Ευτυχία #7

Είχα σκοπό να σας αφήσω λίγο περισσότερο να επεξεργαστείτε την προηγούμενη ανάρτηση, αλλά ένα σχόλιο καθώς και το γεγονός ότι δοκιμάζω κάποιες πρακτικές που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, με ώθησαν να κάνω και την έβδομη (και τελευταία) ανάρτηση σχετικά με την Ευτυχία.
Ολοκληρώνοντας τον κύκλο μαθημάτων A Life of Happiness and Fulfilment  της Coursera, ο δόκτωρ Raz μας είπε κάτι που πολύ με στενοχώρησε. Παρουσίασε μελέτες που έγιναν απο ομάδες ψυχολόγων, ψυχιάτρων και γενετιστών που δείχνουν ότι η ικανότητα για ευτυχία είναι γονιδιακή! Δηλαδή, απλά και μπακαλίστικα, κάλλιο πλούσιος κι υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος! Δε σας κρύβω ότι πολύ απογοητεύτηκα με τον Δόκτορα. Ήμουν έτοιμη να του στείλω μέηλ με τις παρατηρήσεις μου, αλλά δεν μπορούσα να βρω την ακριβή μετάφραση του ρήματος "τσαμπουνάω" και της έκφρασης "μας τα' χεις κάνει τσουρέκια" στα αγγλικά και πολύ φοβήθηκα ότι δεν θα μπορούσε να συλλάβει το πνεύμα του λόγου μου εις την απλήν αγγλικήν.
Αφού όμως είχα ήδη περάσει έξι εβδομάδες παρακολουθώντας βίντεοδιαλέξεις και διαβάζοντας το αντίστοιχο υλικό, (και κυρίως γιατί μέχρι εκείνου του σημείου καλά τα έλεγε ο μαύρος ο μελαψός) αποφάσισα να το φτάσω ως το τέλος και να δω που πήγαινε το θέμα.
Είπε, λοιπόν ο δόκτωρ ότι, ναι μεν, το μυαλό μας είναι κατασκευασμένο με συγκεκριμένες δυνατότητες, αλλά επιδέχεται αναβάθμιση! Όπως μπορούμε να γυμνάσουμε τους μύες μας, έτσι μπορούμε να γυμνάσουμε και το μυαλό μας. Άλλωστε το κάνουμε ήδη από τα χρόνια του σχολείου.
Πώς; Για θυμηθείτε τι μας έλεγαν οι δάσκαλοί μας... Η Επανάληψη είναι η μητέρα της Μάθησης.
Μάλιστα κύριε! Αλλά τι ακριβώς πρέπει να επαναλάβω, και τι να μάθω;
Να μάθεις πρώτα και μετά να επαναλάβεις, να επαναλαμβάνεις καθημερινά κάποιες πρακτικές που βοηθάνε το μυαλό να επαναπρογραμματιστεί.
Πρώτη (και καλύτερη) πρακτική είναι ο διαλογισμός. Όπως είναι φυσικό όλους λίγο πολύ μας ξένισε αυτή η αναφορά. Παρακολουθούσαμε ένα επιστημονικό πρόγραμμα, από ένα αναγνωρισμένο πανεπιστήμιο σε μια μια πασίγνωστη παγκόσμια εκπαιδευτική πλατφόρμα και ξαφνικά θα αρχίζαμε τα άμπρα κατάμπρα; Δε σας κρύβω ότι απογοητεύτηκα και αν δεν είχα φτάσει στο τέλος, θα σταματούσα να παρακολουθώ το πρόγραμμα. Έλα όμως που ο Raj είχε έρθει διαβασμένος!
Παρουσίασε βιβλιογραφία και έρευνες από ψυχολόγους, ψυχιάτρους και βιολόγους που  αποδεικνύουν τις θετικές αλλαγές στη νευροχημεία του εγκεφάλου όσων διαλογίζονται. Επίσης υπενθύμισε κάτι που το γνώριζα αλλά που σπάνια το θυμάμαι συνειδητά. Όλες οι θρησκείες έχουν πρακτικές διαλογισμού, συνειδητά ή ασυνείδητα. Οι χριστιανοί ονομάζουν αυτές τις πρακτικές "προσευχή" και προτρέπουν τους πιστούς να χρησιμοποιούν την προσευχή κάθε ώρα της ημέρας ή της νύχτας και πάντα πριν από μεγάλες αποφάσεις ή ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις.
Στην προκατάληψη ότι για να κάνεις διαλογισμό πρέπει να είσαι μοναχός στο Θιβέτ και να μην έχεις άλλη δουλειά να κάνεις από το να κάθεσαι και να μουρμουράς μάντρας όλη μέρα, είχε να απαντήσει ότι ακόμα και 5 λεπτά διαλογισμού τη μέρα μπορούν να κάνουν μεγάλη διαφορά στη διάθεση, τον αυτοέλεγχο και τις λειτουργίες του μυαλού και του σώματος.
Δε σας κρύβω ότι κατά τη διάρκεια των έξι εβδομάδων που παρακολουθούσα το πρόγραμμα και κάνοντας τις ασκήσεις  που προτείνονταν, παρατηρούσα αλλαγές στη διάθεσή μου. Ωστόσο ο διαλογισμός μου έπεφτε βαρύς. Αποφάσισα να προσπαθήσω κάποιες άλλες από τις πρακτικές που προτείνονταν και που τελικά κι αυτές διαλογισμός ήταν.
Άρχισα να προσέχω τις αρνητικές μου σκέψεις και να προσπαθώ να τις παραφράζω χρησιμοποιώντας μόνο θετικές λέξεις. Στην αρχή ήταν δύσκολο και πολλές φορές οι φράσεις έμεναν στη μέση, ώσπου να μου ξανάρθει ο στοχασμός και να τον πιάσω από εκεί που τον άφησα.
Μετά δοκίμασα αυτό που ο Raj έλεγε φρουρός στο Μπάκιγχαμ. (Και Τσολιάς στ' Ανάκτορα να το πεις, πιάνει). Δηλαδή να παρατηρείς τι γίνεται γύρω σου (ιδανικά και μέσα σου) χωρίς όμως να συμμετέχεις. Ξαφνικά αυτό μου φάνηκε εύκολο γιατί είχα τη συνήθεια από όταν έπαιρνα μαθήματα ζωγραφικής να περιγράφω στον εαυτό μου τις εικόνες που έβλεπα. Άρχισα να το κάνω πιο συνειδητά, προτιμώντας σιγά σιγά να μου περιγράφω όμορφα πράγματα, πράγματα που μου άρεσαν και θα ήθελα να θυμάμαι. Τώρα πια είμαι σε θέση να περιγράφω και συναισθήματα και κατά κάποιο τρόπο να απομονώνω τα άσχημα. Δεν μπορώ να σταματήσω τα άσχημα συναισθήματα (ιδιαίτερα με το θυμό παλεύω πολύ), αλλά όταν πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει έτσι, λέω "Hermine, άστο τώρα αυτό, βαριέμαι την γκρίνια τώρα, κάτσε να δούμε τα χρώματα και τα σχήματα γύρω και τη μιζέρια θα τη σκεφτούμε μετά". Με βοήθησε αυτή η πρακτική της αναβλητικότητας γιατί είχα εξασκηθεί χρόνια σ' αυτή. Μόνο που μέχρι τώρα ανέβαλα τα θετικά και ευχάριστα συναισθήματα και σκέψεις και ανέλυα τα αρνητικά. Τώρα κάνω το ίδιο από την ανάποδη. Πρώτα κοιτάω τι μου αρέσει και αν περισσέψει χρόνος... βλέπουμε για τα υπόλοιπα.
Νιώθω πολύ καλά. Μου λένε συνέχεια για το πόσο θετικός άνθρωπος είμαι, οι πελάτες μου χαμογελούν και με ευχαριστούν πολύ πιο θερμά από ότι στους συναδέλφους μου. Την προηγούμενη εβδομάδα ένας πελάτης μου ζήτησε να μιλήσει στην διευθύντριά μου για να της πει ότι ένας από τους λόγους που προτιμάει την εταιρία μας είναι γιατί συνεργάζεται μαζί μου! (Το ζωντόβολο δε μετέφερα τη γραμμή επιτόπου, το έπαιξα υπεράνω...). Σήμερα πήγα στην κουριερ να παραλάβω ένα δέμα και η κοπέλα σκίστηκε να με εξυπηρετήσει, και στο τέλος μου είπε ότι είμαι πολύ ευγενική!
Όλα αυτά μπορεί να συνέβαιναν και πριν και να μην τους έδινα σημασία. Ή μπορεί όντως να γίνομαι θετικότερος άνθρωπος και να το αναγνωρίζουν και οι γύρω μου. (Μακάρι!).
Γεγονός είναι ότι νιώθω χαρούμενη, υγιής και ήρεμη.
Εδώ και κάνα δυο μέρες, άρχισα να σκέφτομαι τον διαλογισμό. Διαβάζω οδηγίες και βλέπω βίντεο σύντομων διαλογιστικών πρακτικών. Ίσως το προσπαθήσω τελικά. Τι έχω να χάσω;
...................................................................................................................................................................
Μια μικρή ανακεφαλαίωση στα τρία βασικά συστατικά της ευτυχίας:
1. Η αίσθηση ικανότητας και αξιοσύνης. (Κάνοντας κάτι το οποίο με ευχαριστεί, είμαι καλός σ' αυτό αλλά με προοπτικές βελτίωσης)
2. Η αίσθηση ότι ανήκω. (Καλύπτω εξίσου την ανάγκη να αγαπιέμαι αλλά και να αγαπώ)
3. Η αίσθηση της αυτονομίας και της αυτάρκειας. (Δε χρειάζομαι κανένας άλλος να παίρνει ευθύνες για την ευτυχία μου)
Και ο τρόπος να τα συνδυάσουμε όλα αυτά είναι να κυριαρχήσουμε στο μυαλό μας, να επιλέξουμε τη συμπεριφορά μας, να  θέσουμε στον εαυτό μας όρια αυστηρά αλλά με αγάπη. Όπως θα κάναμε με ένα μικρό παιδί!
Εύχομαι με όλη μου την ψυχή να είστε ευτυχισμένοι!

Ευτυχία #6

Ευτυχία #6 και επισήμως, λοιπόν!
Η προηγούμενη ανάρτηση ίσως μας έδωσε μια μικρή γεύση...Εμπιστοσύνη στη ζωή. Να τι θα μας κάνει περισσότερο ευτυχισμένους, ανεξάρτητα από τα όποια δυσάρεστα γεγονότα μας συμβαίνουν.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο να διατηρήσεις μια τόσο...αποστασιοποιημένη στάση ζωής, σαν τον χωρικό της προηγούμενης ανάρτησης... Δε θα με παραξένευε αν μάθαινα ότι είχε υποστεί λοβοτομή...
Ας δούμε όμως τα γεγονότα και τις εμπειρίες όπως τα έχουμε ζήσει εμείς και ας τα σκεφτούμε σαν προσωπικές εμπειρίες.
 Πόσες φορές δεν έχει τύχει, ανακαλώντας ένα συμβάν που όταν το ζήσαμε μας φαινόταν εξαιρετικά σημαντικό, δύσκολο, επίπονο ή τελωσπάντων μια πολύ έντονη συναισθηματική εμπειρία, να διαπιστώσουμε ότι το αντίκτυπο που είχε στη ζωή μας δεν ήταν τελικά τόσο έντονο! Πόσες φορές δεν έχουμε χαμογελάσει με συγκατάβαση ακούγοντας ένα παιδί να μας μιλάει για τους καλύτερούς του φίλους, έναν έφηβο να γράφει "Φίλοι για πάντα", "Αγάπη για πάντα", Bryan Adams για πάντα..."
Κι όμως, πόσο έντονα ήταν αυτά τα συναισθήματα όταν τα νιώθαμε!
Γίνεται ξεκάθαρο πως τα συναισθήματα που ζούμε στο παρόν, είναι εντονότερα από τις εντυπώσεις που μας αφήνουν. Αν το αναλύσουμε βιολογικά, είναι απλό. Είμαστε προγραμματισμένοι να ξεπερνάμε τις δυσκολίες και να βρίσκουμε κουράγιο για νέα ξεκινήματα. Φανταστείτε να μπορούσε μια γυναίκα να θυμάται για πάντα τους πόνους της γέννας; Ποια θα έκανε δεύτερο παιδί; Ένας άνδρας που θα ένιωθε για πάντα την απογοήτευση από την πρώτη του αποτυχία στο κυνήγι ή ακόμα χειρότερα, την αγωνία από την επίθεση άγριου θηρίου; Σιγά μην ξανάβγαινε από τη σπηλιά... Μανιτάρια στο μενού μέχρι την άνοιξη...και ζήσε, μαύρε μου, να φας το Μάη τριφύλλι...
Ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο να σκέφτεσαι τόσο αποστασιοποιημένα όταν βρίσκεσαι σε έναν κυκεώνα εξελίξεων. Ακόμα περισσότερο όταν πονάς και λυπάσαι. Εδώ έρχεται η Hermine να σου πει: "Κλάψε, φίλε μου! Νιώσε τον πόνο, την απογοήτευση, τη δυστυχία, δυνατά! Και μόλις τελειώσεις με τον πόνο, νιώσε τη θλίψη και μετά την ηρεμία και τη γαλήνη. Και όταν έρθει η διασκέδαση, η χαρά και η ευτυχία, νιώσε τα κι αυτά δυνατά! Πάρε όλη τη δύναμη που μπορούν να σου δώσουν και κάνε τα να κρατήσουν όσο περισσότερο γίνεται. Και κράτα στο μυαλό σου ότι ευτυχώς τίποτα δεν κρατά για πάντα. Όλες οι εμπειρίες έρχονται για να μας προσφέρουν ένα μάθημα και γρήγορα αφήνουν τη θέση τους στις επόμενες. Ότι συμβαίνει είναι για καλό, κάθε εμπειρία μας κάνει δυνατότερους.
Πώς όμως να καταφέρεις το μυαλό σου να γυρίσει, ενώ πονάς και υποφέρεις;
Μια είναι η απάντηση: Προετοιμασία!
Τι θα έλεγες σε έναν μαθητή που περιμένει να διαβάσει το βράδυ πριν τις εξετάσεις; Τι πιθανότητες θα είχε ένας αθλητής που δεν έχει προπονηθεί, να νικήσει τον αγώνα;
Οι πιθανότητες να καταφέρεις να κυριαρχήσεις το πνεύμα και το σώμα σου χωρίς προετοιμασία είναι μηδαμινές. Χρειάζεται καθημερινή προσπάθεια να νικήσεις τη ρουτίνα της αρνητικότητας και του άγχους.
Να μια ωραία άσκηση για εσάς: Προσπαθήστε για μια εβδομάδα να ελέγξετε συνειδητά τις αρνητικές σκέψεις, το άγχος, τα άσχημα προαισθήματα, τα άλματα λογικής του τύπου "αν γίνει αυτό, τότε θα γίνει το άλλο και μετά το παράλλο και μετά...η καταστροφή...". Σκοπός δεν είναι να σταματήσετε να σκέφτεστε (αυτό δε γίνεται, ούτε είναι το ζητούμενο). Σκοπός είναι να συνειδητοποιήσετε ότι αυτά που έχετε στο μυαλό σας είναι μόνο σκέψεις.  Θυμίστε στον εαυτό σας ότι δεν είστε σε θέση να γνωρίζετε την έκβαση των καταστάσεων και ακόμα λιγότερο τις ακριβείς επιπτώσεις. Θυμίστε του να εμπιστευτεί τη ζωή. Αυτή ξέρει καλύτερα...
Σε εμένα δουλεύει πολύ να σκέφτομαι ένα ερωτηματικό κάθε πρωί που κοιτάζω τα μούτρα μου στον καθρέφτη. "Τι ενδιαφέρον λες να γίνει σήμερα, Hermine;" "Ότι και να γίνει, με μπόλικη μάσκαρα και λίγο κραγιόν, μπορείς να το αντιμετωπίσεις, Hermine! Bonjour tout le monde!" 

Εδώ είμαι!

Δεν χάθηκα, χαϊδεμένα μου!
Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνω... και ξανά...
(Με έχει πιάσει το σχολικό πνεύμα. Δε με άφησε και ποτέ, βέβαια...)
Καλή σχολική χρονιά σε όλους! Μικρούς-μεγάλους!
Κανονικά, θα έπρεπε να αναρτήσω το "Ευτυχία #6".
Είμαι όμως πολύ κουρασμένη και μάλλον θα μείνει στη μέση. Αύριο είναι μεγάλη μέρα. Γίνομαι 42! Τα κλείνω, δηλαδή και μπαίνω στα 43!. Τι ωραία! Νόμιζα ότι θα κλείσω τα 43 και θα μπω στα 44! Ευτυχώς το τσέκαρα (και φέτος) με τη φίλη μου τη Δημητρούλα Einstein, που είναι τζιμάνι στα μαθηματικά, και μου το ξεκαθάρισε: 42 κεράκια θα βάλω στην τούρτα.
Είναι σαν να κέρδισα έναν ολόκληρο χρόνο ζωής! Είμαι ενθουσιασμένη!
Ωστόσο, θα κάνω μια μικρή εισαγωγή στην "Ευτυχία #6"...
Το θέμα της έκτης ανάρτησης είναι η εμπιστοσύνη στη ζωή... Συνοψίζεται στη φράση "Κάθε εμπόδιο για καλό". Αλλά και στη φράση "Πρόσεχε τί εύχεσαι".
Αυτά για την ώρα. Σκεφτείτε, χαϊδεμένα μου, τις σημαντικές μέρες της ζωής σας. ήταν πράγματι τόσο σημαντικές τελικά;
Και μια που πάω για ύπνο, σας αφήνω με ένα σύντομο παραμύθι, χωρίς τέλος...
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας χωρικός. Ζούσε με τη γυναίκα και το γιο του σε μια καλύβα στην άκρη του χωριού. Η δύστυχη γυναίκα αρρώστησε και πέθανε. Ο χωρικός ήταν απαρηγόρητος, αλλά όταν οι μοιρολογίστρες έσκουζαν " Θεέ μου, τι θα κάνουν δυό άντρες μόνοι τους σ' αυτόν τον κόσμο... θα χαθούν...", ο χωρικός σκεφτόταν: "Μπορεί να χαθούμε, μπορεί και όχι, ποιος ξέρει..."
Σκάβοντας το μνήμα της γυναίκας του, ο χωρικός βρήκε ένα σβόλο χρυσάφι. Τον έβαλε στην τσέπη κι όταν πέρασαν οι τρείς μήνες του πένθους, πήγε με το γιο του στο παζάρι και αγόρασαν ένα άλογο. Οι χωρικοί τον καλοτύχιζαν. 'Ενα άλογο, έλεγαν, θα διπλασιάσει το κέρδος απο τις αγροτικές εργασίες... Ο χωρικός τους ευχαριστούσε, αλλά σκεφτόταν: "Μπορεί να το διπλασιάσει, μπορεί και όχι... Θα δούμε...".
Δεν πέρασε μια εβδομάδα και το άλογο, έσπασε τον φράχτη και χάθηκε καλπάζοντας στο βουνό... Οι χωρικοί οικτίριζαν το φίλο τους που τον βρήκαν όλες οι συμφορές μαζεμένες... Ο χωρικός όμω απαντούσε: "Όλα γίνονται για κάποιον λόγο. μπορεί για καλό, μπορεί για κακό...ποιός ξέρει..."
Δεν πέρασε ένας μήνας και ο χωρικός, βγαίνοντας για κυνήγι συνάντησε το άλογο. Το έπιασε και το οδήγησε στο χωράφι του. Μα το άλογο ανήκε πια σε μια αγέλη και τα θηλυκά το ακολούθησαν.
Ο χωρικός έχασε ένα άλογο, αλλά βρήκε ένα κοπάδι! Περνούσε κόσμος να τον χαιρετίσει και να χαρεί με την ανέλπιστη τύχη. Όλοι μάντευαν ένα υπέροχο μέλλον γεμάτο πλούτη και ευτυχία.
Ο χωρικός απαντούσε: " Ευχαριστώ για τις ευχές! Μπορεί να πάει καλά, μπορεί και όχι...θα δούμε...".
Μια εβδομάδα μετά, Ο γιος του, προσπαθώντας να δαμάσει ένα δύσκολο άλογο, έπεσε και χτύπησε άσχημα. Το ένα του  πόδι αχρηστεύτηκε και μπορούσε να μετακινηθεί μόνο με πατερίτσες. Το χωριό έκλαιγε το νεαρό που το μέλλον του καταστράφηκε μα ο πατέρας, έλεγε πως όσο είναι ζωντανόος ο γιος του, μέλλον υπάρχει...καλό; κακό; ποιος ξέρει....
Ούτε χρόνος δεν πέρασε και ξέσπασε πόλεμος στη χώρα. Όλοι οι νέοι του χωριού επιστρατεύτηκαν. Όταν άρχισαν να φτάνουν τα πρώτα συλλυπητήρια γράμματα, όλοι έλεγαν: " Πόσο τυχερός είσαι εσύ και ο γιος σου! Λόγω του τραυματισμού του, δεν τον πήραν στον πόλεμο και τώρα δεν κινδυνεύει. Συνεχίζετε κανονικά τη ζωή σας, αλίμονο απο εμάς....
Ο χωρικός, λυπόταν για τα παλληκάρια του χωριού, άλλα δε σταμάτησε να λέει: Καλό; Κακό; Ποιος ξέρει; Θα δούμε.....
Με αυτά τα σοφά λόγια σας αφήνω, καλά μου....
Σκεφτείτε....
ΥΓ. Τα μεσάνυχτα πέρασαν. Είμαι πια 42! Πήρα και τις πρώτες ευχές απο τις αγαπημένες μου φίλες. Νιώθω ευλογημένη! Αυτό δεν χρειάζεται να περιμένω για να το δω......

Ευτυχία #5

Συνεχίζουμε τον μακρύ (;) κατάλογο των συνηθειών που δυσκολεύουν και απομακρύνουν την ευτυχία μας. Επόμενη στάση, η δυσκολία να εμπιστευτούμε τους άλλους.

Μεγάλος καημός! 

Ορίζουμε την αθωότητα σαν παιδική αρετή. Λιώνουμε κάθε φορά που βλέπουμε ένα παιδί να κοιμάται σε μια αγκαλιά. Δεν μπορώ να φανταστώ ωραιότερη εικόνα για να περιγράψω την εμπιστοσύνη, από αυτή. Έχετε προσέξει την άνευ όρων παράδοση που καθρεφτίζει; Ότι κι αν κάνεις, τα παιδιά δεν ξυπνάνε όσο τα κρατάς αγκαλιά. Γεμάτα εμπιστοσύνη αφήνονται και μοιάζουν σίγουρα ότι δεν πρόκειται να προδώσεις αυτή τους την εμπιστοσύνη. Και έχουν δίκιο. Δε θα την προδώσεις, δε θα τα αφήσεις να πέσουν, θα περιφρουρήσεις τον ύπνο τους σχεδόν με οποιοδήποτε κόστος. Δε χρειάζεται μητρικό ή πατρικό φίλτρο για να καταλάβεις τι λέω. Οποιοσδήποτε έχει κρατήσει αγκαλιά ένα μωρό που κοιμάται, καταλαβαίνει. 

Ωραία είναι να είσαι ένα αθώο βρέφος, Hermine. Εμείς όμως είμαστε μεγάλοι άνθρωποι. Ξέρουμε οτι δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τον καθένα. Εκπαιδευτήκαμε να μη μιλάμε σε αγνώστους, να μην παίρνουμε καραμέλες από ξένους και πάντα να μετράμε τα ρέστα που μας δίνουν. Μετά τα κορίτσια μαθαίνουν να φυλάνε τις κρυφές τους χάρες και να τις διαθέτουν ανάλογα με το τι μπορούν να πάρουν σε αντάλλαγμα, από αισθήματα μέχρι κοινωνική θέση, δεν το εξετάζω... Τα αγόρια μαθαίνουν οτι οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους και κυρίως πως τον άντρα τον σωστό, τον πρόστυχο, δεν τον πιάνει κανείς κορόιδο. Κι έτσι φτάνουμε στην ηλικία της ωριμότητας και της ανεξαρτησίας, όταν το να μας κοιτάζει κάποιος ενώ κοιμόμαστε μας φέρνει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Μέχρι και στο κακό πάει το μυαλό μας. (Σπουουουούκιιι!).

Έχουν δει πολλά τα μάτια μας και δεν είναι τυχαίο το ότι με την εμπειρία χάνεται η αθωότητά μας. Και είναι απόλυτο φυσιολογικό, δικαιολογημένο από τη φύση μας την ίδια. Σκεφτείτε οι πρόγονοί μας έδειχναν παιδική αθωότητα και εμπιστοσύνη σε έναν κόσμο κατάμεστο από άγρια θηρία...ποιό blogger, ποιά Hermine... τώρα θα ήμασταν απολιθώματα σε μουσείο να μας επισκέπτονται τα μικρά δεινοσαυράκια στις σχολικές εκδρομές και να μας κάνει ταινία ο Rex Spielberg, ο μέγας σκηνοθετόσαυρος... Προνοεί η φύση και μας λέει τρέχα πρώτα, ρώτα μετά. 

Δε ζούμε όμως πια στις ζούγκλες της Αφρικής, ούτε στις σπηλιές της Ευρώπης. Και ναι, μπορεί ο νόμος της ζούγκλας να ισχύει στις πολυεθνικές και στα χρηματιστήρια, αλλά απειλεί την τσέπη μας. Όχι τη ζωή μας.
Και τι προτείνεις, λοιπόν, Hermine; Να εμπιστευόμαστε όλο τον κόσμο, αδιακρίτως;
'Οχι, βέβαια. Το να πιστεύεις όμως οτι όλοι οι άγνωστοι πρόκειται να σε εκμεταλευτούν δε βοηθάει στο να γίνεις πιο ευτυχισμένος.
Ο δόκτωρ Raj ανέφερε διάφορες έρευνες σε διάφορες χώρες, που τα αποτελέσματά τους με εντυπωσίασαν. Σας αναφέρω δύο που ακόμα θυμάμαι.
Στη Φιλανδία (αν θυμάμαι καλά...), στα πλαίσια μιας έρευνας, άφησαν 80 πορτοφόλια, γεμάτα με ένα αξιόλογο ποσό χρημάτων, φωτογραφίες και έγγραφα ταυτότητας με στοιχεία του υπεύθυνου της έρευνας, σε διάφορα σημεία μιας κεντρικής πόλης. Σε παγκάκια, καφετέριες, μέσα μεταφοράς, γενικά σημεία όπου κυκλοφορούσε πολύς κόσμος. Πόσα νομίζετε ότι επεστράφησαν; 72! Εντυπωσιακό; Και βέβαια η επόμενη φυσιολογική ερώτηση ήταν "Εντάξει...στη Φιλανδία υπάρχει πολιτισμός (!), κρατική μέριμνα, ο κόσμος ζει πλούσια και δεν υπάρχει εγκληματικότητα. (Επίσης, τις Κυριακές γίνεται παρέλαση χερουβείμ και σεραφείμ και άγγελοι δίνουν ρεσιτάλ άρπας στις πλατείες...). Τί γίνεται όμως στα φτωχά μέρη του κόσμου; Εκεί σιγά μην επιστρεφόταν και τρύπια κάλτσα να άφηνες....
Έλα όμως που το σκέφτηκαν αυτό και οι επιστήμονες, ας τους κατηγορούμε ότι ζουν πέραν του κόσμου τούτου... Ένα σχετικό πείραμα έγινε και στην Ινδία. Εκεί στις τουριστικές παραλίες υπάρχουν προφανώς πολλοί πλανόδιοι μικροπωλητές αναψυκτικών. Καθώς φαίνεται αυτοί αγοράζουν τα αναψυκτικά από τα μαγαζιά της περιοχής και περιφέρονται μέχρι να τα πουλήσουν. Μετά ξαναγυρίζουν και με τα χρήματα που εισέπραξαν αγοράζουν καινούρια παρτίδα αναψυκτικών και ούτω καθεξής... Φανταστείτε τις συνθήκες που αυτοί οι άνθρωποι βγάζουν το μεροκάματό τους...
Το πείραμα λοιπόν έλεγε ότι κάποιοι θα προσποιηθούν τους πελάτες, θα αγοράσουν αναψυκτικά, αλλά θα πληρώσουν με χαρτονόμισμα μεγάλης αξίας. Ο πωλητής προφανώς δε θα έχει αρκετά χρήματα για να δώσει ρέστα. Τότε ο ερευνητής θα πρέπει να ζητήσει από τον πωλητή να πάει στο πλησιέστερο κατάστημα για να αλλάξει το χαρτονόμισμα. Να τον εμπιστευτεί ότι θα επιστρέψει με τα ρέστα... Ξέρετε πόσοι μικροπωλητές επέστρεψαν με τα ρέστα; Όλοι! Ποιος θα το πίστευε;
Εν ολίγοις, οι έρευνες έδειξαν ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε μπορεί να μην είναι αγγελικός, αλλά κατοικείται κατά βάση από καλούς ανθρώπους. Ανθρώπους σαν κι εμάς και τους φίλους μας.
Άλλη εξαιρετική ιστορία που θυμάμαι (και ο δόκτωρ ανέφερε πως είναι αληθινή και συνέβη σε έναν ψυχολόγο ερευνητή.) Περπατούσε ο άνθρωπος και εμφανίζεται μπροστά του ένας νεαρός που τον απειλεί με μαχαίρι και του ζητάει το πορτοφόλι του. Ψύχραιμος ο τύπος του απαντάει οτι θα του δώσει το πορτοφόλι του, αρκεί να του δώσει κι εκείνος το μαχαίρι του. Λίγο ξαφνιασμένος ο νεαρός, δέχεται. Βουτάει το πορτοφόλι, πετάει το μαχαίρι και το βάζει στα πόδια. Πριν απομακρυνθεί, ο ψυχολόγος του φωνάζει και του προτείνει να τον κεράσει βραδινό! Ο νεαρός γυρίζει πίσω, τον κοιτάζει και δέχεται! Πάνε για φαγητό, τρώνε, μιλάνε περί ανέμων και υδάτων και στο τέλος ο ψυχολόγος ζητάει το λογαριασμό. Κάνει να βγάλει το πορτοφόλι του για να πληρώσει, αλλά θυμάται ότι το έχει ο νεαρός. Πολύ ευγενικά, το ζητάει πίσω, προκειμένου να πληρώσει και ο άλλος το επιστρέφει! Χώρισαν σαν δυο φίλοι και μάλιστα ο νεαρός ζήτησε συγγνώμη...!
Να μην τα πολυλογώ, τα συμπεράσματα ήταν τα εξής:
1. Συνήθως οι άνθρωποι είναι πιο αξιόπιστοι από ότι πιστεύουμε.
2. Οι άνθρωποι που δεν έχουν πολλά χρήματα, είναι πιο γενναιόδωροι και είναι λιγότερο πιθανό να σε εξαπατήσουν για χρήματα.
3. Κατά κανόνα και εφαρμόζοντας κοινή λογική, είναι πιο πιθανό να βγούμε κερδισμένοι εμπιστευόμενοι τους ανθρώπους, παρά αν δεν τους εμπιστευόμαστε.

Ωραία όλα αυτά, αλλά όλοι ξέρουμε οτι όταν προδωθεί η εμπιστοσύνη μας, πληγώνεται (εκτός απο την τσέπη μας) και η αυτοπεποίθησή μας. Θεωρούμε δικό μας λάθος το γεγονός ότι αφήσαμε να μας εξαπατήσουν. Δεν είναι, όμως! Αυτός που μας εξαπάτησε είναι υπεύθυνος για τη συμπεριφορά του. Αυτό θα πρέπει να το θυμόμαστε, όταν επιλέγουμε να δείξουμε εμπιστοσύνη. Είναι σαν τένις.  Χαμένος είναι αυτός που άφησε να του φύγει το μπαλάκι. Που δεν κατάφερε να το στείλει
 πίσω, να το επιστρέψει. αυτός είναι που χαλάει το παιχνίδι. Σίγουρα, μας χαλάει και τη διάθεση, αλλά το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να συγχωρήσουμε και να βρούμε άλλους παίχτες για να συνεχίσουμε το παιχνίδι μας...
Άσκηση: Εμπιστευτείτε. Τα παραδείγματα που έφερα είχαν να κάνουν με χρήματα. Η εμπιστοσύνη όμως δεν είναι θέμα χρημάτων. Ζητήστε μια εξυπηρέτηση, κάτι που δε θα ζητούσατε, από κάποιον άγνωστο ή κάποιον που θεωρείτε ότι δε θα ανταποκριθεί. Εκπλαγείτε ή χαρείτε την αίσθηση περιπέτειας!

Βοήθεια, παρακαλώ!

Ρε παιδιά, aiuto!

Μπορεί κανείς να με βοηθήσει να απαντώ σε κάθε blogger ξεχωριστά, κάτω απο το σχόλιό του, όπως βλέπω οτι γίνεται σε άλλα blogs???
Το ψάχνω, η δόλια, αλλά... no can do....
Ευχαριστώ!

Ευτυχία #4

Πάμε παρακάτω... Τι άλλο μας δυσκολεύει να είμαστε περισσότερο χαρούμενοι για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα;
Σίγουρα η επιθυμία μας να έχουμε τον διαρκή έλεγχο.
Μεγάλο θέμα ο έλεγχος... Κατ' αρχήν πρέπει να αναγνωρίσουμε πόσο βασικό συναίσθημα είναι για όλους μας το να νιώθουμε ότι έχουμε τον έλεγχο. Του εαυτού μας, της ζωής μας, της υγείας μας, των καταστάσεων. Νιώθουμε ασφάλεια όταν νιώθουμε ότι εμείς αποφασίζουμε και ότι δεν είμαστε έρμαια των περιστάσεων. Η ασφάλεια είναι μία από τις βασικές ανάγκες μας. Η έλλειψη αυτής της αίσθησης δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην ψυχή μας. Μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην αστάθεια της ψυχοσύνθεσής μας, ακόμα και της λογικής μας.
Οπότε είναι απόλυτα αποδεκτό να αναζητάμε τον έλεγχο και να τον επιβάλλουμε όταν θεωρούμε ότι κινδυνεύει να χαθεί. Έτσι;
Δυστυχώς όχι.... Δεν μπορώ να δώσω τη συγκατάθεσή μου έτσι εύκολα. Ιδιαίτερα όταν βλέπω γύρω μου ότι στο όνομα της ασφάλειας, υπάρχει ένας διαρκής έλεγχος που καταλήγει να με κάνει να φοβάμαι περισσότερο και να μην μπορώ να χαρώ απλά, καθημερινά πράγματα...
Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να χαρούμε μια βόλτα στη βροχή; Ένα βράδυ δίπλα στη θάλασσα με καλή παρέα; Να φύγουμε ξαφνικά για σαββατοκύριακο χωρίς να έχουμε κανονίσει τίποτα, με φραγκοδίφραγκα στην τσέπη;
Πώς γίνεται να μην μπορούμε να πούμε ναι σε μια μικρή, αναίμακτη περιπέτεια μόνο και μόνο για να μην κρυώσουμε, γιατί μας πειράζει η υγρασία, για να μην κοιμηθούμε ένα βράδυ νηστικοί;
Έχοντας τον έλεγχο πολλών πρακτικών θεμάτων, πιστεύουμε ότι είμαστε περισσότερο ασφαλείς. Πιέζουμε και τους άλλους να ακολουθήσουν τον δικό μας δοκιμασμένο τρόπο να γίνονται τα πράγματα. Αναστατωνόμαστε όταν βγαίνουμε από το πρόγραμμά μας, όταν χρειάζεται να δειχτούμε διαλλακτικοί και ευπροσάρμοστοι.
Απομακρυνόμαστε από αυτούς που μας φαίνονται "χύμα", που δε συμμερίζονται τη  δική μας προνοητικότητα και μας βγάζουν από τα γνώριμα νερά μας, μας παρασύρουν σε άγνωστες, ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Σε αυτούς που μπορούμε, επιβάλλουμε τους δικούς μας κανόνες, προσπαθούμε να τους ελέγξουμε, με τις καλύτερες προθέσεις, πάντα. και καταλήγουμε να απογοητευόμαστε και να πικραινόμαστε, γιατί εμείς πάντα θα κάναμε κάτι καλύτερα, πιο αποδοτικά, πιο σωστά.
Όλα αυτά, μπορεί να μας κάνουν να αισθανόμαστε πιο ασφαλείς, αλλά όχι και πιο χαρούμενοι...
Αν, λοιπόν η ευτυχία είναι το ζητούμενό μας, ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε κάποιους από τους κανόνες που επιβάλλουμε στον εαυτό μας και τους άλλους.
Ας απλοποιήσουμε τα προαπαιτούμενα που βάζουμε, ας μειώσουμε τις ανάγκες μας. Κυρίως ας αναλάβουμε την ευθύνη για την ευτυχία μας. Ας μην την θεωρούμε κάτι που θα μπορούσαμε να έχουμε αν κάποιος άλλος έκανε σωστά τη δουλειά του, αν μας έλεγε τις σωστές λέξεις, αν διαχειριζόταν αλλιώς τον χρόνο του.
Η ευτυχία μας είναι προσωπική μας υπόθεση. δεν εξαρτάται από κανέναν και τίποτα άλλο εκτός από εμάς τους ίδιους. Μπορούμε να την μοιραστούμε με στους διαλεγμένους μας. Αλλά δεν μπορούμε να την προγραμματίσουμε, ούτε να την οργανώσουμε.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Πότε καταφέραμε να έχουμε απόλυτο έλεγχο; Πότε το γεγονός ότι τα κάναμε όλα "σωστά" μας έφερε ακριβώς το αποτέλεσμα που είχαμε στο νου μας;
Τελικά ελάχιστο έλεγχο έχουμε στα αποτελέσματα των πράξεών μας και των αποφάσεών μας.
Όσο περισσότερο μπορούμε να το δεχτούμε αυτό, τόσο πιο χαρούμενοι θα γίνουμε.
Ας αφήσουμε και κάτι στον Θεό, όπως έλεγε και μια γνωστή μου.
Είμαστε άνθρωποι. Λίγα είναι αυτά που μπορούμε πραγματικά να ελέγξουμε.

Άσκηση: Ας προσπαθήσουμε να ελέγξουμε αυτά που μπορούμε: Τη διατροφή μας, την άσκησή μας, την ποιότητα του ύπνου μας.
Η καλή επαφή με το σώμα μας μας δίνει αίσθηση ασφάλειας, αυτονομίας και ελευθερίας. Ας την αναζητήσουμε εκεί και όχι στον απατηλό "έλεγχο". 

Ευτυχία #3

Όπου η Hermine, με την προτροπή του Δρος Ράζ, στοχάζεται πάνω στο θέμα της ανάγκης μας για επικοινωνία και μέθεξη.

