Δεν το φανταζόμουν ποτέ, αλλά ήρθε και αυτή...Καλώς την...
Και καλά που ήρθε σε μένα , αντέχω εγώ. Αλλά του' ρθε και του Βύρωνα, που ως γνωστόν είναι χαρακτήρας ευαίσθητος και παιδί επιρρεπές...Εδώ να δεις βάσανα...
Να κάθομαι εγώ να αναλύω τα μύρια όσα, να ανατέμνω τα κουνούπια και να καταπίνω τις καμήλες. Απώτερος σκοπός; Να φταίω εγώ και για την κρίση μέσης ηλικίας του Βύρωνα, όλου μου του σογιού καθώς βέβαια και του δικού του. Συμπεριλαμβάνονται γνωστοί και φίλοι με τα δικά τους βάσανα και κρίσεις.Ελπίζω να μην ξεχνάω κάποιον...Εγώ η ανάλγητη, που δεν καταλαβαίνω τον πόνο του άλλου, την ανάγκη του άλλου να μιλήσει, να μοιραστεί, να διασκεδάσει. Με κάποιον άλλο, όχι με μένα. Γιατί εγώ δεν έχω ανάγκη και όλα μου έχουν έρθει βολικά και τέλος πάντων, τι ανάγκη έχω εγώ; Εγώ το μόνο που θέλω είναι να χορεύω, να διασκεδάζω και να περνάω βράδια ολόκληρα με κρασάκι και κουβεντούλα. Και ζω σε ένα ροζ σύννεφο.Και το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να είμαστε μαζί και να περνάμε καλά. Ενώ αυτός αφιερώνει το χρόνο του και την προσοχή του σε όλους αυτούς που τον έχουν ανάγκη.(Εκτός από εμένα και τον μικρό, εννοείται, γιατί εμείς είμαστε ταχτοποιημένοι).
Δεν άντεξα και αυθαδίασα πάλι, η αναίσθητη! "Μην ανησυχείς, συμβαίνει σε όλους, μια κρίση είναι, θα περάσει. Σ'ενοχλούν όλα, γιατί εσύ είσαι πια υπεύθυνος. Εσύ κουμαντάρεις και δεν μπορείς να ρίξεις την ευθύνη σε κάποιον άλλο. Στο τέλος θα το πάρεις απόφαση και θα χαλαρώσεις."
Δεν μπορώ να πω, με άκουσε! 'Εχει αναλάβει αποκλειστικά κάθε ευθύνη για να ξεπεράσει την κρίση του μόνος του. Για την ακρίβεια με τους φίλους του. Εγώ ακόμα περιμένω να μου πεί αν θα έρθει μαζί μου αύριο στην παράσταση που μου έχει υποσχεθεί ήδη δύο φορές να πάμε, αλλά τη μία βαριόταν και είπε να σαπίσουμε στην τηλεόραση. Αλλά μόλις ξάπλωσα εγώ είπε ότι βαρέθηκε και να σηκωθώ να πάμε μια βόλτα. Και την άλλη φορά είπε ότι πού να αφήσουμε το παιδί που την άλλη μέρα έχει σχολείο, άστο, να το κανονίσουμε καλύτερα κάποια άλλη μέρα και κανόνισε ποτό με τον ξάδελφό του, για να μη μείνει μέσα κι αυτός γιατί ήταν πολύ στενοχωρημένος και απαρηγόρητος που ένας φίλος μας είναι στο νοσοκομείο και πεθαίνει.
Έτσι κάπως έρχεται η δική μου κρίση, αλλά πριν την πάθω, πήρα ένα εισιτήριο για την παράσταση.Θα πάω μόνη μου, εκτός αν βρω και κανέναν άλλο αναίσθητο στον πόνο των άλλων, σαν και μένα, να με συνοδέψει.
