 2017

Ευτυχία #4

Πάμε παρακάτω... Τι άλλο μας δυσκολεύει να είμαστε περισσότερο χαρούμενοι για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα;
Σίγουρα η επιθυμία μας να έχουμε τον διαρκή έλεγχο.
Μεγάλο θέμα ο έλεγχος... Κατ' αρχήν πρέπει να αναγνωρίσουμε πόσο βασικό συναίσθημα είναι για όλους μας το να νιώθουμε ότι έχουμε τον έλεγχο. Του εαυτού μας, της ζωής μας, της υγείας μας, των καταστάσεων. Νιώθουμε ασφάλεια όταν νιώθουμε ότι εμείς αποφασίζουμε και ότι δεν είμαστε έρμαια των περιστάσεων. Η ασφάλεια είναι μία από τις βασικές ανάγκες μας. Η έλλειψη αυτής της αίσθησης δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην ψυχή μας. Μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην αστάθεια της ψυχοσύνθεσής μας, ακόμα και της λογικής μας.
Οπότε είναι απόλυτα αποδεκτό να αναζητάμε τον έλεγχο και να τον επιβάλλουμε όταν θεωρούμε ότι κινδυνεύει να χαθεί. Έτσι;
Δυστυχώς όχι.... Δεν μπορώ να δώσω τη συγκατάθεσή μου έτσι εύκολα. Ιδιαίτερα όταν βλέπω γύρω μου ότι στο όνομα της ασφάλειας, υπάρχει ένας διαρκής έλεγχος που καταλήγει να με κάνει να φοβάμαι περισσότερο και να μην μπορώ να χαρώ απλά, καθημερινά πράγματα...
Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να χαρούμε μια βόλτα στη βροχή; Ένα βράδυ δίπλα στη θάλασσα με καλή παρέα; Να φύγουμε ξαφνικά για σαββατοκύριακο χωρίς να έχουμε κανονίσει τίποτα, με φραγκοδίφραγκα στην τσέπη;
Πώς γίνεται να μην μπορούμε να πούμε ναι σε μια μικρή, αναίμακτη περιπέτεια μόνο και μόνο για να μην κρυώσουμε, γιατί μας πειράζει η υγρασία, για να μην κοιμηθούμε ένα βράδυ νηστικοί;
Έχοντας τον έλεγχο πολλών πρακτικών θεμάτων, πιστεύουμε ότι είμαστε περισσότερο ασφαλείς. Πιέζουμε και τους άλλους να ακολουθήσουν τον δικό μας δοκιμασμένο τρόπο να γίνονται τα πράγματα. Αναστατωνόμαστε όταν βγαίνουμε από το πρόγραμμά μας, όταν χρειάζεται να δειχτούμε διαλλακτικοί και ευπροσάρμοστοι.
Απομακρυνόμαστε από αυτούς που μας φαίνονται "χύμα", που δε συμμερίζονται τη  δική μας προνοητικότητα και μας βγάζουν από τα γνώριμα νερά μας, μας παρασύρουν σε άγνωστες, ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Σε αυτούς που μπορούμε, επιβάλλουμε τους δικούς μας κανόνες, προσπαθούμε να τους ελέγξουμε, με τις καλύτερες προθέσεις, πάντα. και καταλήγουμε να απογοητευόμαστε και να πικραινόμαστε, γιατί εμείς πάντα θα κάναμε κάτι καλύτερα, πιο αποδοτικά, πιο σωστά.
Όλα αυτά, μπορεί να μας κάνουν να αισθανόμαστε πιο ασφαλείς, αλλά όχι και πιο χαρούμενοι...
Αν, λοιπόν η ευτυχία είναι το ζητούμενό μας, ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε κάποιους από τους κανόνες που επιβάλλουμε στον εαυτό μας και τους άλλους.
Ας απλοποιήσουμε τα προαπαιτούμενα που βάζουμε, ας μειώσουμε τις ανάγκες μας. Κυρίως ας αναλάβουμε την ευθύνη για την ευτυχία μας. Ας μην την θεωρούμε κάτι που θα μπορούσαμε να έχουμε αν κάποιος άλλος έκανε σωστά τη δουλειά του, αν μας έλεγε τις σωστές λέξεις, αν διαχειριζόταν αλλιώς τον χρόνο του.
Η ευτυχία μας είναι προσωπική μας υπόθεση. δεν εξαρτάται από κανέναν και τίποτα άλλο εκτός από εμάς τους ίδιους. Μπορούμε να την μοιραστούμε με στους διαλεγμένους μας. Αλλά δεν μπορούμε να την προγραμματίσουμε, ούτε να την οργανώσουμε.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Πότε καταφέραμε να έχουμε απόλυτο έλεγχο; Πότε το γεγονός ότι τα κάναμε όλα "σωστά" μας έφερε ακριβώς το αποτέλεσμα που είχαμε στο νου μας;
Τελικά ελάχιστο έλεγχο έχουμε στα αποτελέσματα των πράξεών μας και των αποφάσεών μας.
Όσο περισσότερο μπορούμε να το δεχτούμε αυτό, τόσο πιο χαρούμενοι θα γίνουμε.
Ας αφήσουμε και κάτι στον Θεό, όπως έλεγε και μια γνωστή μου.
Είμαστε άνθρωποι. Λίγα είναι αυτά που μπορούμε πραγματικά να ελέγξουμε.

Άσκηση: Ας προσπαθήσουμε να ελέγξουμε αυτά που μπορούμε: Τη διατροφή μας, την άσκησή μας, την ποιότητα του ύπνου μας.
Η καλή επαφή με το σώμα μας μας δίνει αίσθηση ασφάλειας, αυτονομίας και ελευθερίας. Ας την αναζητήσουμε εκεί και όχι στον απατηλό "έλεγχο". 

Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

Ευτυχία #3

Όπου η Hermine, με την προτροπή του Δρος Ράζ, στοχάζεται πάνω στο θέμα της ανάγκης μας για επικοινωνία και μέθεξη.

Όλοι έχουμε μια βαθιά και αδυσώπητη ανάγκη για επαφή. (Όχι μόνο αυτό που εννοείτε, πονηρά πνεύματα!) Ανθρώπινη, ζεστή επαφή, η αίσθηση ότι μας νιώθουν, μας καταλαβαίνουν, μας αποδέχονται. Έχουμε την ανάγκη να καθρεφτιστούμε στα μάτια κάποιου άλλου και να μας αρέσει αυτό που εκείνος βλέπει.
Και όπως κάθε ανθρώπινη ανάγκη που σέβεται τον εαυτό της, έχει και η ανάγκη για επαφή αυτούς που την τραβάνε απ' τα μαλλιά και την ξεχειλώνουν σε βαθμό... παραμόρφωσης.
Έχουμε από τη μία τους... "κολλιτσίδες".  Δε νομίζω να χρειάζεστε ανάλυση για να εντοπίστε έναν "κολλιτσίδα".  Δε χρειάζεται καν να είναι δίπλα σου ένας "κολλιτσίδας" για να καταλάβεις την πέρα κάθε λογικής και ορίου την ανάγκη του για επιβεβαίωση. Ο "κολλιτσίδας" νιώθει συνεχώς παραμελημένος. Δεν πάει να τον έχεις στα όπα όπα, να τον βάλεις στο θρόνο και να τον προσκυνάς, πάντα μα πάντα, ό,τι και αν κάνεις, θα είναι λίγο μπροστά σε αυτό που έχει ανάγκη.
Αυτή η λέξη χαρακτηρίζει τον "κολλιτσίδα". Ανάγκη. Και αυτό είναι που κάνει τους "κολλιτσίδες" δύσκολους στην επικοινωνία και την επαφή. Θα μπορούσα να αναφέρω συγκεκριμένες έρευνες που αποδεικνύουν πόσο δυσάρεστοι,κουραστικοί και ανεπιθύμητοι μπορεί να γίνουν οι "κολλιτσίδες". Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με την προσωπική εμπειρία και πιστεύω πως όλοι έχουμε μια παρόμοια ιστορία να διηγηθούμε. Πόσο ένοχο μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ένας "κολλιτσίδας"! Πόσο συναισθηματικό εκβιασμό μπορεί να ασκήσει χωρίς κανείς να τον πάρει χαμπάρι. Και τι μπορείς να κάνεις για τον "καημένο" τον "κολλιτσίδα" που μπορεί να θεωρήσει τις κωλοτούμπες που κάνεις για ένα του χαμόγελο, αποτέλεσμα εγωισμού και αυτοπροβολής σου. Και κυρίως πόσο κακό μπορεί να κάνει στον εαυτό του προκειμένου να αποκτήσει την πολυπόθητη αποδοχή και προσοχή. Ο "κολλιτσίδας" είναι δεδομένος. είναι αυτός που όσο τον φτύνεις τόσο κολλάει. Με κάποιο τρόπο προκαλεί τη χειρότερη συμπεριφορά σου. Τον αντιπαθείς, αλλά δεν μπορείς και να απαλλαγείς από αυτόν. Μόνο γοητευτικό δεν τον λες....
Υπάρχει ελπίδα, όμως, μη μου στενοχωριέστε! Γιατί, όπως λέει και η μαμά μου, "κάθε δεντράκι έχει και τον ίσκιο του!". ("Κολλιτσίδα", "κολλιτσίδα", αλλά, όλα κι όλα... τη σοφία της θα την πει!).
Έτσι λοιπόν και ο κάθε "κολλιτσίδας" έχει την "παγοκολώνα" του.
Οι "παγοκολώνες" είναι (ναι, βρε, το μαντέψατε! Τι έξυπνοι και προσεκτικοί που είστε!) το ακριβώς αντίθετο των "κολλιτσίδων". Αυτοί που δείχνουν να μη χρειάζονται κανέναν. Αυτοί που θα κρατήσουν τον απόλυτο έλεγχο του εαυτού τους ακόμα και αν περνάει από δίπλα τους ο τυφώνας Κατρίνα, ακόμα και αν είναι οι επίτιμοι καλεσμένοι σε πάρτι του Χιού Χέφνερ, ακόμα και αν τους χαρίσεις τον ένα σου νεφρό. Θα φροντίσουν να σου τον εξοφλήσουν το συντομότερο δυνατό και σε διπλή τιμή από την αγορά, για να μη σου έχουν υποχρέωση. Πάντα με μετρητά. Εκτός εισαγωγικών το μετρητά. Γι αυτούς όλα τα συναισθήματα εκφράζονται με μετρητά.
Οι "παγοκολώνες" δείχνουν κατά κανόνα πολύ καλύτεροι από τους "κολλιτσίδες". Φαίνονται αυτάρκεις και απρόσιτοι και γι αυτό πολύ γοητευτικοί. Ευτυχισμένοι όμως δεν είναι.
Ο βασικός λόγος είναι ότι η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή είναι εγγενής σε όλους μας. Δε γίνεται να είναι κάποιος ευτυχισμένος αν δεν καλύπτονται τόσο βασικές ανάγκες του.
Υπάρχουν όμως και πιο πρακτικοί λόγοι. Οι "παγοκολώνες" δεν εμπνέουν διάθεση για συνεργασία και επικοινωνία, έτσι οι άλλοι κρατιούνται σε απόσταση, είτε πρόκειται για φιλικές σχέσεις, είτε για συνεργασίες, είτε ακόμα και καθημερινές συναλλαγές. Έτσι οι "παγοκολώνες" σπάνια εισπράττουν βοήθεια, συνεργασία ή καλή εξυπηρέτηση. Εδώ που τα λέμε, σπάνια εισπράττουν τίποτα, αφού ο κόσμος τους θεωρεί ξινούς και οι δικοί τους, αυτάρκεις (και ξινούς).
Ωραία... τους θάψαμε και τους "κολλιτσίδες" και τους 'παγοκολώνες".Αυτοί θα τα βρουν μεταξύ τους και θα πορευτούν όπως καταλαβαίνουν. Για τη δική μας ευτυχία όμως δεν είπαμε τίποτα... Εμείς τι κάνουμε;
Εμείς θα τιμήσουμε την ανάγκη για επικοινωνία και επαφή. Θα γίνουμε εκδηλωτικοί και γενναιόδωροι. Θα στείλουμε το χαμόγελό μας απέναντι και θα περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει.
Η γενναιοδωρία, η προσφορά είναι αυτά που θα μας κάνουν άμεσα χαρούμενους. Πολύ περισσότερο από αυτούς που δέχονται τη γενναιοδωρία μας.
Η άσκηση σήμερα θα έχει να κάνει με την προσφορά. Αλλά θα πρέπει να βάλουμε κάποιες δικλείδες ώστε η προσφορά μας να μας δώσει χαρά και όχι να μας γεμίσει με αρνητικά συναισθήματα ότι η προσφορά μας πήγε χαμένη ή ότι έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Κανόνες για επιτυχημένη προσφορά, γενναιοδωρία:
1. Κάνε το καλό και ρίχ' το στο γιαλό! Μην περιμένεις ανταπόδοση, ούτε ευγνωμοσύνη.
2. Κράτα το κόστος χαμηλό.Μην υπερβαίνεις τα όρια σου. (Οικονομικά, χρονικά, αντοχής ή δέσμευσης). Η προσφορά δε μετριέται με νούμερα.
3. Στόχευσε στην προσφορά με νόημα, όχι σε παρόρμηση της στιγμής και κυρίως
4. Επέτρεψε στον εαυτό σου να νιώσει ευγνωμοσύνη και περηφάνια για τη δυνατότητα που έχεις να προσφέρεις.  Δεν μπορούν να το κάνουν όλοι! (Να νιώσει είπαμε. Δε χρειάζεται να το κάνεις βούκινο...)
5. Προσπάθησε να δεις το αποτέλεσμα της προσφοράς σου. Ακόμα καλύτερα, να σε συμπεριλαμβάνει! Η άμεση ανατροφοδότηση είναι εξαιρετικά αναζωογονητική.
6. Φρόντισε να περάσεις καλά προσφέροντας.
Θα χαρώ να μοιραστείτε μαζί μου ιστορίες γενναιοδωρίας, προσφοράς και μέθεξης!

* Έτσι σαν ιδέα, μου άρεσε αυτή που είχε κάποιος από το πρόγραμμα του Δρος Raj. Έφερε στο γυμναστήριο αναψυκτικά για όλους στο γκρούπ του. Τα τοποθέτησε στις θέσεις των συναθλητών του πριν έλθουν και μετά παράστησε τον έκπληκτο μαζί με όλους τους υπόλοιπους. Έγραφε ότι ήταν το καλύτερο και πιο αποδοτικό πρόγραμμα που είχε κάνει. Τον πίστεψα! Φανταστείτε τι ωραίο κλίμα θα υπήρχε στην ομάδα εκείνη τη μέρα!

Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

Ευτυχία #2

Υπάρχουν κάποιες συνήθειες, κάποιοι τρόποι σκέψης που μας εμποδίζουν να χαρούμε. Θανάσιμα αμαρτήματα εναντίον της ευτυχίας τα ονομάζει ο δόκτωρ Raj...
Το πρώτο είναι να αναζητάμε την αίσθηση ότι είμαστε ανώτεροι, καλύτεροι, ομορφότεροι, εξυπνότεροι από τον διπλανό. 
Γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτό για εμάς; Γιατί πρέπει, σώνει και καλά, να είμαστε πάντα ξεχωριστή περίπτωση;
Η αλήθεια είναι ότι μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα. Θεωρούμε ότι έχουμε το θαυμασμό, δηλαδή την αποδοχή των άλλων. Έτσι είναι ευκολότερο να αποδεχτούμε τον εαυτό μας. 
Αν φαινόμαστε καλύτεροι από το διπλανό σημαίνει ότι κάτι κάναμε σωστά, κάτι κάναμε καλύτερα, πιο αποδοτικά. Ότι σημειώσαμε πρόοδο ή αριστεύσαμε σε κάτι που είναι σημαντικό για εμάς. 
Δια του αποτελέσματος κρίνεται όχι μόνο η προσπάθειά μας, αλλά και όλη η ιδιοσυγκρασία μας. 
Και ένα καλό αποτέλεσμα σημαίνει επιβράβευση. Και επιβράβευση σημαίνει προνόμια, εξουσία, αυτονομία τελικά. Αποδείξαμε ότι τα καταφέρνουμε καλύτερα από τους άλλους. Αυτοί τώρα θα πρέπει να ζητάνε τη γνώμη μας και η γνώμη μας θα γίνεται σεβαστή, χωρίς λογοκρισίες και επικρίσεις.
Ωραία όλα αυτά, και εποικοδομητικά. Αλλά πού τελειώνουν; Αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που κάποιος θα είναι καλύτερος από εμάς. Και όλοι αυτοί που μας χάριζαν το θαυμασμό τους τον πήραν πίσω και τον πάνε αλλού πεσκέσι. Τι λέει τότε ο καθρέφτης; Τι κάνεις όταν πιο όμορφη είναι ξαφνικά η Χιονάτη κι εσύ περνάς στο ράφι με όλες τις άλλες πρώην ομορφότερες του κόσμου;
Χάλια η κατάσταση. Η καταπληκτικότητά  σου είναι πεσμένη στα τέσσερα και πατσαβουριάζει το πάτωμα... Κι αν ακόμα θα μπορούσες να βγεις Μις Εξυπνότερη στον κόσμο, ο εγκέφαλος αρνείται πεισματικά να ξεκολλήσει και να αναζητήσει άλλες κορυφές. Τράτζικ!
Τι να κάνεις λοιπόν προκειμένου να δώσεις μια ευκαιρία στην ευτυχία σου να ανακάμψει;
Ωραία όλα αυτά περί νούμερο ένα στον κόσμο άλλο κανένα, αλλά δε θα σε κάνει αυτό να πετάς ανάλαφρα σε πελάγη ευτυχίας. Δε χρειάζεται να είσαι καλύτερος από κάποιον άλλο για να είσαι ευτυχισμένος. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι καλύτερος από χτες. Χρειάζεται να ξεκινάς κάθε μέρα με όρεξη να βελτιώσεις τον εαυτό σου, χωρίς να τον κρίνεις. Δε γίνεται να σπας ρεκόρ κάθε μέρα. Χρειάζεται όμως καθημερινή προπόνηση για να σπάσεις το προσωπικό σου ρεκόρ. 
Η προσπάθεια και η συγκέντρωση σε αυτό που κάνεις τη δεδομένη στιγμή, μπορούν να σε οδηγήσουν σε στιγμές απέραντης ευφορίας.
Να λοιπόν μια συνήθεια που μπορούμε να αναπτύξουμε προκειμένου να νιώθουμε ευτυχέστεροι χωρίς να εξαρτάμε την ευτυχία μας από εξωτερικούς, τυχαίους μερικές φορές, παράγοντες.
Αντί να αναζητάμε το καλύτερο, να αναζητάμε τη βελτίωση αυτού που έχουμε, αυτού που είμαστε. Προσπαθώντας κάτι που μας αρέσει, αλλά και μας δυσκολεύει λίγο, (όχι πολύ, ίσα ίσα να  μας ιντριγκάρει και να κρατάει το ενδιαφέρον μας αμείωτο) μπαίνουμε σε μια κατάσταση ροής ενέργειας και ενεργής συγκέντρωσης που μας γεμίζει χαρά. Ακόμα και όταν η εμπειρία αυτή καθαυτή σταματήσει, η αίσθηση χαράς δε χάνεται.
Νομίζω ότι δεν είναι καθόλου δύσκολο να αναγνωρίσει κανείς σε αυτή την αναφορά κάτι που έχει ήδη βιώσει. Μια στιγμή έμπνευσης. Μια στιγμή έντονης προσπάθειας, όπου το πνεύμα και το σώμα συντονίζονται και συνεργάζονται. Τι καλύτερο να ζήσει κανείς; Πώς αλλιώς να περιγράψεις ότι νιώθεις ευτυχισμένος;
Άσκηση #2: Προσπαθήστε να μπείτε σε αυτό που ονομάζεται ροή (flow). Διαλέξτε μια δραστηριότητα που να έχει ιδιαίτερο νόημα για εσάς, όχι μόνο ευχαρίστηση, αλλά και για κάποιο σημαντικό για εσάς σκοπό. Σημαντικό επίσης είναι να είναι οριακά ανώτερη των δυνατοτήτων σας ώστε να παρέχει κάποια πρόκληση. Αφιερωθείτε ολοκληρωτικά μέχρι να την ολοκληρώσετε, ή να ολοκληρώσετε το κομμάτι με το οποίο έχετε αποφασίσει να ασχοληθείτε.
Παρατηρήστε τον εαυτό σας και τις αλλαγές στη διάθεσή σας. 
Δε χρειάζεται να εξαντλήσετε τη φαντασία σας. Η δραστηριότητα που θα διαλέξετε μπορεί να είναι κάτι που κάνετε καθημερινά, ακόμα καλύτερα μια καθημερινή διαδικασία που πρέπει να κάνετε και σας δυσκολεύει. 
Μην απογοητεύεστε με την πρώτη φορά. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη...

(Ψάχνω να βρω μια έκφραση στα ελληνικά που να αποδίδει το "practise makes perfect". Για κάποιο λόγο δε μου έρχεται τίποτα... Υπάρχει; Κάθε βοήθεια θα εκτιμηθεί...)

Σας φιλώ γλυκά. 






Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017

Ευτυχία #1 συνέχεια.

Λοιπόν, πώς τα πήγαμε με τον ορισμό της ευτυχίας; Δύσκολο, ε; Ή μήπως όχι και τόσο;
Στην προηγούμενη ανάρτηση είδαμε τις δυσκολίες που προκύπτουν όταν αποφασίσουμε να ασχοληθούμε κάπως πιο σοβαρά με το θέμα.
Πώς να ορίσεις κάτι τόσο άπιαστο και ευμετάβλητο; Πώς όμως να κυνηγήσεις κάτι που δεν έχεις ιδέα πώς μοιάζει;
Κάποιες ιδέες για να ξεκινήσουμε είναι οι εξής:
1. Η ευτυχία που προκύπτει από ικανοποίηση των αισθήσεων. (Φαγητό, ποτό, διασκέδαση, υλικά αγαθά).
2. Η ευτυχία που προκύπτει από ματαιόδοξη αίσθηση υπεροχής. (Να έχω το καλύτερο αυτοκίνητο, τα καλύτερα ρούχα, να φαίνομαι ανώτερος σε θέση, πλουσιότερος, ομορφότερος, να προκαλώ φθόνο και αισθήματα κατωτερότητας στους άλλους).
3. Η ευτυχία που προκύπτει από αίσθηση υπερηφάνειας. (Να νιώθω ότι έχω βελτιωθεί σε σχέση με τον παλαιότερο εαυτό μου, καταφέρνω να μάθω μια καινούργια δεξιότητα, διαπιστώνω ότι βελτίωσα μια παλιά δεξιότητα, πετυχαίνω έναν προσωπικό στόχο, ανεξάρτητα από τα οφέλη που αποκομίζω).
4. Η ευτυχία που προκύπτει όταν νιώθω σε επαφή, σε αρμονία και κατανόηση με άλλους. ('Οταν βρίσκομαι με την οικογένεια, φίλους ή αγαπημένους, αλλά και η αίσθηση επικοινωνίας και "ανήκειν" όταν παρακολουθώ μια συναυλία, έναν αθλητικό αγώνα, όταν συμμετέχω σε μια ομαδική δραστηριότητα ακόμα και με αγνώστους.)
5. Η ευτυχία που προκύπτει από εσωτερική ισορροπία και αρμονία με τον εαυτό. (Η αίσθηση ότι έχω ότι ακριβώς χρειάζομαι, ότι η ζωή μου είναι όμορφη ακόμα και με τις δυσκολίες της, ότι παίρνω και δίνω αγάπη, παρ' όλες τις διαφορές μου με τους άλλους, ότι η ευτυχία μου πηγάζει από εμένα, από μέσα μου και κανένας εξωτερικός παράγοντας δεν την επηρεάζει ούτε θετικά, ούτε αρνητικά).

Να ένας μπούσουλας για να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και να ξεσκαρτάρουμε. Ας κρατάμε στο μυαλό μας ότι οι απαντήσεις μας είναι αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό μας. Είναι βασικό να ορίσουμε την ευτυχία μας χωρίς να αυτολογοκρινόμαστε ή να αυτοδικαζόμαστε.
Ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και όχι άγγελοι. Υλικά αγαθά, αμαρτωλά συναισθήματα, ποταπές σκέψεις. Είναι όλα μέρος του ποιοι είμαστε και είναι απολύτως αποδεκτό το γεγονός ότι μας δίνουν στιγμές ευτυχίας. Όσο πιο απελευθερωμένα τα κοιτάξουμε τόσο πιο εύκολο θα είναι να βρούμε αυτό που μας δίνει την καλύτερη και την πιο σταθερή αίσθηση ευτυχίας.
Μην ντρέπεστε, λοιπόν. Ασκήσεις μπορεί να δίνουμε, αλλά ο καθένας μπορεί να κρατήσει τα συμπεράσματα για τον εαυτό του. Ας μοιραστούμε μόνο ότι μας βοήθησε και ας κρατήσουμε τις δύσκολες στιγμές που θα νιώσουμε ότι κάτι δεν κάνουμε καλά σαν παράδειγμα προς αποφυγή, χωρίς να τις κρίνουμε.
Ας φτιάξουμε τον ορισμό μας και ας τον σημειώσουμε κάπου καλά κρυμμένο. Ακόμα και από εμάς τους ίδιους! Ο ορισμός μας θα μας βοηθήσει όταν πρόκειται να πάρουμε μια σημαντική απόφαση, όταν πρέπει να έχουμε καθαρά μπροστά μας αυτό που είναι σημαντικό για εμάς και να αποφασίσουμε χωρίς περισπασμούς. (Ε, Αριστέα;).
Αντίθετα, το να τσεκάρουμε συνέχεια αν και πόσο ευτυχισμένοι είμαστε και αν και πόσο τα καταφέραμε σήμερα να ευτυχήσουμε, θα μας οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση κάποιου που πιέζει τον εαυτό του να χαλαρώσει και να κοιμηθεί ΤΩΡΑ γιατί αύριο πρέπει να ξυπνήσει νωρίς! Όσο περισσότερο το θέλεις, τόσο περισσότερο απομακρύνεται.
Σε αυτή την περίπτωση και η ευτυχία είναι σαν τις γυναίκες και τα γραμματόσημα....

Καληνύχτα σε όλους. Όνειρα γλυκά!

Σάββατο 12 Αυγούστου 2017

Ευτυχία #1.

Η πρώτη αμαρτία που διαπράττουμε απέναντι στη ευτυχία μας είναι να μειώνουμε την αξία της.
Κάνε μια μικρή έρευνα μπροστά στον καθρέφτη και μετά σε ενήλικες γνωστούς και φίλους. Ρώτα "τι σου λείπει;", "Τι θα ήθελες;" και μέτρα πόσοι θα σου αναφέρουν την ευτυχία. Κανείς. (Αν κάποιος σου την αναφέρει, παντρέψου τον-την-το-τους whatever... Επιτόπου.) Κι όμως η ευτυχία κρύβεται πίσω από όποια απάντηση κι αν σου δώσουν. Να είμαστε ευτυχισμένοι θέλουμε όλοι.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να το παραδεχτούμε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό; Ή έστω να το θυμόμαστε αν προκύψει η ερώτηση;
Φαίνεται, λοιπόν ότι έχουμε κάποιες προκαθορισμένες ιδέες, τόσο σαν άτομα, όσο και σαν κοινωνία, που μας εμποδίζουν να παραδεχτούμε ότι η ευτυχία είναι προτεραιότητα για εμάς.
Παραθέτω:
1. Η ευτυχία θα σε κάνει τεμπέλη.- Αν είσαι ευτυχισμένος δε θα θες να δουλέψεις ή να κοπιάσεις για να αποκτήσεις κάτι καλύτερο ή να βελτιωθείς.
2. Η ευτυχία θα σε κάνει εγωιστή. Δε θα νοιάζεσαι παρά μόνο για ότι κάνει εσένα χαρούμενο.
3. Έτσι κι αλλιώς η ευτυχία δεν διαρκεί...
4. Και τι είναι ευτυχία; Τρέχα γύρευε....
5. Θα γίνω ευτυχισμένος όταν αποκτήσω χρήματα\αγάπη\αναγνώριση\ψώνια\διακοπές\ κάτι, τελωσπάντων...
6. (Δικό μου, δεν το αναφέρει ο δόκτωρ Raj.) Η ευτυχία σε κάνει να φαίνεσαι χαζός.

Μη μου πεις ότι δεν αναγνωρίζεις και δικές σου σκέψεις ανάμεσα σ' αυτές...

Για να τα πιάσουμε ένα-ένα...
(Να διευκρινίσω εδώ ότι  οι επιγραμματικές αναφορές βασίζονται σε μελέτες που έχουν γίνει σε παγκόσμια κλίμακα και υπάρχουν διαθέσιμες εδώ. Δεν κρίνω σκόπιμο να τις παρουσιάσω, αντίθετα απευθύνομαι στο κοινό σου αίσθημα για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί το κοινό αίσθημα όπως και η κοινή λογική, είναι αλάνθαστα, αρκεί να τα εμπιστευτείς. Δεύτερον, για λόγους συντομίας και πρακτικότητας. Ωστόσο συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους έχουν το χρόνο και τη διάθεση να το ψάξουν, να το κάνουν. Αξίζει τον κόπο.)

1. Ευτυχία = τεμπελιά... Πότε σου φάνηκε τεμπέλης ένας υπάλληλος που σε εξυπηρέτησε με χαμόγελο;
2. Ευτυχία = εγωισμός... Σοβαρά τώρα; Πότε σου φάνηκε ευτυχισμένος κάποιος που δε μοιράζεται ποτέ, τίποτα, με κανέναν, και αν μιλήσει θα είναι για να ζητήσει κάτι ή να παραπονεθεί; Αντίθετα, κοίτα τη φάτσα σου στον καθρέφτη την ώρα που διαλέγεις δώρο για έναν φίλο.
3.Ναι, η ευτυχία δεν διαρκεί για πάντα, αλλά υπάρχουν τρόποι να έχεις περισσότερες ευτυχισμένες στιγμές. Αξίζει να το προσπαθήσεις.
4. Να η μεγάλη παγίδα! Επειδή δεν μπορούμε να την ορίσουμε, να τη μετρήσουμε, να τη ζυγίσουμε, γενικά να τη φέρουμε στα μέτρα μας, μας φαίνεται άπιαστη. Κι όμως, δε χρειάζεται παρά να αφιερώσουμε λίγα λεπτά για να φτιάξουμε το δικό μας ορισμό για την ευτυχία. Όχι για να εντυπωσιάσουμε τον κόσμο με τη σοφία μας, ούτε να αποδείξουμε πόσο σκεπτόμενα όντα είμαστε, ή πόσο φιλάνθρωποι και αλτρουιστές. Έναν μικρό και ταπεινό ορισμό της δικής μας, προσωπικής ευτυχίας, που μόνο εμείς θα ξέρουμε και θα επαναλαμβάνουμε. Αυτό χρειαζόμαστε για να ορίσουμε το δρόμο μας.
5. Δίνουμε μεγαλύτερη έμφαση στο μέσο που υποθέτουμε ότι θα μας δώσει χαρά, παρά στην αληθινή ευτυχία.
Μου θυμίζει τον εαυτό μου στη Σαντορίνη. Μαλλιοτραβηχτήκαμε με το Βύρωνα για να φτάσουμε εγκαίρως στην Οία και να θαυμάσουμε το ηλιοβασίλεμα. Και δεν ήμασταν οι μόνοι. Εμείς ευτυχώς προλάβαμε. Κάποιοι άλλοι, όχι... Η μοίρα τους στάθηκε σκληρή... Ο ήλιος είχε σχεδόν δύσει...Δεν πρόλαβαν να φωτογραφηθούν με φόντο το ηλιοβασίλεμα... Γύρισαν στον Πειραιά με ξεχωριστά πλοία... Δε συναντήθηκαν ποτέ ξανά... Αυλαία!
Όπου ηλιοβασίλεμα, βάλε οικονομική άνεση, τον τέλειο γάμο, ένα αυτοκίνητο, ένα αδύνατο σώμα, το τέλειο outfit, ακόμα και ένα παιδί.( Όσο σκληρό κι αν ακούγεται.) Όπως δε γίνεται να φας, απλά πηγαίνοντας στο σούπερ μάρκετ, έτσι δεν μπορείς να ευτυχίσεις απλά έχοντας κάτι. Πρέπει να το μαγειρέψεις.
6. Και τι έγινε;;;;
Μια από τις ευτυχισμένες στιγμές μου ήταν όταν αντιλήφθηκα ότι το γραφείο όπου είχα περάσει δυο μαρτυρικά χρόνια, έκλεινε. Ήμουν 21 και κάθε πρωί φεύγοντας για δουλειά προσευχόμουν να με χτυπήσει αυτοκίνητο. Δεν ήθελα να πεθάνω, αλλά ήμουν πιο πρόθυμη να νοσηλευτώ παρά να πάω στο γραφείο. Το αφεντικό μου ήταν και παραμένει ο πιο απαίσιος άνθρωπος που έχω συναντήσει μέχρι σήμερα. Αρκεί να σου πω ότι η αίσθηση που μοιραζόμαστε όσοι δουλέψαμε εκεί είναι αντίστοιχη με θυμάτων τραγωδίας. Ακόμα και σήμερα μοιραζόμαστε σιωπηλά αυτή την κοινή τραγική εμπειρία. (Τελικά αποδείχτηκε ευλογία όλο αυτό, γιατί εκεί γνώρισα και δέθηκα με δύο από τις φίλες μου που σήμερα είναι δύο από τους πολυτιμότερους ανθρώπους στη ζωή μου. Μου άφησε όμως και ένα έλκος να! Να' χω να θυμάμαι...).
Μας φωνάζει, λοιπόν, το αφεντικό να μας ανακοινώσει πως όπως καταλάβαμε (αφού είχαν πάρει τα αρχεία και τους υπολογιστές τάχαμου για αναβάθμιση...) το γραφείο κλείνει. "Βέβαια", κατέληξε ο Σατανάς, " η Hermine δε φαίνεται να καταλαβαίνει τι συμβαίνει, γιατί φαίνεται χαρούμενη...". Σκέψου πόσο χαρούμενη ήμουν που τόλμησα να μιλήσω: "Το έχω καταλάβει και μάλιστα από χθες που ήρθαν οι τεχνικοί. Γι αυτό είμαι χαρούμενη!" Τον έσκασα, τον χοντρόπετσο!... Είχε το θράσος να θέλει να είμαστε θλιμμένοι, ενώ ο ίδιος ήταν κατευχαριστημένος με την εξέλιξη γιατί θα ευνοούνταν οι άλλες του επιχειρήσεις. Ήθελε να μας τονίσει για άλλη μια φορά πόσο μπατηράκια και εξαρτημένοι ήμασταν εμείς και πόσο κονομημένος και άνετος αυτός.
Δε φαίνεσαι καθόλου χαζός όταν είσαι ευτυχισμένος. Αισθάνονται αυτοί χαζοί και αυτό εκφράζουν. Όταν είσαι ευτυχισμένος, λάμπεις, Μπάμπη μου!

Συμπέρασμα: Αν πραγματικά θέλουμε την ευτυχία, δε χρειάζεται να την ψάχνουμε, να την αναζητάμε. Πρώτα απ' όλα πρέπει να αποφασίσουμε τι ακριβώς σημαίνει "ευτυχία" για εμάς. Να την ορίσουμε με λίγα λόγια και να μην την αφήσουμε να περιπλανιέται χωρίς σκοπό μέσα κι 'εξω από τη ζωή μας. Να κάνουμε αυτόν τον ορισμό προτεραιότητα και να σταματήσουμε να την ψάχνουμε. Να αρχίσουμε να την βρίσκουμε.

Άσκηση: (Ναι, είχαμε και ασκήσεις-εργασίες που έπρεπε να υποβάλλουμε για να συνεχίσουμε.)
Να δώσεις το δικό σου ορισμό της ευτυχίας. Σκέψου, πάρε το χρόνο σου και όταν καταλήξεις, σημείωσέ τον κάπου και φρόντισε να τον βλέπεις καθημερινά. ΜΟΝΟ ΕΣΥ! Κράτα τον στο πορτοφόλι σου. Και μη μου πεις ότι είναι άδειο. Πάω στοίχημα ότι είναι τίγκα στα (άχρηστα) χαρτάκια, αποδείξεις, καρτούλες... Αυτά, δηλαδή, είναι σημαντικότερα από την ευτυχία σου και τα κρατάς σα φυλαχτά;;;;
 

Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017

Αντί για διακοπές...ευτυχία.


Πού κρύβεται η αληθινή ευτυχία;Υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου που ένιωθα απόλυτα και τρελά ευτυχισμένη. Η καρδιά μου ήταν ξέχειλη απο μια γλυκιά αίσθηση. Ένιωθα να φράζει το λαιμό μου ένα γέλιο μα να μη με πνίγει. Απλά να γυρίζει προς τα μέσα και να αισθάνομαι οτι γελώ με την καρδιά, με το στομάχι, με τους πνεύμονες, ίσως και με το συκώτι, αν ήξερα πού βρίσκεται...



Εν ολίγοις υπήρξαν τέλειες στιγμές στη ζωή μου. Και ήταν πολλές αυτές οι στιγμές. Το μόνο που με έκανε να προβληματίζομαι ήταν οτι ... δεν ήταν οι σωστές στιγμές...
'Οχι οτι ήταν και λάθος... Αν εξαιρέσω τη μέρα της κηδείας της γιαγιάς μου, που πνιγήκαμε απο τα γέλια και την πορτοκαλάδα, μαζί με το Μήτσο, τον αιώνια 10χρονο ξάδελφό μου, κάτω απο τη μανταρινιά.
Θυμάμαι να είμαι απόλυτα και υπέροχα ευτυχισμένη, ένα βράδυ που πιάσαμε πυγολαμπίδες και τις φυλάξαμε σε ένα πορτοκαλί πλαστικό πορτοκάλι...
Μια μέρα με καυσωνα που μας έδωσε η θεία να φάμε φαφατιασμένο κουλούρι με ντομάτα και κασέρι μόλις βγήκαμε απο τη θάλασσα.
Ένα βράδυ που διάβαζα για τις εξετάσεις των γαλλικών και το μυαλό μου ήταν τόσο καθαρό που νόμιζα οτι το κεφάλι μου φώτιζε το βιβλίο και οχι η λάμπα.
Όταν ετοίμαζα ένα χαζό δωράκι για το Βύρωνα, που τελικά δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο...
Όταν μάζευα μπάζα και γυαλιά σπασμένα  βοηθώντας τον μπάρμπα μου, που επισκεύαζε το σπίτι για το γάμο μου.
Όταν το βλαστάρι γέλασε για πρώτη φορα. (Μα την αλήθεια "...το γέλιο έσπασε σε χίλια κομμάτια που σκορπίστηκαν στο πάτωμα χοροπηδώντας..." James Barrie - Πήτερ Παν. )
Όταν η ανιψιά μου τραγουδούσε στην παραλία " η αγάπη έρχεται στο τέλος.."
Κι άλλες πολλές στιγμές εξίσου άσχετες, εως και κουραστικές ή δυσάρεστες.
Αυτό που θέλω να πώ είναι οτι σχεδόν καμία απο τις ευτυχισμένες στιγμές μου δεν συμπίπτει με καταστάσεις που θεωρούνται ευτυχείς. Την τελευταία μέρα του σχολείου, την πρώτη των διακοπών, τη μέρα που πήρα το πτυχίο ή όταν μαθαινα πως πέρασα τις εξετάσεις, το γάμο μου, τη βάφτιση του βλασταριού, τη γέννηση του ή τη γέννηση της μικρής μου ανιψιάς.
Δε λέω οτι δεν ήμουν χαρούμενη και τότε. Ήμουν και παραήμουν. Αλλά άλλο χαρά και άλλο ευτυχία.
Αυτό ήταν που άρχισε να με προβληματίζει όταν αποφάσισα με όλη μου τη συνείδηση πως αυτό που ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω ήταν...ευτυχισμένη.
Και ήρθε η αναπόφευκτη ερώτηση..."πώς θα γίνω ευτυχισμένη;"
Είχα ήδη δική μου δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο και έναν υπέροχο Βύρωνα να με αγαπάει και να τον αγαπάω, και ήξερα πώς παρόλο που χαιρόμουν όλα όσα είχα, δεν στοιχειοθετούσαν την ευτυχία μου. Άντε, για μην είμαι αχάριστη, κατα κανόνα ήμουν ευτυχισμένη όταν ήμουν με το Βύρωνα, αλλά τι να σου κάνει κι ο θαλασσοπόρος... Εγώ ήθελα να είμαι ευτυχισμένη γενικότερα. Όχι να περιμένω τις άδειες του Βύρωνα για να ευτυχίσω...(Ζήσε Μαύρε μου, να φάς το Μάη τριφύλλι...) Άσε που όπως διαπίστωσα επανειλημμένα, είχα κάνει τόσα σχέδια γι αυτές τις άδειες που όλο και κάτι θα στράβωνε. Του έβγαζα την ψυχή του ανθρώπου... Δεν κοιμώμαστε τώραααα, τρέχουμεεεε να προλάβουμε σε ένα μήνα ότι δε χαρήκαμε σε έξι... Όσο το κυνηγούσα, τόσο δυσκόλευε το πράγμα...
Όσο αφορά τα υπόλοιπα, σπίτι, δουλειά, παρέες, βόλτες, όλα ωραία ήταν, αλλά τίποτα δε συγκρινόταν με την αίσθηση του φαφατιασμένου ψωμιού, τις πυγολαμπίδες, το μεταμεσονύχτιο διάβασμα και το κουβάλημα των μπάζων με σκισμένη φόρμα και κατατρυπημένα χέρια.

Να λοιπόν που μεσούντος Αυγούστου θα ξεκινήσω το πιο φιλόδοξο και δύσκολο σχέδιό μου. Να καταγράψω και να μοιραστώ την αναζήτηση και τους προβληματισμούς μου σχετικά με την ευτυχία.
Αυτό που πρέπει να διευκρινιστεί εξ αρχής είναι ότι η ιδέα καθώς και ο,τι ακολουθεί δεν ήταν δική μου έμπνευση. Κάποιος (για την ακρίβεια κάποιοι και μάλιστα πολλοί ) αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη μελέτη της ευτυχίας. Έγιναν πολλές έρευνες, πολλά πειράματα, από επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων, σε διάφορα κοινωνικά στρώματα και σε διάφορες χώρες.
Ένας από αυτούς, ο καθηγητής Rajagopal Raghunathan του Indian School of Business, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα πρόγραμμα επιμόρφωσης στη διαδικτυακή εκπαιδευτική πλατφόρμα Coursera με τον τίτλο "Living a life of happiness and fulfilment".
(Για όποιον ενδιαφέρεται να πάρει περισσότερες πληροφορίες παραθέτω τον σύνδεσμο της πλατφόρμας: www.coursera.org)
Για να γυρίσω στο θέμα μου, παρακολούθησα τα διαδικτυακά σεμινάρια του Δόκτορoς Raj και κατέληξα στο ότι τελικά η ευτυχία μαθαίνεται και αλίμονο σε όποιον πιστεύει το αντίθετο.
Και επειδή όταν θες να είσαι ευτυχισμένος, όταν ασχολείσαι με κάτι που σου αρέσει, αλλά και σε δυσκολεύει λίγο, όταν προσφέρεις χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα, όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη για την ευτυχία σου, όταν εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους και τη ζωή και όταν είσαι καλά με τον εαυτό σου, είσαι ευτυχισμένος, αποφάσισα να προσπαθήσω να μοιραστώ αυτά που άκουσα και διάβασα κατά τη διάρκεια των 8 εβδομάδων του προγράμματος.
Δεν είμαι ειδικός, ούτε καθηγήτρια, ούτε ψυχολόγος, ούτε την είδα γκουρού στα καλά καθούμενα. Άλλωστε η ευτυχία είναι μια έννοια τόσο προσωπική και φευγαλέα που είναι αδύνατον να μεταδοθεί σαν εμπειρία. Δεν ισχυρίζομαι λοιπόν ότι "έμαθα" ή "φωτίστηκα". Απλά προβληματίστηκα και βρήκα τις δικές μου απαντήσεις στο ερώτημα "πώς θα γίνω ευτυχισμένη;"
Η μόνη μου πρόθεση εδώ, λοιπόν, είναι να καταγράψω και να μοιραστώ αυτή την εμπειρία αναζήτησης.
Καλή αρχή και καλό κουράγιο.