Θυμάμαι όμως και κάποια καλοκαίρια που οι ώρες δεν έφταναν. Τα καλοκαίρια του έρωτα. Ο χρόνος δεν ήταν αρκετός. Όσο χρόνο και να είχαμε. Τα βράδια τέλειωναν γρήγορα και η μέρα έφευγε μέχρι να δώσουμε δυο φιλιά.
Πώς είναι δυνατό να μην αναπολεί κανείς αυτές τις στιγμές; Να μην αναζητά την αίσθηση που άφησαν; Ποιο αίσθημα μπορεί να αντικαταστήσει τον έρωτα; Κανένα. Ο έρωτας δεν αντικαθίσταται. Ούτε οι στιγμές. Όταν καταφέρω να το δεχτώ αυτό τότε ίσως ηρεμήσω. Ίσως δεν μου φαίνονται βαριά τα καλοκαιρινά βράδια. Μέχρι τότε όμως μέσα μου θα υπάρχει ένας κενός χώρος.
Κάπου διάβασα ότι όταν κάτι τελειώνει αφήνει χώρο προς πλήρωση και όχι κενό. Χώρος προς πλήρωση όμως δεν σημαίνει αποθήκη. Προτιμώ να σκέφτομαι το χώρο της καρδιάς μου που ο έρωτας άφησε κενό, σαν το κεντρικό ράφι στο σπίτι μου. Εκεί όπου θα βάζω τα πιο όμορφα και αγαπημένα μου αντικείμενα. Κι αν μου έσπασε το πιο όμορφο και αγαπημένο απόκτημα, θα περιμένω μέχρι να βρω κάτι που θα είναι εξίσου σημαντικό, όμορφο και αγαπημένο.
Και θα μελαγχολώ κάθε φορά που θα θα ξεσκονίζω την κενή θέση και θα βιάζομαι να τη γεμίσω. Και θα κοιτώ γύρω γύρω να δω αν ταιριάζει κάτι, αλλά βαθιά μέσα μου θα ξέρω ότι τίποτα δεν θα αντικαταστήσει αυτό που χάθηκε. Και θα ελπίζω να βρω κάτι που θα αγαπήσω εξίσου.Και να το βάλω...στο ράφι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου