Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2016

Δεσμώτες της ιλιγγιώδους βλακείας....

Καλά το λένε οτι το μόνο πράγμα που πραγματικά δεν έχει αρχή και τέλος είναι η ανθρώπινη βλακεία....
Μετά από αυτή τη βαθιά φιλοσοφική θεώρηση μπορώ να παραθέσω τη συνέχεια της μικρής πονεμένης ιστορίας μιας μαμάς στο ζοφερό κόσμο των άλλων μαμάδων....(και μπαμπάδων στην προκειμένη περίπτωση...).

Αποτέλεσμα εικόνας για δεσμωτες του ιλιγγου
(Ο μπαμπάς μόλις άρχισα να μετατρέπομαι σε λυκάνθρωπο....)
Πάνω που νόμιζα οτι τα παιδιά τα βρήκαν, (ο άλλος παραδέχτηκε οτι ξεκίνησε τον καυγά γιατί έπαιζαν "θάρρος ή αλήθεια" και η πρόκληση ήταν να πάει και να φτύσει τον δικό μου που μιλούσε αμέριμνος σε άλλη παρέα!!!!-ασχολίαστο...!), μου ήρθε η καμπανιά....Με ξεβάφτισε ο μπαμπάς του παιδιού με το οποίο τσακώθηκε ο γιος μου έξω από τη σχολή ταε κβον ντο! Ναι, το ζήσαμε κι αυτό... Με φώναξε να μου μιλήσει και εγώ η (βλακωδώς) αθώα, φτωχή πλην τίμια, νόμιζα οτι θα μου ζητούσε και συγγνώμη για το θέμα που δημιουργήθηκε...Τον πλησιάζω λοιπόν χαμογελαστή και ωραία και...αρχίζει ο εξάψαλμος. "Τι πράγματα είναι αυτά;", με ρωτάει. "Ε, εντάξει, τα παιδιά φαίνεται οτι μας τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί και εμείς τα πιστέψαμε..." λέω, η μεγαλόκαρδη, έτοιμη να τον αγκαλιάσω για να τον παρηγορήσω για το λάθος του... "Δεν τα ξέρεις καλά, μου λέει, σε έχει φλομώσει στο ψέμα ο γιος σου!!!" Σκουίίίίσσκ!!!! γρατσουνίζεται ο δίσκος με τις μπαλάντες, μπαίνει το σάουντρακ του "Ψυχώ"...Κάτι δεν πάει καλά.... "Μα, λέω, δεν μίλησες με το γιο σου μετά το μεσημέρι; Παραδέχτηκε το λάθος του και τα βρήκαν...". "Τιιιιιιι;;;;; Παραδέχτηκε ο δικός μου το λάθος του;;;;;;;" (Ιερή οργή). "που ο δικός σου μας έβρισε την οικογένεια, τη γυναίκα μου, που είναι ένας αλήτης και σου λέει ψέματα, τώρα περίμενε να τα φωνάξω να μας πουν τί έγινε..." και κάνει να μπει στη σχολή για να φωνάξει τα παιδιά που έκαναν προπόνηση εκείνη την ώρα και μας κοιτούσαν από την τζαμαρία έντρομα....
ΚΌΚΚΙΝΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΌΣ!!!!. "Μην τολμήσεις!" φωνάζω και μάλλον ένιωσε τη μετάλλαξη σε λυκάνθρωπο στη φωνή μου γιατί κοκάλωσε. Εν ολίγοις, του φώναξα οτι σε καμία περίπτωση δεν θα φέρει τα παιδιά σε αντιπαράθεση μπροστά μας και βέβαια δε θα πλησιάσει το γιο μου! Είπα οτι το θέμα θα λυθεί στο σχολείο, όπου και υφίσταται κι οτι εμείς έτσι κι αλλιώς δεν ήμασταν μπροστά και δεν ξέρουμε τι έγινε για να κατηγορούμε τα παιδιά. Αντέτεινε οτι εκείνος ξέρει γιατί του τα είπαν τα παιδιά της τάξης που υποστηρίζουν το γιο του, ενώ αυτοί που υποστηρίζουν το δικό μου είναι "ψευδομάρτυρες" (βλέπει σίγουρα "Suits", θέλει να γίνει ο Χάρβεΐ στη θέση του Χάρβεΐ...). Μου φώναζε οτι βγάζω την ουρά μου απ' έξω, οτι ο γιος μου είναι ψεύτης και αλήτης και οτι μου λέει ψέματα ενώ ο δικός του του λέει πάντα αλήθεια. Ήθελε μάλιστα να τον φωνάξει, μόνο τον δικό του, να μου πει πως ο δικός μου λέει ψέματα. (Ρώτα τον μπάρμπα μου τον ψεύτη... Μα είναι δυνατό να πιστεύει οτι ένα τρομοκρατημένο παιδί μπορεί να πει την αλήθεια; Ιδιαίτερα αν ο μόνος τρόπος να το στηρίξει ο πατέρας του  είναι να  πει αυτό που θέλει εκείνος να ακούσει;)
