Πάτοι...

Κάπου είχα πετύχει ένα περιοδικό. "Πάττυ". Μου άρεσε πολύ. Αγόραζα ΜανινοΚατερίνα κάθε βδομάδα και τα ξεκοκάλιζα μετα μανίας, αλλά αυτό το "Πάττυ" πολύ μου άρεσε. Ήταν διαφορετικό, ψαγμένο.

Δώδεκα εγώ, δέκα η αδελφή μου. Εκείνης δεν της άρεσε να διαβάζει. Ούτε καν περιοδικά. Της άρεσε να παίζει και να τρέχει με τα παιδιά "κάτω". "Κάτω" λέγαμε τη γειτονιά. Το διαμέρισμά μας ήταν στο δεύτερο όροφο, έτσι όταν σε ρωτούσαν "πού πάς" δεν έλεγες "έξω", έλεγες "κάτω".

Έτσι έλεγε και η μικρή. "Πάω κάτωωω!!!" και ξεπόρτιζε. Πύρ και μανία η μάνα που το στερνοπούλι δεν βγήκε μελετηρό... Ενώ εγώ... μονίμως με το βιβλίο στο χέρι... Ξάπλα και διάβασμα... Το καλοκαίρι, για να μη ζεσταίνομαι πολύ, ξάπλωνα στο πάτωμα και το μόνο που έκανα ήταν  να αλλάζω θέση στα πέλματα μου ψάχνοντας πιό δροσερό σημείο. Περπατούσα διαβάζοντας ξαπλωμένη....

Καλοκαίρι ανακάλυψα και την "Πάττυ". Αφού διάβασα το τεύχος που είχε πέσει στα χέρια μου, άρχισα μετα μανίας να ψάχνω το επόμενο. Ρώτησα στο περίπτερο της γειτονιάς όταν πήγα για να πάρω ΜανινοΚατερίνα. Δεν το ήξεραν! Ρώτησα στο περίπτερο της γειτονιάς του παππού όταν πήγαμε να τον δούμε. Δεν το ήξεραν! Μα πού να το βρώ! Στο κέντρο τότε κατεβαίναμε μόνο τις γιορτές. Πού χρόνο και διάθεση η μάνα για βόλτες στα μαγαζιά....Εγώ δε, να πάρω τα μούτρα μου και τα πόδια μου να περπατήσω ως το κέντρο...Δύσκολο. Αδύνατο καλοκαιριάτικα. Εγώ, είπαμε, περπατούσα μόνο ξαπλωμένη με το βιβλίο σηκωμένο ψηλά για να διαβάζω...

Πιάνω τη μικρή.. "Άκου, λέω, να πας στο περίπτερο που είναι στη γωνία στο κρεοπωλείο (μου φαινόταν ενημερωμένο περίπτερο εκείνο) και να ζητήσεις το περιοδικό "Πάττυ". Κατάλαβες;"

Κούνησε το κεφάλι η μικρή, πήρε το κατοστάρικο και την έκανε. Δεν άργησε, μετά απο δέκα λεπτά επέστρεψε.  "Πάττυ" όμως δεν κρατούσε. Κρατούσε πάτους παπουτσιών!. Νούμερο 37, το νούμερό μου.

"Τι είναι αυτό, παιδάκι μου;" Ρώτησα ο βλάξ, λές και δεν έβλεπα!

"Αυτό μου έδωσε ο περιπτεράς!" Ήρθε η αφελής απάντηση.

"Μα καλά, τί του είπες;"

"Εγώ ζήτησα "Πάττυ" και αυτός με ρώτησε τί νούμερο. Εγώ δεν ήξερα και αυτός με ρώτησε για ποιόν είναι. Εγώ είπα για την αδελφή μου και αυτός με ρώτησε τι νούμερο παπούτσια φοράς. Εγώ είπα 37 και μου έδωσε αυτά. Ασε μας, ρε αδερφή μου, με αυτά που διαβάζεις όλη την ώρα!!! Να πας να τα βρείς μόνη σου! Εγώ πάω κάτω!", απάντησε η θρασυτάτη και εγώ έμεινα με τους πάτους ανα χείρας. Και τα ρέστα, γιατί πάντα η αδελφή μου ήταν ηθικότατο παιδί!  Πάντως "Πάττυ" δεν ξαναζήτησα. Ξενέρωσα!

Χρόνια Πολλά Αδελφάκι μου!. Θα έγραφα για τον πάτο που πιάνω, αλλά μια και γιορτάζεις θυμήθηκα την ιστορία με τους πάτους. Καλύτερα έτσι! Σε φιλώ!