Όλοι έχουμε μια βαθιά και αδυσώπητη ανάγκη για επαφή. (Όχι μόνο αυτό που εννοείτε, πονηρά πνεύματα!) Ανθρώπινη, ζεστή επαφή, η αίσθηση ότι μας νιώθουν, μας καταλαβαίνουν, μας αποδέχονται. Έχουμε την ανάγκη να καθρεφτιστούμε στα μάτια κάποιου άλλου και να μας αρέσει αυτό που εκείνος βλέπει.
Και όπως κάθε ανθρώπινη ανάγκη που σέβεται τον εαυτό της, έχει και η ανάγκη για επαφή αυτούς που την τραβάνε απ' τα μαλλιά και την ξεχειλώνουν σε βαθμό... παραμόρφωσης.
Έχουμε από τη μία τους... "κολλιτσίδες".  Δε νομίζω να χρειάζεστε ανάλυση για να εντοπίστε έναν "κολλιτσίδα".  Δε χρειάζεται καν να είναι δίπλα σου ένας "κολλιτσίδας" για να καταλάβεις την πέρα κάθε λογικής και ορίου την ανάγκη του για επιβεβαίωση. Ο "κολλιτσίδας" νιώθει συνεχώς παραμελημένος. Δεν πάει να τον έχεις στα όπα όπα, να τον βάλεις στο θρόνο και να τον προσκυνάς, πάντα μα πάντα, ό,τι και αν κάνεις, θα είναι λίγο μπροστά σε αυτό που έχει ανάγκη.
Αυτή η λέξη χαρακτηρίζει τον "κολλιτσίδα". Ανάγκη. Και αυτό είναι που κάνει τους "κολλιτσίδες" δύσκολους στην επικοινωνία και την επαφή. Θα μπορούσα να αναφέρω συγκεκριμένες έρευνες που αποδεικνύουν πόσο δυσάρεστοι,κουραστικοί και ανεπιθύμητοι μπορεί να γίνουν οι "κολλιτσίδες". Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με την προσωπική εμπειρία και πιστεύω πως όλοι έχουμε μια παρόμοια ιστορία να διηγηθούμε. Πόσο ένοχο μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ένας "κολλιτσίδας"! Πόσο συναισθηματικό εκβιασμό μπορεί να ασκήσει χωρίς κανείς να τον πάρει χαμπάρι. Και τι μπορείς να κάνεις για τον "καημένο" τον "κολλιτσίδα" που μπορεί να θεωρήσει τις κωλοτούμπες που κάνεις για ένα του χαμόγελο, αποτέλεσμα εγωισμού και αυτοπροβολής σου. Και κυρίως πόσο κακό μπορεί να κάνει στον εαυτό του προκειμένου να αποκτήσει την πολυπόθητη αποδοχή και προσοχή. Ο "κολλιτσίδας" είναι δεδομένος. είναι αυτός που όσο τον φτύνεις τόσο κολλάει. Με κάποιο τρόπο προκαλεί τη χειρότερη συμπεριφορά σου. Τον αντιπαθείς, αλλά δεν μπορείς και να απαλλαγείς από αυτόν. Μόνο γοητευτικό δεν τον λες....
Υπάρχει ελπίδα, όμως, μη μου στενοχωριέστε! Γιατί, όπως λέει και η μαμά μου, "κάθε δεντράκι έχει και τον ίσκιο του!". ("Κολλιτσίδα", "κολλιτσίδα", αλλά, όλα κι όλα... τη σοφία της θα την πει!).
Έτσι λοιπόν και ο κάθε "κολλιτσίδας" έχει την "παγοκολώνα" του.
Οι "παγοκολώνες" είναι (ναι, βρε, το μαντέψατε! Τι έξυπνοι και προσεκτικοί που είστε!) το ακριβώς αντίθετο των "κολλιτσίδων". Αυτοί που δείχνουν να μη χρειάζονται κανέναν. Αυτοί που θα κρατήσουν τον απόλυτο έλεγχο του εαυτού τους ακόμα και αν περνάει από δίπλα τους ο τυφώνας Κατρίνα, ακόμα και αν είναι οι επίτιμοι καλεσμένοι σε πάρτι του Χιού Χέφνερ, ακόμα και αν τους χαρίσεις τον ένα σου νεφρό. Θα φροντίσουν να σου τον εξοφλήσουν το συντομότερο δυνατό και σε διπλή τιμή από την αγορά, για να μη σου έχουν υποχρέωση. Πάντα με μετρητά. Εκτός εισαγωγικών το μετρητά. Γι αυτούς όλα τα συναισθήματα εκφράζονται με μετρητά.
Οι "παγοκολώνες" δείχνουν κατά κανόνα πολύ καλύτεροι από τους "κολλιτσίδες". Φαίνονται αυτάρκεις και απρόσιτοι και γι αυτό πολύ γοητευτικοί. Ευτυχισμένοι όμως δεν είναι.
Ο βασικός λόγος είναι ότι η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή είναι εγγενής σε όλους μας. Δε γίνεται να είναι κάποιος ευτυχισμένος αν δεν καλύπτονται τόσο βασικές ανάγκες του.
Υπάρχουν όμως και πιο πρακτικοί λόγοι. Οι "παγοκολώνες" δεν εμπνέουν διάθεση για συνεργασία και επικοινωνία, έτσι οι άλλοι κρατιούνται σε απόσταση, είτε πρόκειται για φιλικές σχέσεις, είτε για συνεργασίες, είτε ακόμα και καθημερινές συναλλαγές. Έτσι οι "παγοκολώνες" σπάνια εισπράττουν βοήθεια, συνεργασία ή καλή εξυπηρέτηση. Εδώ που τα λέμε, σπάνια εισπράττουν τίποτα, αφού ο κόσμος τους θεωρεί ξινούς και οι δικοί τους, αυτάρκεις (και ξινούς).
Ωραία... τους θάψαμε και τους "κολλιτσίδες" και τους 'παγοκολώνες".Αυτοί θα τα βρουν μεταξύ τους και θα πορευτούν όπως καταλαβαίνουν. Για τη δική μας ευτυχία όμως δεν είπαμε τίποτα... Εμείς τι κάνουμε;
Εμείς θα τιμήσουμε την ανάγκη για επικοινωνία και επαφή. Θα γίνουμε εκδηλωτικοί και γενναιόδωροι. Θα στείλουμε το χαμόγελό μας απέναντι και θα περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει.
Η γενναιοδωρία, η προσφορά είναι αυτά που θα μας κάνουν άμεσα χαρούμενους. Πολύ περισσότερο από αυτούς που δέχονται τη γενναιοδωρία μας.
Η άσκηση σήμερα θα έχει να κάνει με την προσφορά. Αλλά θα πρέπει να βάλουμε κάποιες δικλείδες ώστε η προσφορά μας να μας δώσει χαρά και όχι να μας γεμίσει με αρνητικά συναισθήματα ότι η προσφορά μας πήγε χαμένη ή ότι έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Κανόνες για επιτυχημένη προσφορά, γενναιοδωρία:
1. Κάνε το καλό και ρίχ' το στο γιαλό! Μην περιμένεις ανταπόδοση, ούτε ευγνωμοσύνη.
2. Κράτα το κόστος χαμηλό.Μην υπερβαίνεις τα όρια σου. (Οικονομικά, χρονικά, αντοχής ή δέσμευσης). Η προσφορά δε μετριέται με νούμερα.
3. Στόχευσε στην προσφορά με νόημα, όχι σε παρόρμηση της στιγμής και κυρίως
4. Επέτρεψε στον εαυτό σου να νιώσει ευγνωμοσύνη και περηφάνια για τη δυνατότητα που έχεις να προσφέρεις.  Δεν μπορούν να το κάνουν όλοι! (Να νιώσει είπαμε. Δε χρειάζεται να το κάνεις βούκινο...)
5. Προσπάθησε να δεις το αποτέλεσμα της προσφοράς σου. Ακόμα καλύτερα, να σε συμπεριλαμβάνει! Η άμεση ανατροφοδότηση είναι εξαιρετικά αναζωογονητική.
6. Φρόντισε να περάσεις καλά προσφέροντας.
Θα χαρώ να μοιραστείτε μαζί μου ιστορίες γενναιοδωρίας, προσφοράς και μέθεξης!

* Έτσι σαν ιδέα, μου άρεσε αυτή που είχε κάποιος από το πρόγραμμα του Δρος Raj. Έφερε στο γυμναστήριο αναψυκτικά για όλους στο γκρούπ του. Τα τοποθέτησε στις θέσεις των συναθλητών του πριν έλθουν και μετά παράστησε τον έκπληκτο μαζί με όλους τους υπόλοιπους. Έγραφε ότι ήταν το καλύτερο και πιο αποδοτικό πρόγραμμα που είχε κάνει. Τον πίστεψα! Φανταστείτε τι ωραίο κλίμα θα υπήρχε στην ομάδα εκείνη τη μέρα!

Ευτυχία #2

Υπάρχουν κάποιες συνήθειες, κάποιοι τρόποι σκέψης που μας εμποδίζουν να χαρούμε. Θανάσιμα αμαρτήματα εναντίον της ευτυχίας τα ονομάζει ο δόκτωρ Raj...

Το πρώτο είναι να αναζητάμε την αίσθηση ότι είμαστε ανώτεροι, καλύτεροι, ομορφότεροι, εξυπνότεροι από τον διπλανό. 

Γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτό για εμάς; Γιατί πρέπει, σώνει και καλά, να είμαστε πάντα ξεχωριστή περίπτωση;

Η αλήθεια είναι ότι μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα. Θεωρούμε ότι έχουμε το θαυμασμό, δηλαδή την αποδοχή των άλλων. Έτσι είναι ευκολότερο να αποδεχτούμε τον εαυτό μας. 

Αν φαινόμαστε καλύτεροι από το διπλανό σημαίνει ότι κάτι κάναμε σωστά, κάτι κάναμε καλύτερα, πιο αποδοτικά. Ότι σημειώσαμε πρόοδο ή αριστεύσαμε σε κάτι που είναι σημαντικό για εμάς. 

Δια του αποτελέσματος κρίνεται όχι μόνο η προσπάθειά μας, αλλά και όλη η ιδιοσυγκρασία μας. 

Και ένα καλό αποτέλεσμα σημαίνει επιβράβευση. Και επιβράβευση σημαίνει προνόμια, εξουσία, αυτονομία τελικά. Αποδείξαμε ότι τα καταφέρνουμε καλύτερα από τους άλλους. Αυτοί τώρα θα πρέπει να ζητάνε τη γνώμη μας και η γνώμη μας θα γίνεται σεβαστή, χωρίς λογοκρισίες και επικρίσεις.

Ωραία όλα αυτά, και εποικοδομητικά. Αλλά πού τελειώνουν; Αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που κάποιος θα είναι καλύτερος από εμάς. Και όλοι αυτοί που μας χάριζαν το θαυμασμό τους τον πήραν πίσω και τον πάνε αλλού πεσκέσι. Τι λέει τότε ο καθρέφτης; Τι κάνεις όταν πιο όμορφη είναι ξαφνικά η Χιονάτη κι εσύ περνάς στο ράφι με όλες τις άλλες πρώην ομορφότερες του κόσμου;

Χάλια η κατάσταση. Η καταπληκτικότητά  σου είναι πεσμένη στα τέσσερα και πατσαβουριάζει το πάτωμα... Κι αν ακόμα θα μπορούσες να βγεις Μις Εξυπνότερη στον κόσμο, ο εγκέφαλος αρνείται πεισματικά να ξεκολλήσει και να αναζητήσει άλλες κορυφές. Τράτζικ!

Τι να κάνεις λοιπόν προκειμένου να δώσεις μια ευκαιρία στην ευτυχία σου να ανακάμψει;

Ωραία όλα αυτά περί νούμερο ένα στον κόσμο άλλο κανένα, αλλά δε θα σε κάνει αυτό να πετάς ανάλαφρα σε πελάγη ευτυχίας. Δε χρειάζεται να είσαι καλύτερος από κάποιον άλλο για να είσαι ευτυχισμένος. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι καλύτερος από χτες. Χρειάζεται να ξεκινάς κάθε μέρα με όρεξη να βελτιώσεις τον εαυτό σου, χωρίς να τον κρίνεις. Δε γίνεται να σπας ρεκόρ κάθε μέρα. Χρειάζεται όμως καθημερινή προπόνηση για να σπάσεις το προσωπικό σου ρεκόρ. 

Η προσπάθεια και η συγκέντρωση σε αυτό που κάνεις τη δεδομένη στιγμή, μπορούν να σε οδηγήσουν σε στιγμές απέραντης ευφορίας.

Να λοιπόν μια συνήθεια που μπορούμε να αναπτύξουμε προκειμένου να νιώθουμε ευτυχέστεροι χωρίς να εξαρτάμε την ευτυχία μας από εξωτερικούς, τυχαίους μερικές φορές, παράγοντες.

Αντί να αναζητάμε το καλύτερο, να αναζητάμε τη βελτίωση αυτού που έχουμε, αυτού που είμαστε. Προσπαθώντας κάτι που μας αρέσει, αλλά και μας δυσκολεύει λίγο, (όχι πολύ, ίσα ίσα να  μας ιντριγκάρει και να κρατάει το ενδιαφέρον μας αμείωτο) μπαίνουμε σε μια κατάσταση ροής ενέργειας και ενεργής συγκέντρωσης που μας γεμίζει χαρά. Ακόμα και όταν η εμπειρία αυτή καθαυτή σταματήσει, η αίσθηση χαράς δε χάνεται.

Νομίζω ότι δεν είναι καθόλου δύσκολο να αναγνωρίσει κανείς σε αυτή την αναφορά κάτι που έχει ήδη βιώσει. Μια στιγμή έμπνευσης. Μια στιγμή έντονης προσπάθειας, όπου το πνεύμα και το σώμα συντονίζονται και συνεργάζονται. Τι καλύτερο να ζήσει κανείς; Πώς αλλιώς να περιγράψεις ότι νιώθεις ευτυχισμένος;

Άσκηση #2: Προσπαθήστε να μπείτε σε αυτό που ονομάζεται ροή (flow). Διαλέξτε μια δραστηριότητα που να έχει ιδιαίτερο νόημα για εσάς, όχι μόνο ευχαρίστηση, αλλά και για κάποιο σημαντικό για εσάς σκοπό. Σημαντικό επίσης είναι να είναι οριακά ανώτερη των δυνατοτήτων σας ώστε να παρέχει κάποια πρόκληση. Αφιερωθείτε ολοκληρωτικά μέχρι να την ολοκληρώσετε, ή να ολοκληρώσετε το κομμάτι με το οποίο έχετε αποφασίσει να ασχοληθείτε.

Παρατηρήστε τον εαυτό σας και τις αλλαγές στη διάθεσή σας. 

Δε χρειάζεται να εξαντλήσετε τη φαντασία σας. Η δραστηριότητα που θα διαλέξετε μπορεί να είναι κάτι που κάνετε καθημερινά, ακόμα καλύτερα μια καθημερινή διαδικασία που πρέπει να κάνετε και σας δυσκολεύει. 

Μην απογοητεύεστε με την πρώτη φορά. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη...

(Ψάχνω να βρω μια έκφραση στα ελληνικά που να αποδίδει το "practise makes perfect". Για κάποιο λόγο δε μου έρχεται τίποτα... Υπάρχει; Κάθε βοήθεια θα εκτιμηθεί...)

Σας φιλώ γλυκά. 

Ευτυχία #1 συνέχεια.

Λοιπόν, πώς τα πήγαμε με τον ορισμό της ευτυχίας; Δύσκολο, ε; Ή μήπως όχι και τόσο;
Στην προηγούμενη ανάρτηση είδαμε τις δυσκολίες που προκύπτουν όταν αποφασίσουμε να ασχοληθούμε κάπως πιο σοβαρά με το θέμα.
Πώς να ορίσεις κάτι τόσο άπιαστο και ευμετάβλητο; Πώς όμως να κυνηγήσεις κάτι που δεν έχεις ιδέα πώς μοιάζει;
Κάποιες ιδέες για να ξεκινήσουμε είναι οι εξής:
1. Η ευτυχία που προκύπτει από ικανοποίηση των αισθήσεων. (Φαγητό, ποτό, διασκέδαση, υλικά αγαθά).
2. Η ευτυχία που προκύπτει από ματαιόδοξη αίσθηση υπεροχής. (Να έχω το καλύτερο αυτοκίνητο, τα καλύτερα ρούχα, να φαίνομαι ανώτερος σε θέση, πλουσιότερος, ομορφότερος, να προκαλώ φθόνο και αισθήματα κατωτερότητας στους άλλους).
3. Η ευτυχία που προκύπτει από αίσθηση υπερηφάνειας. (Να νιώθω ότι έχω βελτιωθεί σε σχέση με τον παλαιότερο εαυτό μου, καταφέρνω να μάθω μια καινούργια δεξιότητα, διαπιστώνω ότι βελτίωσα μια παλιά δεξιότητα, πετυχαίνω έναν προσωπικό στόχο, ανεξάρτητα από τα οφέλη που αποκομίζω).
4. Η ευτυχία που προκύπτει όταν νιώθω σε επαφή, σε αρμονία και κατανόηση με άλλους. ('Οταν βρίσκομαι με την οικογένεια, φίλους ή αγαπημένους, αλλά και η αίσθηση επικοινωνίας και "ανήκειν" όταν παρακολουθώ μια συναυλία, έναν αθλητικό αγώνα, όταν συμμετέχω σε μια ομαδική δραστηριότητα ακόμα και με αγνώστους.)
5. Η ευτυχία που προκύπτει από εσωτερική ισορροπία και αρμονία με τον εαυτό. (Η αίσθηση ότι έχω ότι ακριβώς χρειάζομαι, ότι η ζωή μου είναι όμορφη ακόμα και με τις δυσκολίες της, ότι παίρνω και δίνω αγάπη, παρ' όλες τις διαφορές μου με τους άλλους, ότι η ευτυχία μου πηγάζει από εμένα, από μέσα μου και κανένας εξωτερικός παράγοντας δεν την επηρεάζει ούτε θετικά, ούτε αρνητικά).

Να ένας μπούσουλας για να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και να ξεσκαρτάρουμε. Ας κρατάμε στο μυαλό μας ότι οι απαντήσεις μας είναι αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό μας. Είναι βασικό να ορίσουμε την ευτυχία μας χωρίς να αυτολογοκρινόμαστε ή να αυτοδικαζόμαστε.
Ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και όχι άγγελοι. Υλικά αγαθά, αμαρτωλά συναισθήματα, ποταπές σκέψεις. Είναι όλα μέρος του ποιοι είμαστε και είναι απολύτως αποδεκτό το γεγονός ότι μας δίνουν στιγμές ευτυχίας. Όσο πιο απελευθερωμένα τα κοιτάξουμε τόσο πιο εύκολο θα είναι να βρούμε αυτό που μας δίνει την καλύτερη και την πιο σταθερή αίσθηση ευτυχίας.
Μην ντρέπεστε, λοιπόν. Ασκήσεις μπορεί να δίνουμε, αλλά ο καθένας μπορεί να κρατήσει τα συμπεράσματα για τον εαυτό του. Ας μοιραστούμε μόνο ότι μας βοήθησε και ας κρατήσουμε τις δύσκολες στιγμές που θα νιώσουμε ότι κάτι δεν κάνουμε καλά σαν παράδειγμα προς αποφυγή, χωρίς να τις κρίνουμε.
Ας φτιάξουμε τον ορισμό μας και ας τον σημειώσουμε κάπου καλά κρυμμένο. Ακόμα και από εμάς τους ίδιους! Ο ορισμός μας θα μας βοηθήσει όταν πρόκειται να πάρουμε μια σημαντική απόφαση, όταν πρέπει να έχουμε καθαρά μπροστά μας αυτό που είναι σημαντικό για εμάς και να αποφασίσουμε χωρίς περισπασμούς. (Ε, Αριστέα;).
Αντίθετα, το να τσεκάρουμε συνέχεια αν και πόσο ευτυχισμένοι είμαστε και αν και πόσο τα καταφέραμε σήμερα να ευτυχήσουμε, θα μας οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση κάποιου που πιέζει τον εαυτό του να χαλαρώσει και να κοιμηθεί ΤΩΡΑ γιατί αύριο πρέπει να ξυπνήσει νωρίς! Όσο περισσότερο το θέλεις, τόσο περισσότερο απομακρύνεται.
Σε αυτή την περίπτωση και η ευτυχία είναι σαν τις γυναίκες και τα γραμματόσημα....

Καληνύχτα σε όλους. Όνειρα γλυκά!

Ευτυχία #1.

Η πρώτη αμαρτία που διαπράττουμε απέναντι στη ευτυχία μας είναι να μειώνουμε την αξία της.
Κάνε μια μικρή έρευνα μπροστά στον καθρέφτη και μετά σε ενήλικες γνωστούς και φίλους. Ρώτα "τι σου λείπει;", "Τι θα ήθελες;" και μέτρα πόσοι θα σου αναφέρουν την ευτυχία. Κανείς. (Αν κάποιος σου την αναφέρει, παντρέψου τον-την-το-τους whatever... Επιτόπου.) Κι όμως η ευτυχία κρύβεται πίσω από όποια απάντηση κι αν σου δώσουν. Να είμαστε ευτυχισμένοι θέλουμε όλοι.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να το παραδεχτούμε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό; Ή έστω να το θυμόμαστε αν προκύψει η ερώτηση;
Φαίνεται, λοιπόν ότι έχουμε κάποιες προκαθορισμένες ιδέες, τόσο σαν άτομα, όσο και σαν κοινωνία, που μας εμποδίζουν να παραδεχτούμε ότι η ευτυχία είναι προτεραιότητα για εμάς.
Παραθέτω:
1. Η ευτυχία θα σε κάνει τεμπέλη.- Αν είσαι ευτυχισμένος δε θα θες να δουλέψεις ή να κοπιάσεις για να αποκτήσεις κάτι καλύτερο ή να βελτιωθείς.
2. Η ευτυχία θα σε κάνει εγωιστή. Δε θα νοιάζεσαι παρά μόνο για ότι κάνει εσένα χαρούμενο.
3. Έτσι κι αλλιώς η ευτυχία δεν διαρκεί...
4. Και τι είναι ευτυχία; Τρέχα γύρευε....
5. Θα γίνω ευτυχισμένος όταν αποκτήσω χρήματα\αγάπη\αναγνώριση\ψώνια\διακοπές\ κάτι, τελωσπάντων...
6. (Δικό μου, δεν το αναφέρει ο δόκτωρ Raj.) Η ευτυχία σε κάνει να φαίνεσαι χαζός.

Μη μου πεις ότι δεν αναγνωρίζεις και δικές σου σκέψεις ανάμεσα σ' αυτές...

Για να τα πιάσουμε ένα-ένα...
(Να διευκρινίσω εδώ ότι  οι επιγραμματικές αναφορές βασίζονται σε μελέτες που έχουν γίνει σε παγκόσμια κλίμακα και υπάρχουν διαθέσιμες εδώ. Δεν κρίνω σκόπιμο να τις παρουσιάσω, αντίθετα απευθύνομαι στο κοινό σου αίσθημα για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί το κοινό αίσθημα όπως και η κοινή λογική, είναι αλάνθαστα, αρκεί να τα εμπιστευτείς. Δεύτερον, για λόγους συντομίας και πρακτικότητας. Ωστόσο συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους έχουν το χρόνο και τη διάθεση να το ψάξουν, να το κάνουν. Αξίζει τον κόπο.)

1. Ευτυχία = τεμπελιά... Πότε σου φάνηκε τεμπέλης ένας υπάλληλος που σε εξυπηρέτησε με χαμόγελο;
2. Ευτυχία = εγωισμός... Σοβαρά τώρα; Πότε σου φάνηκε ευτυχισμένος κάποιος που δε μοιράζεται ποτέ, τίποτα, με κανέναν, και αν μιλήσει θα είναι για να ζητήσει κάτι ή να παραπονεθεί; Αντίθετα, κοίτα τη φάτσα σου στον καθρέφτη την ώρα που διαλέγεις δώρο για έναν φίλο.
3.Ναι, η ευτυχία δεν διαρκεί για πάντα, αλλά υπάρχουν τρόποι να έχεις περισσότερες ευτυχισμένες στιγμές. Αξίζει να το προσπαθήσεις.
4. Να η μεγάλη παγίδα! Επειδή δεν μπορούμε να την ορίσουμε, να τη μετρήσουμε, να τη ζυγίσουμε, γενικά να τη φέρουμε στα μέτρα μας, μας φαίνεται άπιαστη. Κι όμως, δε χρειάζεται παρά να αφιερώσουμε λίγα λεπτά για να φτιάξουμε το δικό μας ορισμό για την ευτυχία. Όχι για να εντυπωσιάσουμε τον κόσμο με τη σοφία μας, ούτε να αποδείξουμε πόσο σκεπτόμενα όντα είμαστε, ή πόσο φιλάνθρωποι και αλτρουιστές. Έναν μικρό και ταπεινό ορισμό της δικής μας, προσωπικής ευτυχίας, που μόνο εμείς θα ξέρουμε και θα επαναλαμβάνουμε. Αυτό χρειαζόμαστε για να ορίσουμε το δρόμο μας.
5. Δίνουμε μεγαλύτερη έμφαση στο μέσο που υποθέτουμε ότι θα μας δώσει χαρά, παρά στην αληθινή ευτυχία.
Μου θυμίζει τον εαυτό μου στη Σαντορίνη. Μαλλιοτραβηχτήκαμε με το Βύρωνα για να φτάσουμε εγκαίρως στην Οία και να θαυμάσουμε το ηλιοβασίλεμα. Και δεν ήμασταν οι μόνοι. Εμείς ευτυχώς προλάβαμε. Κάποιοι άλλοι, όχι... Η μοίρα τους στάθηκε σκληρή... Ο ήλιος είχε σχεδόν δύσει...Δεν πρόλαβαν να φωτογραφηθούν με φόντο το ηλιοβασίλεμα... Γύρισαν στον Πειραιά με ξεχωριστά πλοία... Δε συναντήθηκαν ποτέ ξανά... Αυλαία!
Όπου ηλιοβασίλεμα, βάλε οικονομική άνεση, τον τέλειο γάμο, ένα αυτοκίνητο, ένα αδύνατο σώμα, το τέλειο outfit, ακόμα και ένα παιδί.( Όσο σκληρό κι αν ακούγεται.) Όπως δε γίνεται να φας, απλά πηγαίνοντας στο σούπερ μάρκετ, έτσι δεν μπορείς να ευτυχίσεις απλά έχοντας κάτι. Πρέπει να το μαγειρέψεις.
6. Και τι έγινε;;;;
Μια από τις ευτυχισμένες στιγμές μου ήταν όταν αντιλήφθηκα ότι το γραφείο όπου είχα περάσει δυο μαρτυρικά χρόνια, έκλεινε. Ήμουν 21 και κάθε πρωί φεύγοντας για δουλειά προσευχόμουν να με χτυπήσει αυτοκίνητο. Δεν ήθελα να πεθάνω, αλλά ήμουν πιο πρόθυμη να νοσηλευτώ παρά να πάω στο γραφείο. Το αφεντικό μου ήταν και παραμένει ο πιο απαίσιος άνθρωπος που έχω συναντήσει μέχρι σήμερα. Αρκεί να σου πω ότι η αίσθηση που μοιραζόμαστε όσοι δουλέψαμε εκεί είναι αντίστοιχη με θυμάτων τραγωδίας. Ακόμα και σήμερα μοιραζόμαστε σιωπηλά αυτή την κοινή τραγική εμπειρία. (Τελικά αποδείχτηκε ευλογία όλο αυτό, γιατί εκεί γνώρισα και δέθηκα με δύο από τις φίλες μου που σήμερα είναι δύο από τους πολυτιμότερους ανθρώπους στη ζωή μου. Μου άφησε όμως και ένα έλκος να! Να' χω να θυμάμαι...).
Μας φωνάζει, λοιπόν, το αφεντικό να μας ανακοινώσει πως όπως καταλάβαμε (αφού είχαν πάρει τα αρχεία και τους υπολογιστές τάχαμου για αναβάθμιση...) το γραφείο κλείνει. "Βέβαια", κατέληξε ο Σατανάς, " η Hermine δε φαίνεται να καταλαβαίνει τι συμβαίνει, γιατί φαίνεται χαρούμενη...". Σκέψου πόσο χαρούμενη ήμουν που τόλμησα να μιλήσω: "Το έχω καταλάβει και μάλιστα από χθες που ήρθαν οι τεχνικοί. Γι αυτό είμαι χαρούμενη!" Τον έσκασα, τον χοντρόπετσο!... Είχε το θράσος να θέλει να είμαστε θλιμμένοι, ενώ ο ίδιος ήταν κατευχαριστημένος με την εξέλιξη γιατί θα ευνοούνταν οι άλλες του επιχειρήσεις. Ήθελε να μας τονίσει για άλλη μια φορά πόσο μπατηράκια και εξαρτημένοι ήμασταν εμείς και πόσο κονομημένος και άνετος αυτός.
Δε φαίνεσαι καθόλου χαζός όταν είσαι ευτυχισμένος. Αισθάνονται αυτοί χαζοί και αυτό εκφράζουν. Όταν είσαι ευτυχισμένος, λάμπεις, Μπάμπη μου!

Συμπέρασμα: Αν πραγματικά θέλουμε την ευτυχία, δε χρειάζεται να την ψάχνουμε, να την αναζητάμε. Πρώτα απ' όλα πρέπει να αποφασίσουμε τι ακριβώς σημαίνει "ευτυχία" για εμάς. Να την ορίσουμε με λίγα λόγια και να μην την αφήσουμε να περιπλανιέται χωρίς σκοπό μέσα κι 'εξω από τη ζωή μας. Να κάνουμε αυτόν τον ορισμό προτεραιότητα και να σταματήσουμε να την ψάχνουμε. Να αρχίσουμε να την βρίσκουμε.

Άσκηση: (Ναι, είχαμε και ασκήσεις-εργασίες που έπρεπε να υποβάλλουμε για να συνεχίσουμε.)
Να δώσεις το δικό σου ορισμό της ευτυχίας. Σκέψου, πάρε το χρόνο σου και όταν καταλήξεις, σημείωσέ τον κάπου και φρόντισε να τον βλέπεις καθημερινά. ΜΟΝΟ ΕΣΥ! Κράτα τον στο πορτοφόλι σου. Και μη μου πεις ότι είναι άδειο. Πάω στοίχημα ότι είναι τίγκα στα (άχρηστα) χαρτάκια, αποδείξεις, καρτούλες... Αυτά, δηλαδή, είναι σημαντικότερα από την ευτυχία σου και τα κρατάς σα φυλαχτά;;;;
 

Αντί για διακοπές...ευτυχία.

Υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου που ένιωθα απόλυτα και τρελά ευτυχισμένη. Η καρδιά μου ήταν ξέχειλη απο μια γλυκιά αίσθηση. Ένιωθα να φράζει το λαιμό μου ένα γέλιο μα να μη με πνίγει. Απλά να γυρίζει προς τα μέσα και να αισθάνομαι οτι γελώ με την καρδιά, με το στομάχι, με τους πνεύμονες, ίσως και με το συκώτι, αν ήξερα πού βρίσκεται...

Εν ολίγοις υπήρξαν τέλειες στιγμές στη ζωή μου. Και ήταν πολλές αυτές οι στιγμές. Το μόνο που με έκανε να προβληματίζομαι ήταν οτι ... δεν ήταν οι σωστές στιγμές...
'Οχι οτι ήταν και λάθος... Αν εξαιρέσω τη μέρα της κηδείας της γιαγιάς μου, που πνιγήκαμε απο τα γέλια και την πορτοκαλάδα, μαζί με το Μήτσο, τον αιώνια 10χρονο ξάδελφό μου, κάτω απο τη μανταρινιά.
Θυμάμαι να είμαι απόλυτα και υπέροχα ευτυχισμένη, ένα βράδυ που πιάσαμε πυγολαμπίδες και τις φυλάξαμε σε ένα πορτοκαλί πλαστικό πορτοκάλι...
Μια μέρα με καυσωνα που μας έδωσε η θεία να φάμε φαφατιασμένο κουλούρι με ντομάτα και κασέρι μόλις βγήκαμε απο τη θάλασσα.
Ένα βράδυ που διάβαζα για τις εξετάσεις των γαλλικών και το μυαλό μου ήταν τόσο καθαρό που νόμιζα οτι το κεφάλι μου φώτιζε το βιβλίο και οχι η λάμπα.
Όταν ετοίμαζα ένα χαζό δωράκι για το Βύρωνα, που τελικά δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο...
Όταν μάζευα μπάζα και γυαλιά σπασμένα  βοηθώντας τον μπάρμπα μου, που επισκεύαζε το σπίτι για το γάμο μου.
Όταν το βλαστάρι γέλασε για πρώτη φορα. (Μα την αλήθεια "...το γέλιο έσπασε σε χίλια κομμάτια που σκορπίστηκαν στο πάτωμα χοροπηδώντας..." James Barrie - Πήτερ Παν. )
Όταν η ανιψιά μου τραγουδούσε στην παραλία " η αγάπη έρχεται στο τέλος.."
Κι άλλες πολλές στιγμές εξίσου άσχετες, εως και κουραστικές ή δυσάρεστες.
Αυτό που θέλω να πώ είναι οτι σχεδόν καμία απο τις ευτυχισμένες στιγμές μου δεν συμπίπτει με καταστάσεις που θεωρούνται ευτυχείς. Την τελευταία μέρα του σχολείου, την πρώτη των διακοπών, τη μέρα που πήρα το πτυχίο ή όταν μαθαινα πως πέρασα τις εξετάσεις, το γάμο μου, τη βάφτιση του βλασταριού, τη γέννηση του ή τη γέννηση της μικρής μου ανιψιάς.
Δε λέω οτι δεν ήμουν χαρούμενη και τότε. Ήμουν και παραήμουν. Αλλά άλλο χαρά και άλλο ευτυχία.
Αυτό ήταν που άρχισε να με προβληματίζει όταν αποφάσισα με όλη μου τη συνείδηση πως αυτό που ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω ήταν...ευτυχισμένη.
Και ήρθε η αναπόφευκτη ερώτηση..."πώς θα γίνω ευτυχισμένη;"
Είχα ήδη δική μου δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο και έναν υπέροχο Βύρωνα να με αγαπάει και να τον αγαπάω, και ήξερα πώς παρόλο που χαιρόμουν όλα όσα είχα, δεν στοιχειοθετούσαν την ευτυχία μου. Άντε, για μην είμαι αχάριστη, κατα κανόνα ήμουν ευτυχισμένη όταν ήμουν με το Βύρωνα, αλλά τι να σου κάνει κι ο θαλασσοπόρος... Εγώ ήθελα να είμαι ευτυχισμένη γενικότερα. Όχι να περιμένω τις άδειες του Βύρωνα για να ευτυχίσω...(Ζήσε Μαύρε μου, να φάς το Μάη τριφύλλι...) Άσε που όπως διαπίστωσα επανειλημμένα, είχα κάνει τόσα σχέδια γι αυτές τις άδειες που όλο και κάτι θα στράβωνε. Του έβγαζα την ψυχή του ανθρώπου... Δεν κοιμώμαστε τώραααα, τρέχουμεεεε να προλάβουμε σε ένα μήνα ότι δε χαρήκαμε σε έξι... Όσο το κυνηγούσα, τόσο δυσκόλευε το πράγμα...
Όσο αφορά τα υπόλοιπα, σπίτι, δουλειά, παρέες, βόλτες, όλα ωραία ήταν, αλλά τίποτα δε συγκρινόταν με την αίσθηση του φαφατιασμένου ψωμιού, τις πυγολαμπίδες, το μεταμεσονύχτιο διάβασμα και το κουβάλημα των μπάζων με σκισμένη φόρμα και κατατρυπημένα χέρια.

Να λοιπόν που μεσούντος Αυγούστου θα ξεκινήσω το πιο φιλόδοξο και δύσκολο σχέδιό μου. Να καταγράψω και να μοιραστώ την αναζήτηση και τους προβληματισμούς μου σχετικά με την ευτυχία.
Αυτό που πρέπει να διευκρινιστεί εξ αρχής είναι ότι η ιδέα καθώς και ο,τι ακολουθεί δεν ήταν δική μου έμπνευση. Κάποιος (για την ακρίβεια κάποιοι και μάλιστα πολλοί ) αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη μελέτη της ευτυχίας. Έγιναν πολλές έρευνες, πολλά πειράματα, από επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων, σε διάφορα κοινωνικά στρώματα και σε διάφορες χώρες.
Ένας από αυτούς, ο καθηγητής Rajagopal Raghunathan του Indian School of Business, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα πρόγραμμα επιμόρφωσης στη διαδικτυακή εκπαιδευτική πλατφόρμα Coursera με τον τίτλο "Living a life of happiness and fulfilment".
(Για όποιον ενδιαφέρεται να πάρει περισσότερες πληροφορίες παραθέτω τον σύνδεσμο της πλατφόρμας: www.coursera.org)
Για να γυρίσω στο θέμα μου, παρακολούθησα τα διαδικτυακά σεμινάρια του Δόκτορoς Raj και κατέληξα στο ότι τελικά η ευτυχία μαθαίνεται και αλίμονο σε όποιον πιστεύει το αντίθετο.
Και επειδή όταν θες να είσαι ευτυχισμένος, όταν ασχολείσαι με κάτι που σου αρέσει, αλλά και σε δυσκολεύει λίγο, όταν προσφέρεις χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα, όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη για την ευτυχία σου, όταν εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους και τη ζωή και όταν είσαι καλά με τον εαυτό σου, είσαι ευτυχισμένος, αποφάσισα να προσπαθήσω να μοιραστώ αυτά που άκουσα και διάβασα κατά τη διάρκεια των 8 εβδομάδων του προγράμματος.
Δεν είμαι ειδικός, ούτε καθηγήτρια, ούτε ψυχολόγος, ούτε την είδα γκουρού στα καλά καθούμενα. Άλλωστε η ευτυχία είναι μια έννοια τόσο προσωπική και φευγαλέα που είναι αδύνατον να μεταδοθεί σαν εμπειρία. Δεν ισχυρίζομαι λοιπόν ότι "έμαθα" ή "φωτίστηκα". Απλά προβληματίστηκα και βρήκα τις δικές μου απαντήσεις στο ερώτημα "πώς θα γίνω ευτυχισμένη;"
Η μόνη μου πρόθεση εδώ, λοιπόν, είναι να καταγράψω και να μοιραστώ αυτή την εμπειρία αναζήτησης.
Καλή αρχή και καλό κουράγιο.

Καλοκαιρινό μπουρίνι

Χθες το απογευματάκι ο ουρανός σκοτείνιασε εντελώς αναπάντεχα! Όλοι έλεγαν από μέρες οτι την Κυριακή θα βρέξει, αλλά ποιος τους πίστευε! (Εγώ πάντως όχι.)           

                                

Ο Βύρων ήταν εδώ. Η μοναδική μέρα μέσα στον Ιούλιο που το καράβι του έπιασε το λιμάνι μας. Του έλεγα οτι θα πάμε για μπάνιο, μετά σπίτι για φαγητό , μετά επισκέψεις, μετά ίσως για ένα ποτάκι και ότι ήθελε προκύψει...
Ήρθε όμως η καταιγίδα και ανέτρεψε όλα τα  προγράμματα. Ευτυχώς!
Ήταν όλα τόσο όμορφα...ήρεμα, δροσερά, ατμοσφαιρικά...
Μου αρέσουν οι καλοκαιρινές μπόρες τελικά!

Εσύ κρίνεις ένα βιβλίο απο το εξώφυλλο?

Κοίτα να δεις...Τόσα χρόνια βιβλιόφιλη, δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με αυτό το ερώτημα κυριολεκτικά...
Η αλήθεια είναι οτι μου αρέσουν τα ωραία εξώφυλλα. Τι να λέμε τώρα... τα έχει πει ο Όσκαρ Ουάιλντ, καλή του ώρα... " Η ομορφιά είναι ανώτερη από την ευφυΐα, γιατί η ομορφιά είναι αυταπόδεικτη". "Ακόμα και στα βιβλία, αγαπητή και σοφότατη Hermine?". θα ρωτήσετε... "Ναι, ακόμα κι εκεί!", θα απαντήσω με τη βεβαιότητα του ανόητου.
"Κι όμως, μικρή μου...", θα εναντιωθούν τα ιταλικά βιβλιοπωλεία Feltrinelli!. "Η εμφάνιση δεν είναι μόνο κάτι που σε επηρρεάζει, είναι και ένας εύκολος τρόπος να νιώθεις ασφάλεια στην επιλογή σου. Με άλλα λόγια, να νιώθεις οτι έχεις τον έλεγχο... ΕΣΥ ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΕΣ ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΑ ΤΥΦΛΑ; "
Για να επανέλθω στα γεγονότα που πυροδότησαν τόσες σκέψεις, θα σας διηγηθώ την ιστορία απο την αρχη...
Σε μια πρόσφατη επίσκεψη στην όμορφη Ancona, μπήκα στο βιβλιοπωλείο Feltrinelli, (πολύ γνωστή αλυσίδα βιβλιοπωλείων και εκδόσεων στη γείτονα Ιταλία.)
Παρατήρησα ένα ράφι με βιβλία συσκευασμένα με χαρτί του μέτρου και σπάγγο, πολύ λιτή και κομψή συσκευασία, με αναφορές σε παλαιότερες εποχές. Μου άρεσε...
Πάνω στη συσκευασία ήταν γραμμένα με μολύβι (με την πολύ κομψή ιταλική καλλιγραφία) τρία επιθετα που χαρακτήριζαν την πλοκή του βιβλίου και ένα πολύ μικρό απόσπασμα. Και η τιμή. Τίποτε άλλο. Ούτε συγγραφέας, ούτε τίτλος, ούτε τίποτα... Η κεφαλλίδα στο ράφι έγραφε: (Σε ελεύθερη μετάφραση...) " Εσείς κρίνετε ένα βιβλίο απο το εξώφυλλο; Διαλέξτε ένα βιβλίο στα τυφλά. Αποδέχεστε το ρίσκο;"
Ήθελα πολύ να πάρω ένα, αλλά δεν το έκανα. Ο ένας λόγος ήταν οτι έχω ήδη δύο βιβλία στα ιταλικά που με περιμένουν, και το επίπεδο που γνωρίζω τη γλώσσα με δυσκολεύει αρκετά στην ανάγνωση. Οπότε το βιβλίο θα έμπαινε στο πενταετές... Ο δεύτερος, και σπουδαιότερος, ήταν οτι τα ευρώ μην τα σκορπάς, τα μαλλιά σου θα τραβας... που φώναζε και η Αγγέλα στο "παρα πέντε".
Ωστόσο, την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθώ εκεί (Ας είναι καλά ο Βύρων...) σίγουρα θα πάρω κάτι. Το ομολογώ, με ιντρίγγαρε το "άγνωστο...". Ναι, βρε αδελφέ! Μπορώ κι εγώ να ζήσω επικίνδυνα... Αλλά πάλι... μήπως μου άρεσε περισσότερο η συσκευασία;
Εσείς τι λέτε;

Πού χάθηκες, βρε ψυχή;

   Ακριβώς αυτό. Χάθηκα. Ούτε στο παιχνίδι με τις λέξεις συμμετείχα, αν και τις πέντε λεξούλες τις είχα κολλημένες στη θήκη του κινητού μου. Κάθε μέρα να τις βλέπω και κάθε μέρα να αναβάλλω. (Ο Βύρων λέει οτι πρέπει να είμαι το μόνο άτομο που κολλάει post-it στη θήκη του κινητού. Μου είπε οτι μπορώ να δημιουργώ ψηφιακές σημειώσεις. Απο την έκπληξη έμεινα ξερή. Έκανα πέντε λεπτά να ξαναμιλήσω. Ευτυχώς ακόμη θεωρεί την ασχετοσύνη μου χαριτωμένη....).
  Διαβάζω τις αναρτήσεις των άλλων και τις χαίρομαι.  Αλλά χαίρομαι και τη δική μου ραθυμία. Μου αρέσει πολύ ο εαυτός μου στην παρούσα κατάσταση. Με ριγμένους ρυθμούς, κάτι που απο πολύ καιρό προσπαθούσα.

 Μέχρι και στον ύπνο μου την αράζω... Προχθές το βράδυ είδα σε όνειρο οτι βρισκόμουν σε ένα υπέροχο σαλέ. Στο τεράστιο μαρμάρινο σαλόνι υπήρχε μια μικρή πισίνα (ή μεγάλο τζακούζι). Μπορούσες να πάρεις το μπάνιο σου κοιτώντας την απέραντη θέα... Δυστυχώς δεν πρόλαβα να το κάνω. Ξύπνησα. Χθες το βράδυ παράφαγα και δεν κοιμήθηκα καλά. Σήμερα όμως... περιμένω πώς και πώς να κοιμηθώ για να ονειρευτώ πως βυθίζομαι στα ζεστά νερά...
  Ελπίζω μόνο να μην κατουρηθώ...

Δεσμώτες της ιλιγγιώδους βλακείας....

Καλά το λένε οτι το μόνο πράγμα που πραγματικά δεν έχει αρχή και τέλος είναι η ανθρώπινη βλακεία....
Μετά από αυτή τη βαθιά φιλοσοφική θεώρηση μπορώ να παραθέσω τη συνέχεια της μικρής πονεμένης ιστορίας μιας μαμάς στο ζοφερό κόσμο των άλλων μαμάδων....(και μπαμπάδων στην προκειμένη περίπτωση...).

(Ο μπαμπάς μόλις άρχισα να μετατρέπομαι σε λυκάνθρωπο....)

Πάνω που νόμιζα οτι τα παιδιά τα βρήκαν, (ο άλλος παραδέχτηκε οτι ξεκίνησε τον καυγά γιατί έπαιζαν "θάρρος ή αλήθεια" και η πρόκληση ήταν να πάει και να φτύσει τον δικό μου που μιλούσε αμέριμνος σε άλλη παρέα!!!!-ασχολίαστο...!), μου ήρθε η καμπανιά....Με ξεβάφτισε ο μπαμπάς του παιδιού με το οποίο τσακώθηκε ο γιος μου έξω από τη σχολή ταε κβον ντο! Ναι, το ζήσαμε κι αυτό... Με φώναξε να μου μιλήσει και εγώ η (βλακωδώς) αθώα, φτωχή πλην τίμια, νόμιζα οτι θα μου ζητούσε και συγγνώμη για το θέμα που δημιουργήθηκε...Τον πλησιάζω λοιπόν χαμογελαστή και ωραία και...αρχίζει ο εξάψαλμος. "Τι πράγματα είναι αυτά;", με ρωτάει. "Ε, εντάξει, τα παιδιά φαίνεται οτι μας τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί και εμείς τα πιστέψαμε..." λέω, η μεγαλόκαρδη, έτοιμη να τον αγκαλιάσω για να τον παρηγορήσω για το λάθος του... "Δεν τα ξέρεις καλά, μου λέει, σε έχει φλομώσει στο ψέμα ο γιος σου!!!" Σκουίίίίσσκ!!!! γρατσουνίζεται ο δίσκος με τις μπαλάντες, μπαίνει το σάουντρακ του "Ψυχώ"...Κάτι δεν πάει καλά.... "Μα, λέω, δεν μίλησες με το γιο σου μετά το μεσημέρι; Παραδέχτηκε το λάθος του και τα βρήκαν...". "Τιιιιιιι;;;;; Παραδέχτηκε ο δικός μου το λάθος του;;;;;;;" (Ιερή οργή). "που ο δικός σου μας έβρισε την οικογένεια, τη γυναίκα μου, που είναι ένας αλήτης και σου λέει ψέματα, τώρα περίμενε να τα φωνάξω να μας πουν τί έγινε..." και κάνει να μπει στη σχολή για να φωνάξει τα παιδιά που έκαναν προπόνηση εκείνη την ώρα και μας κοιτούσαν από την τζαμαρία έντρομα....
ΚΌΚΚΙΝΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΌΣ!!!!. "Μην τολμήσεις!" φωνάζω και μάλλον ένιωσε τη μετάλλαξη σε λυκάνθρωπο στη φωνή μου γιατί κοκάλωσε. Εν ολίγοις, του φώναξα οτι σε καμία περίπτωση δεν θα φέρει τα παιδιά σε αντιπαράθεση μπροστά μας και βέβαια δε θα πλησιάσει το γιο μου! Είπα οτι το θέμα θα λυθεί στο σχολείο, όπου και υφίσταται κι οτι εμείς έτσι κι αλλιώς δεν ήμασταν μπροστά και δεν ξέρουμε τι έγινε για να κατηγορούμε τα παιδιά. Αντέτεινε οτι εκείνος ξέρει γιατί του τα είπαν τα παιδιά της τάξης που υποστηρίζουν το γιο του, ενώ αυτοί που υποστηρίζουν το δικό μου είναι "ψευδομάρτυρες" (βλέπει σίγουρα "Suits", θέλει να γίνει ο Χάρβεΐ στη θέση του Χάρβεΐ...). Μου φώναζε οτι βγάζω την ουρά μου απ' έξω, οτι ο γιος μου είναι ψεύτης και αλήτης και οτι μου λέει ψέματα ενώ ο δικός του του λέει πάντα αλήθεια. Ήθελε μάλιστα να τον φωνάξει, μόνο τον δικό του, να μου πει πως ο δικός μου λέει ψέματα. (Ρώτα τον μπάρμπα μου τον ψεύτη... Μα είναι δυνατό να πιστεύει οτι ένα τρομοκρατημένο παιδί μπορεί να πει την αλήθεια; Ιδιαίτερα αν ο μόνος τρόπος να το στηρίξει ο πατέρας του  είναι να  πει αυτό που θέλει εκείνος να ακούσει;)
 Εγώ είπα οτι πιστεύω και στηρίζω το γιο μου κι έκανα να φύγω. Άρχισε να φωνάζει πίσω μου οτι νόμιζε πως έχει να κάνει με νέους ανθρώπους και μπορεί να συνεννοηθεί. (Προφανώς εννοούσε οτι οι νέοι άνθρωποι που θα μπορούσε να συνεννοηθεί, σε παρόμοιες περιπτώσεις θα ξέσκιζαν τα ρούχα τους σε μετάνοια, θα αποκύρισσαν το γιο τους και θα τον πυρπολούσαν παραδειγματικά στο κέντρο της πλατείας).
Έφυγα και όταν επέστρεψα (πολύ ταραγμένη ειν' η αλήθεια) να παραλάβω το βλαστάρι μου, κρατούσα το κινητό μου στο χέρι. Αν τον έβλεπα να μιλάει στο γιο μου θα καλούσα κατευθείαν το 100. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Ενημέρωσα το γιο μου να φύγει αμέσως αν του απευθύνει το λόγο, ακόμα και αν γίνει μέσα στο σχολείο ή τη σχολή.
Πέρασα μαύρη νύχτα... Έστειλα μέηλ στο σχολείο όπου εξηγούσα τα καθέκαστα και ζητούσα να ενεργοποιηθεί ο σχολικός μηχανισμός καταπολέμησης σχολικού εκφοβισμού (πρέπει να υπάρχει σε κάθε σχολείο, είναι τριμελής, προεδρεύει ο διευθυντής και μέλη είναι δύο ακόμα καθηγητές) και μίλησα και στη διεύθυνση β'βάθμιας εκπαίδευσης.
Σήμερα μίλησα και με την υποδιευθύντρια, η οποία είναι εξαιρετική. Έχω πλέον εμπιστοσύνη στο σχολείο και μια ελπίδα οτι υπάρχουν με κάποια ελάχιστη ωριμότητα (αν και νέοι) με τους οποίους μπορείς να συνεννοηθείς χωρίς να πυρποληθούν στην πλατεία.
Όσο για τον μπαμπά... δεν ξέρω τί να σκεφτώ. Λυπάμαι εκείνο το δόλιο παιδί του που καθώς φαίνεται δεν έχει κανένα δικαίωμα στο λάθος και που με την πρώτη αφορμή εκτίθεται στα πεζοδρόμια, για να επιβεβαιωθεί ο μπαμπάς του. Πόσο σκληροί μπορούμε να γίνουμε με τα παιδιά μας προκειμένου να επιβεβαιωθούμε....
Θα ήθελα πολύ να τον κυνηγήσω νομικά, είμαι πολύ θυμωμένη μαζί του, αλλά νομίζω οτι το καλύτερο είναι να χρησιμοποιήσω το χρόνο και τα χρήματα για σουβλάκια με το βλαστάρι και τον Βύρωνα. Στο κάτω κάτω, εμείς οι προβληματικές οικογένειες πρέπει να βρίσκουμε τρόπο να συσπειρωνόμαστε για να καταστρώνουμε τα καταχθόνια σχέδιά μας ενάντια στην κοινωνική ευημερία και ασφάλεια.

- Βλαστάρι! Μην ξεχάσεις να κλειδώσεις τη γιάφκα φεύγοντας! Και πέτα κάνα δυο γκαζάκια στον κάδο καθώς θα περνάς....
- Ναι, μαμά....

"Σχολικός εκφοβισμός" ή πώς οι ευυπόληπτοι και ευαίσθητοι γονείς, έχουν τσακίσει τα νεύρα μου...

Έχω πολύ καιρό να εμφανιστώ. Περνάω δύσκολα, αλλά μάλλον φταίει το ξερό μου το κεφάλι που δεν σταματάει να γυρίζει και να ψάχνει το δίκαιο, το άδικο, το γιατί και το διότι.
Τι απαντήσεις ψάχνω να βρω, όταν οι απαντήσεις είναι μπρος στα μάτια μου, αλλά αδυνατώ να τις δεχτώ γιατί..."αυτά τα πράγματα δεν γίνονται...", "Μα είναι δυνατόν σοβαροί άνθρωποι να κάνουν τέτοια πράγματα...;", "Μα πώς γίνεται να είναι τόσο κοντόφθαλμοι;"
Και να δεις που τελικά το πρόβλημα το έχω εγώ και θα πρέπει να συμβουλευτώ ψυχολόγο, μπας και βάλω τα πράγματα σε μια σειρά....

Μπλεχτήκαμε πάλι, ο γιος μου κι εγώ, σε ένα κουβάρι "σου 'πα, μου 'πες".
Τη Δευτέρα με περιμένουν στο σχολείο να με ενημερώσουν για το πόσο "θίχτηκαν" γονείς και μαθητές γιατί ο γιος μου τους έβρισε φριχτά και ακατονόμαστα αποκαλώντας τους βλάκες. Για το πόσο άσχημα αισθάνθηκαν τα "θύματά του" επειδή απομακρύνθηκε από αυτά και μαζί του απομακρύνθηκε και το μεγαλύτερο μέρος της παρέας. Τους "πήρε" τους "φίλους" τους. Για το ότι δεν έδωσε σημασία όταν επικαλέστηκαν την προσωπική τους γνωριμία με τον διευθυντή του σχολείου και το τρανταχτό επιχείρημα " Ο Διευθυντής είναι φίλος του μπαμπά μου. Πες ο,τι θες, να δούμε ποιόν θα πιστέψουν, εσένα ή εμένα;" και φρόντισε να ενημερώσει την καθηγήτριά του για τα γεγονότα και να εξασφαλίσει τη μαρτυρία των συμμαθητών του.
Κυρίως δε να απολογηθώ, γιατί δεν τον πέτυχε η πέτρα που του έριξαν, γιατί δεν πήγε γονατιστός να δώσει γη και ύδωρ στην παρέα που τον απέκλεισε από τα κοινωνικά δίκτυα, γιατί ξεπέρασε με ένα υποτιμητικό νεύμα την αποκοπή της εικόνας του από φωτογραφίες της παρέας και της τάξης.
Γιατί τόλμησε να μην προσκαλέσει τους αρχηγούληδες στα γενέθλια του, και τα γιόρτασε σε γεύμα με πέντε επιλεγμένους φίλους (σαν έφηβος που είναι πια) και όχι με μπαλόνια και πάρτι που θυμίζουν προεκλογική καμπάνια με ψεύτικα χαμόγελα και υπολογισμένες παρουσίες.
Κάθε φορά εκπλήσσομαι με την κακία του κόσμου. Δεν μπορώ να χωνέψω τα εγκλήματα που κάνουμε στο όνομα της αγάπης, της ευαισθησίας και της προστασίας της αθωότητας. Αδυνατώ να δικαιολογήσω τη στάση των μεγάλων, υπεύθυνων και ώριμων ανθρώπων που παραδίδουν τις ευθύνες, την εξουσία και τα διάσημά τους σε 13 χρονα παιδιά, με φόντο το πορτραίτο της "καλής οικογένειας".
Αισθάνομαι μόνη και αβοήθητη μπροστά στο φθόνο, την κακία και τα κόμπλεξ και ανίκανη να καταλάβω γιατί τα προκαλούμε (οικογενειακώς πλέον) με συχνότητα ανησυχητική και τελικά εξαντλητική. Στο μόνο που μπορώ να καταλάβω οτι διαφέρουμε πολύ από το μέσο όρο είναι η εγγενής ανάγκη που έχουμε (σαν ξεχωριστά άτομα, αλλά και σαν οικογένεια) να κάνουμε τις επιλογές μας με προσωπικά και όχι εξωτερικά κριτήρια.
Ναι, το παραδέχομαι, στην οικογένειά μας είναι έντονη η ανάγκη να επιλέγουμε με βάση αυτό που λέει η ψυχή μας. Τα επιχειρήματα "έτσι κάνουν όλοι", "έτσι γίνεται" και έτσι μάθαμε, έτσι κάνουμε" είναι σεβαστά μεν, αταίριαστα με μας δε. Μας δυσκολεύουν γιατί κλονίζονται εύκολα όταν αρχίσεις να τα σκαλίζεις. Για εμάς είναι πιο εύκολο να υποστηρίξουμε τις επιλογές μας με ηθικές αξίες και ανοιχτή καρδιά, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις γιατί έτσι νιώθουμε οτι έχουν στέρεες βάσεις και αντέχουν στα κρας τεστ.
Με τον καιρό διαπιστώνω οτι ενώ αυτό το χαρακτηριστικό μας δεν είναι εμφανές, (δεν εκδηλώνεται με κάποιο τρόπο, τουλάχιστον όχι συνειδητά), οι άλλοι το εισπράττουν και αντιδρούν αναλόγως. Το αξιοπερίεργο είναι οτι αυτοί που δείχνουν να ενοχλούνται ιδιαιτέρως από αυτό, είναι αυτοί που το έχουν ήδη απορρίψει ως κάτι που δεν τους ταιριάζει! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Να σιχαίνεσαι το κουνουπίδι και να είναι το πρώτο πράγμα που αγοράζεις στη λαϊκή! Άστο κάτω, κυρία μου! Τράβα πιο κει να πάρεις το ραδικάκι το φρέσκο να ευφραθεί η καρδιά σου! Τι το θες το κουνουπίδι αφού σε χαλάει....


ΥΓ. Όσο και προσπαθώ να διακωμωδήσω την κατάσταση, είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρα και χρονοβόρα. Ο γιος μου δεν φαίνεται να θυματοποιείται και αρχίζει να αντιμετωπίζει την κατάσταση σαν φαινόμενο και όχι σαν προσωπικό του πρόβλημα. Αυτό με χαλαρώνει αρκετά, αλλά όχι τόσο ώστε να αδιαφορήσω και να νιώσω υπεράνω της κατάστασης.
Έψαξα το νομικό πλαίσιο. Μίλησα με τους καθηγητές του για να επιβεβαιώσω τις καταστάσεις και να έχω ολοκληρωμένη εικόνα.

Επικαλούμαι κάθε βοήθεια που μπορώ να έχω. Ιδιαίτερα βοηθητικό είναι το μπλόγκ της to love life for what it is.

Απολογισμός...

Amedeo Modigliani: “gypsy woman with a child”

Δύσκολο το καλοκαίρι... Μη με ρωτήσεις γιατί, μη μου πείς όχι.... Ήταν δύσκολο, τελεία. Πέρασε όμως...
Και εκτός απο τη γενικότερη πίκρα, άφησε και ευχάριστες, ζεστές στιγμές...
Θέατρο κάτω απο τα αστέρια με εξαιρετικές παρέες.

Σε μια παιδική παράσταση με αγαπημένη παιδική φίλη που η απόσταση μας χωρίζει χρόνια τώρα, αλλά η αγάπη μας φέρνει κοντά πολύ συχνά, μοιραστήκαμε μια υπέροχη στιγμή που ακόμα και τώρα μου φέρνει δάκρυα συγκίνησης στα μάτια...Εκείνη κι εγώ και δίπλα η παιδική μας φίλη, τα παιδιά των τριών μας και κάπου ξαφνικά ένα αέρινο χάδι, μια ανάμνηση απο την μητέρα της που την άφησε εξαιρετικά νωρίς....Ορκίζομαι οτι ήταν εκεί, μαζί μας, και φρόντισε να μας στεγνώσει ένα μικρό περαστικό δάκρυ... Και πιό πέρα, τρία μικρά κορίτσια, να κοιτάζουν με δέος το μέλλον τους, με ολοστρόγγυλα μάτια. Να αγναντεύουν το μακρινό τους μέλλον και να κρατιούνται απο το χέρι γεμάτα έξαψη, απορία και θαυμασμό.
Πόσο ευλογημένη αισθάνομαι που με τιμούν με τις στιγμές τους τόσο υπέροχοι άνθρωποι....

Μετά, μια παράσταση αρχαίου δράματος με το γιο μου. 7 επί Θήβας...
Σε ευχαριστώ, παιδί μου...Υπέροχη εμπειρία να σε έχω δίπλα μου, μέσα σε ένα κατάμεστο ρωμαϊκό θέατρο, παρακολουθώντας λέξεις χιλιάδων χρόνων να φτάνουν στο παρόν και να εκρύγνηνται μπροστά στα μάτια μας, φωτίζοντάς μας με αξίες και ομορφιά...

Ακόμα, απογεύματα στη θάλασσα, παρέα με ανθρώπους που αγαπώ και η ζωή μου είναι δεμένη μαζί τους, όσο κι αν αυτό με δυσκολεύει ή με κάνει να γκρινιάζω. Υπέροχα γέλια, αστεία πειράγματα και ζεστή ανθρώπινη επαφή. Ωραία ηλιοβασιλέματα και η εικόνα ενός παιδιού να παίζει ανέμελο με την οικογένειά του γελώντας μέσα στα κύματα...

Μη νομίζεις, ήταν δύσκολο καλοκαίρι..., μοναχικό...όπως πολλά καλοκαίρια της ζωής μου...Αν όμως διάλεγα στιγμές...αυτές θα διάλεγα για το καλοκαίρι του 2016. Μικρά φωτογραφικά ενσταντανέ, σαν απολογισμός ενός μακρινού, αρχαίου καλοκαιριού που πέρασε και ξεχάστηκε...

Καλό φθινόπωρο σε όλους!
Καλή σχολική χρονιά στους μικρούς εργάτες της μάθησης, καλή δύναμη στους αθλητές της ρουτίνας και μια αγκαλιά σε όλους. Και κυρίως σε αυτούς που δηλώνουν δυνατοί και τέτοιες χαζές, μεθυσμένες αγκαλιές τους φαίνονται περιττές.....

Εσύ με τί γεμίζεις τα βάζα;

Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα. Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο του γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις. Όταν πλέον δεν χωρούσε άλλο, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν. Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις. Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο και αυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι.

Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο, γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια και αφού ρώτησε τους μαθητές πάλι αν το βάζο ήταν γεμάτο αυτοί ανταπάντησαν με ένα ομόφωνο ΝΑΙ.
Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο δυο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο ενώ οι μαθητές πλέον γελούσαν απορημένοι.
«Τώρα», λέει ο καθηγητής, «Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας όπως η πατρίδα, η οικογένεια, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες, πράγματα που ακόμα και όλα τα άλλα να χαθούν, αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας.
Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως τη δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι...
Η άμμος είναι άλλα μικρότερα πράγματα... Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα χαλίκια και τις μπάλες του τένις.
Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας. Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα για σας πράγματα Φροντίστε τα μπαλάκια του τένις πρώτα και μετά τα χαλίκια.
Τα υπόλοιπα είναι άμμος...»

Ένας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε, τι αντιπροσώπευε ο καφές.
Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε «Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ με κάποιο φίλο»


Μου άρεσε πολύ και αναδημοσιεύω απο την ιστοσελίδα www.therapy.gr, αν και την ξαναβρήκα δημοσιευμένη σε πολλούς άλλους χώρους...