 Εγώ είπα οτι πιστεύω και στηρίζω το γιο μου κι έκανα να φύγω. Άρχισε να φωνάζει πίσω μου οτι νόμιζε πως έχει να κάνει με νέους ανθρώπους και μπορεί να συνεννοηθεί. (Προφανώς εννοούσε οτι οι νέοι άνθρωποι που θα μπορούσε να συνεννοηθεί, σε παρόμοιες περιπτώσεις θα ξέσκιζαν τα ρούχα τους σε μετάνοια, θα αποκύρισσαν το γιο τους και θα τον πυρπολούσαν παραδειγματικά στο κέντρο της πλατείας).
Έφυγα και όταν επέστρεψα (πολύ ταραγμένη ειν' η αλήθεια) να παραλάβω το βλαστάρι μου, κρατούσα το κινητό μου στο χέρι. Αν τον έβλεπα να μιλάει στο γιο μου θα καλούσα κατευθείαν το 100. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Ενημέρωσα το γιο μου να φύγει αμέσως αν του απευθύνει το λόγο, ακόμα και αν γίνει μέσα στο σχολείο ή τη σχολή.
Πέρασα μαύρη νύχτα... Έστειλα μέηλ στο σχολείο όπου εξηγούσα τα καθέκαστα και ζητούσα να ενεργοποιηθεί ο σχολικός μηχανισμός καταπολέμησης σχολικού εκφοβισμού (πρέπει να υπάρχει σε κάθε σχολείο, είναι τριμελής, προεδρεύει ο διευθυντής και μέλη είναι δύο ακόμα καθηγητές) και μίλησα και στη διεύθυνση β'βάθμιας εκπαίδευσης.
Σήμερα μίλησα και με την υποδιευθύντρια, η οποία είναι εξαιρετική. Έχω πλέον εμπιστοσύνη στο σχολείο και μια ελπίδα οτι υπάρχουν με κάποια ελάχιστη ωριμότητα (αν και νέοι) με τους οποίους μπορείς να συνεννοηθείς χωρίς να πυρποληθούν στην πλατεία.
Όσο για τον μπαμπά... δεν ξέρω τί να σκεφτώ. Λυπάμαι εκείνο το δόλιο παιδί του που καθώς φαίνεται δεν έχει κανένα δικαίωμα στο λάθος και που με την πρώτη αφορμή εκτίθεται στα πεζοδρόμια, για να επιβεβαιωθεί ο μπαμπάς του. Πόσο σκληροί μπορούμε να γίνουμε με τα παιδιά μας προκειμένου να επιβεβαιωθούμε....
Θα ήθελα πολύ να τον κυνηγήσω νομικά, είμαι πολύ θυμωμένη μαζί του, αλλά νομίζω οτι το καλύτερο είναι να χρησιμοποιήσω το χρόνο και τα χρήματα για σουβλάκια με το βλαστάρι και τον Βύρωνα. Στο κάτω κάτω, εμείς οι προβληματικές οικογένειες πρέπει να βρίσκουμε τρόπο να συσπειρωνόμαστε για να καταστρώνουμε τα καταχθόνια σχέδιά μας ενάντια στην κοινωνική ευημερία και ασφάλεια.

- Βλαστάρι! Μην ξεχάσεις να κλειδώσεις τη γιάφκα φεύγοντας! Και πέτα κάνα δυο γκαζάκια στον κάδο καθώς θα περνάς....
- Ναι, μαμά....

1 σχόλιο:

  1. Χαίρομαι που βρήκες ανθρώπους που μπορείς να συνεννοηθείς!
    Και χαίρομαι διπλά που το αντιμετωπίζεις με χιούμορ κι ας είσαι θυμωμένη!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή