Καλοκαιρινό μπουρίνι

Χθες το απογευματάκι ο ουρανός σκοτείνιασε εντελώς αναπάντεχα! Όλοι έλεγαν από μέρες οτι την Κυριακή θα βρέξει, αλλά ποιος τους πίστευε! (Εγώ πάντως όχι.)           

                                

Ο Βύρων ήταν εδώ. Η μοναδική μέρα μέσα στον Ιούλιο που το καράβι του έπιασε το λιμάνι μας. Του έλεγα οτι θα πάμε για μπάνιο, μετά σπίτι για φαγητό , μετά επισκέψεις, μετά ίσως για ένα ποτάκι και ότι ήθελε προκύψει...
Ήρθε όμως η καταιγίδα και ανέτρεψε όλα τα  προγράμματα. Ευτυχώς!
Ήταν όλα τόσο όμορφα...ήρεμα, δροσερά, ατμοσφαιρικά...
Μου αρέσουν οι καλοκαιρινές μπόρες τελικά!

Εσύ κρίνεις ένα βιβλίο απο το εξώφυλλο?

Κοίτα να δεις...Τόσα χρόνια βιβλιόφιλη, δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με αυτό το ερώτημα κυριολεκτικά...
Η αλήθεια είναι οτι μου αρέσουν τα ωραία εξώφυλλα. Τι να λέμε τώρα... τα έχει πει ο Όσκαρ Ουάιλντ, καλή του ώρα... " Η ομορφιά είναι ανώτερη από την ευφυΐα, γιατί η ομορφιά είναι αυταπόδεικτη". "Ακόμα και στα βιβλία, αγαπητή και σοφότατη Hermine?". θα ρωτήσετε... "Ναι, ακόμα κι εκεί!", θα απαντήσω με τη βεβαιότητα του ανόητου.
"Κι όμως, μικρή μου...", θα εναντιωθούν τα ιταλικά βιβλιοπωλεία Feltrinelli!. "Η εμφάνιση δεν είναι μόνο κάτι που σε επηρρεάζει, είναι και ένας εύκολος τρόπος να νιώθεις ασφάλεια στην επιλογή σου. Με άλλα λόγια, να νιώθεις οτι έχεις τον έλεγχο... ΕΣΥ ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΕΣ ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΑ ΤΥΦΛΑ; "
Για να επανέλθω στα γεγονότα που πυροδότησαν τόσες σκέψεις, θα σας διηγηθώ την ιστορία απο την αρχη...
Σε μια πρόσφατη επίσκεψη στην όμορφη Ancona, μπήκα στο βιβλιοπωλείο Feltrinelli, (πολύ γνωστή αλυσίδα βιβλιοπωλείων και εκδόσεων στη γείτονα Ιταλία.)
Παρατήρησα ένα ράφι με βιβλία συσκευασμένα με χαρτί του μέτρου και σπάγγο, πολύ λιτή και κομψή συσκευασία, με αναφορές σε παλαιότερες εποχές. Μου άρεσε...
Πάνω στη συσκευασία ήταν γραμμένα με μολύβι (με την πολύ κομψή ιταλική καλλιγραφία) τρία επιθετα που χαρακτήριζαν την πλοκή του βιβλίου και ένα πολύ μικρό απόσπασμα. Και η τιμή. Τίποτε άλλο. Ούτε συγγραφέας, ούτε τίτλος, ούτε τίποτα... Η κεφαλλίδα στο ράφι έγραφε: (Σε ελεύθερη μετάφραση...) " Εσείς κρίνετε ένα βιβλίο απο το εξώφυλλο; Διαλέξτε ένα βιβλίο στα τυφλά. Αποδέχεστε το ρίσκο;"
Ήθελα πολύ να πάρω ένα, αλλά δεν το έκανα. Ο ένας λόγος ήταν οτι έχω ήδη δύο βιβλία στα ιταλικά που με περιμένουν, και το επίπεδο που γνωρίζω τη γλώσσα με δυσκολεύει αρκετά στην ανάγνωση. Οπότε το βιβλίο θα έμπαινε στο πενταετές... Ο δεύτερος, και σπουδαιότερος, ήταν οτι τα ευρώ μην τα σκορπάς, τα μαλλιά σου θα τραβας... που φώναζε και η Αγγέλα στο "παρα πέντε".
Ωστόσο, την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθώ εκεί (Ας είναι καλά ο Βύρων...) σίγουρα θα πάρω κάτι. Το ομολογώ, με ιντρίγγαρε το "άγνωστο...". Ναι, βρε αδελφέ! Μπορώ κι εγώ να ζήσω επικίνδυνα... Αλλά πάλι... μήπως μου άρεσε περισσότερο η συσκευασία;
Εσείς τι λέτε;

Πού χάθηκες, βρε ψυχή;

   Ακριβώς αυτό. Χάθηκα. Ούτε στο παιχνίδι με τις λέξεις συμμετείχα, αν και τις πέντε λεξούλες τις είχα κολλημένες στη θήκη του κινητού μου. Κάθε μέρα να τις βλέπω και κάθε μέρα να αναβάλλω. (Ο Βύρων λέει οτι πρέπει να είμαι το μόνο άτομο που κολλάει post-it στη θήκη του κινητού. Μου είπε οτι μπορώ να δημιουργώ ψηφιακές σημειώσεις. Απο την έκπληξη έμεινα ξερή. Έκανα πέντε λεπτά να ξαναμιλήσω. Ευτυχώς ακόμη θεωρεί την ασχετοσύνη μου χαριτωμένη....).
  Διαβάζω τις αναρτήσεις των άλλων και τις χαίρομαι.  Αλλά χαίρομαι και τη δική μου ραθυμία. Μου αρέσει πολύ ο εαυτός μου στην παρούσα κατάσταση. Με ριγμένους ρυθμούς, κάτι που απο πολύ καιρό προσπαθούσα.

 Μέχρι και στον ύπνο μου την αράζω... Προχθές το βράδυ είδα σε όνειρο οτι βρισκόμουν σε ένα υπέροχο σαλέ. Στο τεράστιο μαρμάρινο σαλόνι υπήρχε μια μικρή πισίνα (ή μεγάλο τζακούζι). Μπορούσες να πάρεις το μπάνιο σου κοιτώντας την απέραντη θέα... Δυστυχώς δεν πρόλαβα να το κάνω. Ξύπνησα. Χθες το βράδυ παράφαγα και δεν κοιμήθηκα καλά. Σήμερα όμως... περιμένω πώς και πώς να κοιμηθώ για να ονειρευτώ πως βυθίζομαι στα ζεστά νερά...
  Ελπίζω μόνο να μην κατουρηθώ...

Δεσμώτες της ιλιγγιώδους βλακείας....

Καλά το λένε οτι το μόνο πράγμα που πραγματικά δεν έχει αρχή και τέλος είναι η ανθρώπινη βλακεία....
Μετά από αυτή τη βαθιά φιλοσοφική θεώρηση μπορώ να παραθέσω τη συνέχεια της μικρής πονεμένης ιστορίας μιας μαμάς στο ζοφερό κόσμο των άλλων μαμάδων....(και μπαμπάδων στην προκειμένη περίπτωση...).

(Ο μπαμπάς μόλις άρχισα να μετατρέπομαι σε λυκάνθρωπο....)

Πάνω που νόμιζα οτι τα παιδιά τα βρήκαν, (ο άλλος παραδέχτηκε οτι ξεκίνησε τον καυγά γιατί έπαιζαν "θάρρος ή αλήθεια" και η πρόκληση ήταν να πάει και να φτύσει τον δικό μου που μιλούσε αμέριμνος σε άλλη παρέα!!!!-ασχολίαστο...!), μου ήρθε η καμπανιά....Με ξεβάφτισε ο μπαμπάς του παιδιού με το οποίο τσακώθηκε ο γιος μου έξω από τη σχολή ταε κβον ντο! Ναι, το ζήσαμε κι αυτό... Με φώναξε να μου μιλήσει και εγώ η (βλακωδώς) αθώα, φτωχή πλην τίμια, νόμιζα οτι θα μου ζητούσε και συγγνώμη για το θέμα που δημιουργήθηκε...Τον πλησιάζω λοιπόν χαμογελαστή και ωραία και...αρχίζει ο εξάψαλμος. "Τι πράγματα είναι αυτά;", με ρωτάει. "Ε, εντάξει, τα παιδιά φαίνεται οτι μας τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί και εμείς τα πιστέψαμε..." λέω, η μεγαλόκαρδη, έτοιμη να τον αγκαλιάσω για να τον παρηγορήσω για το λάθος του... "Δεν τα ξέρεις καλά, μου λέει, σε έχει φλομώσει στο ψέμα ο γιος σου!!!" Σκουίίίίσσκ!!!! γρατσουνίζεται ο δίσκος με τις μπαλάντες, μπαίνει το σάουντρακ του "Ψυχώ"...Κάτι δεν πάει καλά.... "Μα, λέω, δεν μίλησες με το γιο σου μετά το μεσημέρι; Παραδέχτηκε το λάθος του και τα βρήκαν...". "Τιιιιιιι;;;;; Παραδέχτηκε ο δικός μου το λάθος του;;;;;;;" (Ιερή οργή). "που ο δικός σου μας έβρισε την οικογένεια, τη γυναίκα μου, που είναι ένας αλήτης και σου λέει ψέματα, τώρα περίμενε να τα φωνάξω να μας πουν τί έγινε..." και κάνει να μπει στη σχολή για να φωνάξει τα παιδιά που έκαναν προπόνηση εκείνη την ώρα και μας κοιτούσαν από την τζαμαρία έντρομα....
ΚΌΚΚΙΝΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΌΣ!!!!. "Μην τολμήσεις!" φωνάζω και μάλλον ένιωσε τη μετάλλαξη σε λυκάνθρωπο στη φωνή μου γιατί κοκάλωσε. Εν ολίγοις, του φώναξα οτι σε καμία περίπτωση δεν θα φέρει τα παιδιά σε αντιπαράθεση μπροστά μας και βέβαια δε θα πλησιάσει το γιο μου! Είπα οτι το θέμα θα λυθεί στο σχολείο, όπου και υφίσταται κι οτι εμείς έτσι κι αλλιώς δεν ήμασταν μπροστά και δεν ξέρουμε τι έγινε για να κατηγορούμε τα παιδιά. Αντέτεινε οτι εκείνος ξέρει γιατί του τα είπαν τα παιδιά της τάξης που υποστηρίζουν το γιο του, ενώ αυτοί που υποστηρίζουν το δικό μου είναι "ψευδομάρτυρες" (βλέπει σίγουρα "Suits", θέλει να γίνει ο Χάρβεΐ στη θέση του Χάρβεΐ...). Μου φώναζε οτι βγάζω την ουρά μου απ' έξω, οτι ο γιος μου είναι ψεύτης και αλήτης και οτι μου λέει ψέματα ενώ ο δικός του του λέει πάντα αλήθεια. Ήθελε μάλιστα να τον φωνάξει, μόνο τον δικό του, να μου πει πως ο δικός μου λέει ψέματα. (Ρώτα τον μπάρμπα μου τον ψεύτη... Μα είναι δυνατό να πιστεύει οτι ένα τρομοκρατημένο παιδί μπορεί να πει την αλήθεια; Ιδιαίτερα αν ο μόνος τρόπος να το στηρίξει ο πατέρας του  είναι να  πει αυτό που θέλει εκείνος να ακούσει;)
 Εγώ είπα οτι πιστεύω και στηρίζω το γιο μου κι έκανα να φύγω. Άρχισε να φωνάζει πίσω μου οτι νόμιζε πως έχει να κάνει με νέους ανθρώπους και μπορεί να συνεννοηθεί. (Προφανώς εννοούσε οτι οι νέοι άνθρωποι που θα μπορούσε να συνεννοηθεί, σε παρόμοιες περιπτώσεις θα ξέσκιζαν τα ρούχα τους σε μετάνοια, θα αποκύρισσαν το γιο τους και θα τον πυρπολούσαν παραδειγματικά στο κέντρο της πλατείας).
Έφυγα και όταν επέστρεψα (πολύ ταραγμένη ειν' η αλήθεια) να παραλάβω το βλαστάρι μου, κρατούσα το κινητό μου στο χέρι. Αν τον έβλεπα να μιλάει στο γιο μου θα καλούσα κατευθείαν το 100. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Ενημέρωσα το γιο μου να φύγει αμέσως αν του απευθύνει το λόγο, ακόμα και αν γίνει μέσα στο σχολείο ή τη σχολή.
Πέρασα μαύρη νύχτα... Έστειλα μέηλ στο σχολείο όπου εξηγούσα τα καθέκαστα και ζητούσα να ενεργοποιηθεί ο σχολικός μηχανισμός καταπολέμησης σχολικού εκφοβισμού (πρέπει να υπάρχει σε κάθε σχολείο, είναι τριμελής, προεδρεύει ο διευθυντής και μέλη είναι δύο ακόμα καθηγητές) και μίλησα και στη διεύθυνση β'βάθμιας εκπαίδευσης.
Σήμερα μίλησα και με την υποδιευθύντρια, η οποία είναι εξαιρετική. Έχω πλέον εμπιστοσύνη στο σχολείο και μια ελπίδα οτι υπάρχουν με κάποια ελάχιστη ωριμότητα (αν και νέοι) με τους οποίους μπορείς να συνεννοηθείς χωρίς να πυρποληθούν στην πλατεία.
Όσο για τον μπαμπά... δεν ξέρω τί να σκεφτώ. Λυπάμαι εκείνο το δόλιο παιδί του που καθώς φαίνεται δεν έχει κανένα δικαίωμα στο λάθος και που με την πρώτη αφορμή εκτίθεται στα πεζοδρόμια, για να επιβεβαιωθεί ο μπαμπάς του. Πόσο σκληροί μπορούμε να γίνουμε με τα παιδιά μας προκειμένου να επιβεβαιωθούμε....
Θα ήθελα πολύ να τον κυνηγήσω νομικά, είμαι πολύ θυμωμένη μαζί του, αλλά νομίζω οτι το καλύτερο είναι να χρησιμοποιήσω το χρόνο και τα χρήματα για σουβλάκια με το βλαστάρι και τον Βύρωνα. Στο κάτω κάτω, εμείς οι προβληματικές οικογένειες πρέπει να βρίσκουμε τρόπο να συσπειρωνόμαστε για να καταστρώνουμε τα καταχθόνια σχέδιά μας ενάντια στην κοινωνική ευημερία και ασφάλεια.

- Βλαστάρι! Μην ξεχάσεις να κλειδώσεις τη γιάφκα φεύγοντας! Και πέτα κάνα δυο γκαζάκια στον κάδο καθώς θα περνάς....
- Ναι, μαμά....

"Σχολικός εκφοβισμός" ή πώς οι ευυπόληπτοι και ευαίσθητοι γονείς, έχουν τσακίσει τα νεύρα μου...

Έχω πολύ καιρό να εμφανιστώ. Περνάω δύσκολα, αλλά μάλλον φταίει το ξερό μου το κεφάλι που δεν σταματάει να γυρίζει και να ψάχνει το δίκαιο, το άδικο, το γιατί και το διότι.
Τι απαντήσεις ψάχνω να βρω, όταν οι απαντήσεις είναι μπρος στα μάτια μου, αλλά αδυνατώ να τις δεχτώ γιατί..."αυτά τα πράγματα δεν γίνονται...", "Μα είναι δυνατόν σοβαροί άνθρωποι να κάνουν τέτοια πράγματα...;", "Μα πώς γίνεται να είναι τόσο κοντόφθαλμοι;"
Και να δεις που τελικά το πρόβλημα το έχω εγώ και θα πρέπει να συμβουλευτώ ψυχολόγο, μπας και βάλω τα πράγματα σε μια σειρά....

Μπλεχτήκαμε πάλι, ο γιος μου κι εγώ, σε ένα κουβάρι "σου 'πα, μου 'πες".
Τη Δευτέρα με περιμένουν στο σχολείο να με ενημερώσουν για το πόσο "θίχτηκαν" γονείς και μαθητές γιατί ο γιος μου τους έβρισε φριχτά και ακατονόμαστα αποκαλώντας τους βλάκες. Για το πόσο άσχημα αισθάνθηκαν τα "θύματά του" επειδή απομακρύνθηκε από αυτά και μαζί του απομακρύνθηκε και το μεγαλύτερο μέρος της παρέας. Τους "πήρε" τους "φίλους" τους. Για το ότι δεν έδωσε σημασία όταν επικαλέστηκαν την προσωπική τους γνωριμία με τον διευθυντή του σχολείου και το τρανταχτό επιχείρημα " Ο Διευθυντής είναι φίλος του μπαμπά μου. Πες ο,τι θες, να δούμε ποιόν θα πιστέψουν, εσένα ή εμένα;" και φρόντισε να ενημερώσει την καθηγήτριά του για τα γεγονότα και να εξασφαλίσει τη μαρτυρία των συμμαθητών του.
Κυρίως δε να απολογηθώ, γιατί δεν τον πέτυχε η πέτρα που του έριξαν, γιατί δεν πήγε γονατιστός να δώσει γη και ύδωρ στην παρέα που τον απέκλεισε από τα κοινωνικά δίκτυα, γιατί ξεπέρασε με ένα υποτιμητικό νεύμα την αποκοπή της εικόνας του από φωτογραφίες της παρέας και της τάξης.
Γιατί τόλμησε να μην προσκαλέσει τους αρχηγούληδες στα γενέθλια του, και τα γιόρτασε σε γεύμα με πέντε επιλεγμένους φίλους (σαν έφηβος που είναι πια) και όχι με μπαλόνια και πάρτι που θυμίζουν προεκλογική καμπάνια με ψεύτικα χαμόγελα και υπολογισμένες παρουσίες.
Κάθε φορά εκπλήσσομαι με την κακία του κόσμου. Δεν μπορώ να χωνέψω τα εγκλήματα που κάνουμε στο όνομα της αγάπης, της ευαισθησίας και της προστασίας της αθωότητας. Αδυνατώ να δικαιολογήσω τη στάση των μεγάλων, υπεύθυνων και ώριμων ανθρώπων που παραδίδουν τις ευθύνες, την εξουσία και τα διάσημά τους σε 13 χρονα παιδιά, με φόντο το πορτραίτο της "καλής οικογένειας".
Αισθάνομαι μόνη και αβοήθητη μπροστά στο φθόνο, την κακία και τα κόμπλεξ και ανίκανη να καταλάβω γιατί τα προκαλούμε (οικογενειακώς πλέον) με συχνότητα ανησυχητική και τελικά εξαντλητική. Στο μόνο που μπορώ να καταλάβω οτι διαφέρουμε πολύ από το μέσο όρο είναι η εγγενής ανάγκη που έχουμε (σαν ξεχωριστά άτομα, αλλά και σαν οικογένεια) να κάνουμε τις επιλογές μας με προσωπικά και όχι εξωτερικά κριτήρια.
Ναι, το παραδέχομαι, στην οικογένειά μας είναι έντονη η ανάγκη να επιλέγουμε με βάση αυτό που λέει η ψυχή μας. Τα επιχειρήματα "έτσι κάνουν όλοι", "έτσι γίνεται" και έτσι μάθαμε, έτσι κάνουμε" είναι σεβαστά μεν, αταίριαστα με μας δε. Μας δυσκολεύουν γιατί κλονίζονται εύκολα όταν αρχίσεις να τα σκαλίζεις. Για εμάς είναι πιο εύκολο να υποστηρίξουμε τις επιλογές μας με ηθικές αξίες και ανοιχτή καρδιά, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις γιατί έτσι νιώθουμε οτι έχουν στέρεες βάσεις και αντέχουν στα κρας τεστ.
Με τον καιρό διαπιστώνω οτι ενώ αυτό το χαρακτηριστικό μας δεν είναι εμφανές, (δεν εκδηλώνεται με κάποιο τρόπο, τουλάχιστον όχι συνειδητά), οι άλλοι το εισπράττουν και αντιδρούν αναλόγως. Το αξιοπερίεργο είναι οτι αυτοί που δείχνουν να ενοχλούνται ιδιαιτέρως από αυτό, είναι αυτοί που το έχουν ήδη απορρίψει ως κάτι που δεν τους ταιριάζει! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Να σιχαίνεσαι το κουνουπίδι και να είναι το πρώτο πράγμα που αγοράζεις στη λαϊκή! Άστο κάτω, κυρία μου! Τράβα πιο κει να πάρεις το ραδικάκι το φρέσκο να ευφραθεί η καρδιά σου! Τι το θες το κουνουπίδι αφού σε χαλάει....


ΥΓ. Όσο και προσπαθώ να διακωμωδήσω την κατάσταση, είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρα και χρονοβόρα. Ο γιος μου δεν φαίνεται να θυματοποιείται και αρχίζει να αντιμετωπίζει την κατάσταση σαν φαινόμενο και όχι σαν προσωπικό του πρόβλημα. Αυτό με χαλαρώνει αρκετά, αλλά όχι τόσο ώστε να αδιαφορήσω και να νιώσω υπεράνω της κατάστασης.
Έψαξα το νομικό πλαίσιο. Μίλησα με τους καθηγητές του για να επιβεβαιώσω τις καταστάσεις και να έχω ολοκληρωμένη εικόνα.

Επικαλούμαι κάθε βοήθεια που μπορώ να έχω. Ιδιαίτερα βοηθητικό είναι το μπλόγκ της to love life for what it is.

Απολογισμός...

Amedeo Modigliani: “gypsy woman with a child”

Δύσκολο το καλοκαίρι... Μη με ρωτήσεις γιατί, μη μου πείς όχι.... Ήταν δύσκολο, τελεία. Πέρασε όμως...
Και εκτός απο τη γενικότερη πίκρα, άφησε και ευχάριστες, ζεστές στιγμές...
Θέατρο κάτω απο τα αστέρια με εξαιρετικές παρέες.

Σε μια παιδική παράσταση με αγαπημένη παιδική φίλη που η απόσταση μας χωρίζει χρόνια τώρα, αλλά η αγάπη μας φέρνει κοντά πολύ συχνά, μοιραστήκαμε μια υπέροχη στιγμή που ακόμα και τώρα μου φέρνει δάκρυα συγκίνησης στα μάτια...Εκείνη κι εγώ και δίπλα η παιδική μας φίλη, τα παιδιά των τριών μας και κάπου ξαφνικά ένα αέρινο χάδι, μια ανάμνηση απο την μητέρα της που την άφησε εξαιρετικά νωρίς....Ορκίζομαι οτι ήταν εκεί, μαζί μας, και φρόντισε να μας στεγνώσει ένα μικρό περαστικό δάκρυ... Και πιό πέρα, τρία μικρά κορίτσια, να κοιτάζουν με δέος το μέλλον τους, με ολοστρόγγυλα μάτια. Να αγναντεύουν το μακρινό τους μέλλον και να κρατιούνται απο το χέρι γεμάτα έξαψη, απορία και θαυμασμό.
Πόσο ευλογημένη αισθάνομαι που με τιμούν με τις στιγμές τους τόσο υπέροχοι άνθρωποι....

Μετά, μια παράσταση αρχαίου δράματος με το γιο μου. 7 επί Θήβας...
Σε ευχαριστώ, παιδί μου...Υπέροχη εμπειρία να σε έχω δίπλα μου, μέσα σε ένα κατάμεστο ρωμαϊκό θέατρο, παρακολουθώντας λέξεις χιλιάδων χρόνων να φτάνουν στο παρόν και να εκρύγνηνται μπροστά στα μάτια μας, φωτίζοντάς μας με αξίες και ομορφιά...

Ακόμα, απογεύματα στη θάλασσα, παρέα με ανθρώπους που αγαπώ και η ζωή μου είναι δεμένη μαζί τους, όσο κι αν αυτό με δυσκολεύει ή με κάνει να γκρινιάζω. Υπέροχα γέλια, αστεία πειράγματα και ζεστή ανθρώπινη επαφή. Ωραία ηλιοβασιλέματα και η εικόνα ενός παιδιού να παίζει ανέμελο με την οικογένειά του γελώντας μέσα στα κύματα...

Μη νομίζεις, ήταν δύσκολο καλοκαίρι..., μοναχικό...όπως πολλά καλοκαίρια της ζωής μου...Αν όμως διάλεγα στιγμές...αυτές θα διάλεγα για το καλοκαίρι του 2016. Μικρά φωτογραφικά ενσταντανέ, σαν απολογισμός ενός μακρινού, αρχαίου καλοκαιριού που πέρασε και ξεχάστηκε...

Καλό φθινόπωρο σε όλους!
Καλή σχολική χρονιά στους μικρούς εργάτες της μάθησης, καλή δύναμη στους αθλητές της ρουτίνας και μια αγκαλιά σε όλους. Και κυρίως σε αυτούς που δηλώνουν δυνατοί και τέτοιες χαζές, μεθυσμένες αγκαλιές τους φαίνονται περιττές.....

Εσύ με τί γεμίζεις τα βάζα;

Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα. Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο του γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις. Όταν πλέον δεν χωρούσε άλλο, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν. Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις. Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο και αυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι.

Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο, γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια και αφού ρώτησε τους μαθητές πάλι αν το βάζο ήταν γεμάτο αυτοί ανταπάντησαν με ένα ομόφωνο ΝΑΙ.
Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο δυο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο ενώ οι μαθητές πλέον γελούσαν απορημένοι.
«Τώρα», λέει ο καθηγητής, «Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας όπως η πατρίδα, η οικογένεια, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες, πράγματα που ακόμα και όλα τα άλλα να χαθούν, αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας.
Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως τη δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι...
Η άμμος είναι άλλα μικρότερα πράγματα... Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα χαλίκια και τις μπάλες του τένις.
Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας. Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα για σας πράγματα Φροντίστε τα μπαλάκια του τένις πρώτα και μετά τα χαλίκια.
Τα υπόλοιπα είναι άμμος...»

Ένας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε, τι αντιπροσώπευε ο καφές.
Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε «Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ με κάποιο φίλο»


Μου άρεσε πολύ και αναδημοσιεύω απο την ιστοσελίδα www.therapy.gr, αν και την ξαναβρήκα δημοσιευμένη σε πολλούς άλλους χώρους...

Και πάλι εδώ...

Special TIme - ocean beach figurative art
painting by artist Linda Apple

Έχω καιρό να γράψω κάτι, παρόλο που το μυαλό μου συνεχώς γυρίζει, σκέφτεται, ξανασκέφτεται, αναλύει, συνθέτει και άκρη, δεν βγάζει...
Δεν είναι οτι αναρωτιέμαι ή ανασυγκροτώ απόψεις...Αντίθετα, είμαι πιο κατασταλαγμένη απο ποτέ στις απόψεις μου, τα θέλω και τα όριά μου. Είναι που αρχίζω πια να παρατηρώ τους άλλους. Αφού καταλάγιασε η θύελλα μέσα μου, κάθομαι στο ωραίο αραξοβόλι μου και κοιτάζω τις βαρκες των αλλων να βολοδέρνουν....
Για κάποιους δεν με νοιάζει αν θα τα καταφέρουν να βγούν σώοι στην ακτή. Απλά αναρωτιέμαι για τις μανούβρες τους, που μου φαίνονται τόσο λάθος... και συνεχίζω να τους παρακολουθώ με την υποψία οτι τελικά κι αυτοί μια χαρά θα τα καταφέρουν, αν και διαφορετικά απο μένα.
Για κάποιους άλλους νοιάζομαι πολύ. Μου λείπουν και ανυπομονώ να ελλιμενιστούν και να έρθουν να καθήσουν πλάι μου το συντομότερο.
Με κάποιους ανυπομονώ να ανάψουμε τη βραδυνή φωτιά και να ζήσουμε μια νύχτα αξημέρωτη...Μέχρι το φώς να αναγγείλει την τελευταία μέρα.
Και είναι ένας, το φώς της ζωής μου, ο γιός μου, που παλεύει κι αυτός με τα κύματα. Κι όσο κι αν φωνάζω διαταγές και παραγγέλματα, ξέρω πως μόνος του θα τα καταφέρει. Κι ελπίζω να έρθει γρήγορα η μέρα που θα αράξει κι αυτός τη βάρκα του και θα έρθει δίπλα μου. Οχι για να μείνει. Απλά για να μου δώσει ένα φιλί και να αρχίσει να περπατάει, περήφανος κι ευθυτενής, πλάι στο κύμα, μέχρι να βρεί το δικό του αραξοβόλι, κάπως κοντά, αλλά και λίγο μακριά απο το δικό μου...

10. Η πρόσκληση.

-  Έξω απ' το σπίτι μου, παλιοθήλυκο!!!

-  Ηρέμησε, Κωνσταντίνε μου, θα πάθεις τίποτα. Η καρδιά σου.

-  Έξω, να μη σε  βλέπω, σίχαμα, που τόλμησες να μου φέρεις και πρόσκληση!!! Τόσα χρόνια πληρώνω τα έξοδά σου και μου το ξεπληρώνεις με μια πρόσκληση σ' αυτόν τον.τεκέ!...

-  Κωνσταντίνε, .

-  Φύγε από μπροστά μου, Ελένη! Μια ζωή υπερασπίζεσαι τη θυγατέρα σου!!! Υποθάλπεις τη ματαιοδοξία της, τη φιλαυτία της. Ορίστε το τέρας που δημιούργησες.. Μια θεατρίνα! Μας έφερε και πρόσκληση για να την καμαρώσουμε στο σανίδι!!!

Εσύ τα φταις όλα!... Μια ζωή μαλακιά, ανόητη. Ό,τι σου λένε το πιστεύεις, ποτέ δε είχες άποψη, ποτέ δεν είχες πειθαρχία και πυγμή! Αλλά τα ξέχασες τα χουνέρια που σου έκανε η κόρη σου, όταν ξέχασε τα λόγια της και γέλαγε όλο το σχολείο μαζί μας. Μέχρι κι ο κύριος διευθυντής  γελούσε με τα χάλια μας!!! Δυο γραμμές είχε όλες κι όλες και τις ξέχασε!...

Και τώρα μου φέρνε πρόσκληση να πάω να ξαναξεφτιλιστώ!

-  Κωνσταντίνε, παραλογίζεσαι. Στην Τρίτη δημοτικού συνέβη αυτό το περιστατικό. Από τότε..

-  Αποτυχημένη και τότε, αποτυχημένη και τώρα!...Τίποτα δεν έχει καταφέρει στη ζωή της. Και το πτυχίο για τα μάτια του κόσμου με 8! Αν δεν ήξερα εγώ τον πρύτανη.. Και σιγά το πτυχίο, δηλαδή. Φιλοσοφική! Εδώ όλοι πάνε για master και διδακτορικά σε επιστήμες και η Ιουλία. πάει για θεατρίνα!

Έξω παλιοθήλυκο, τσούλα! ΕΞΩ ΑΠ' ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ!!!

..........................................................................................................................................

Η Ιουλία βγήκε στο δρόμο. Ήταν νωρίς ακόμα, αλλά οι σκιές είχαν ήδη αρχίσει να μακραίνουν. Το μυαλό της ήταν άδειο. Ήταν άδεια και μουδιασμένη. Περπατούσε γρήγορα. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν να φτάσει στο μικρό θέατρο πριν πιάσει καμιά βροχή. Βιαζόταν να φτάσει, να ντυθεί το ρόλο μιας άλλης, να περιμένει για λίγο στο μισοσκόταδο και έπειτα η αυλαία να ανοίξει.

Να γεννηθεί στο φως των προβολέων και να πάρει την πρώτη της ανάσα. Επιτέλους, ο εαυτός της!

 

 

Απο τη συμμετοχή μου στο παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις" που φιλοξενείται απο τη Μαρία στο: 

http://mytripssonblog.blogspot.com

Συγχαρητήρια στη νικήτρια: http://toapagio.blogspot.gr/

Μια φορά, μια γειτονιά...

Διάβασα την ανάρτηση της Πέτρας για μια γειτονιά, μια φορά... Οι αναμνήσεις που ξεπήδησαν ολοζώντανες ήταν από τη γειτονιά "του παππού". Τον 3ο Συνοικισμό. Προσφυγικό, βεβαίως, γιατί ο παππούς και η γιαγιά ήταν πρόσφυγες μικρασιάτες.

Οι συνοικισμοί,τα προσφυγικά όπως τους λέμε ακόμα, ήταν κόσμοι διαφορετικοί, έξω από την άψογη ρυμοτομία και την αστική καθημερινότητα της πόλης.
Κάθε συνοικισμός αποτελούνταν από "τετράγωνα", δηλαδή συγκροτήματα χαμηλών κτιρίων (κατ αρχήν ισογείων, αργότερα με προσθήκη ενός ορόφου) χτισμένα περιμετρικά μιας πλατείας, ενός τετράγωνου χώρου που ουσιαστικά αποτελούσε μια κοινή απλόχωρη αυλή - το "τετράγωνο".
Το σπίτι του παππού μου βρισκόταν στον όροφο ενός κτιρίου. Όλα τα σπίτια  ορόφου ήταν προσθήκες που χτίστηκαν αρκετά μετά από τα ισόγεια. Έτσι, αφού δεν είχαν προβλεφθεί είσοδοι για όροφο, οι πόρτες αυτών των σπιτιών δεν "έβλεπαν" στο "τετράγωνο", αλλά στους γύρω παράδρομους.
Εξ' αιτίας αυτής της αρχιτεκτονικής πιστεύω πως δημιουργήθηκε ένα παράδοξο φαινόμενο που επηρέασε τη σκέψη και τη συμπεριφορά των ενοίκων. Οι κάτοικοι των ισογείων, κυρίως οι γυναίκες και τα παιδιά, βίωναν μια αίσθηση κοινοβίου, με τις καθημερινές προστριβές, τους καυγάδες και τις μικρότητες μιας λαϊκής αυλής. Ταυτόχρονα, όμως είχαν έντονο το αίσθημα του ανήκειν και διατηρούσαν τα έθιμα και τον τρόπο ζωής που είχαν φέρει από τον τόπο τους.
Αντίθετα, οι ένοικοι των ορόφων, αν και μπορούσαν να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο "τετράγωνο" από τα παράθυρά τους, σπάνια συμμετείχαν στον κουρνιαχτό αφού οι καθημερινές τους δραστηριότητες διαδραματίζονταν εκτός...
Ο παράδρομος του παππού είχε ένα χαρακτηριστικό που τον έκανε μοναδικό. Ακολουθούσε τη ροή ενός χειμάρρου. Στην απέναντι όχθη ήταν τα όρια του Κτήματος Τσιρώνη. Ενός μεγάλου κτήματος που αποτελούνταν από περιβόλια και κήπους, στάβλους με άλογα, κοτούλες και χήνες και πεύκα και λεύκες στην περίμετρο. Έτσι, αν και πλήρως ενταγμένος πια στα όρια της πόλης, ο συνοικισμός μύριζε χωριό. Για εμένα και την αδελφή μου (που μέναμε σε άλλη γειτονιά, όχι μακριά αλλά ούτε και κοντά) η επίσκεψη στον παππού ήταν σαν εκδρομή στο χωριό. Τα ξαδέλφια μας έμεναν πολύ κοντά στο τετράγωνο και γνώριζαν όλα τα παιδιά εκεί. Η απουσία οδικής κυκλοφορίας και η γνωριμία των γειτόνων έκανε τη μαμά μου να νοιώθει ασφάλεια και να ξεχνάει την υπερπροστατευτικότητά της.Οπότε, παππούς σήμαινε ξαδέλφια, φίλοι,παιχνίδι και φτού, ξελευτερία!!!
Τα καλοκαίρια ήταν μαγικά. Κάθε απόγευμα, ξεκινούσαμε αεράτες, η μαμά στη μέση, με μία τσαπερδόνα σε κάθε χέρι και βούρ για τον παππού. Ακολουθούσε σύντομη επίσκεψη με ελαφρύ κουβεντολόι, λίγη γκρίνια από τη μαμά, που την είχε στο αίμα της, στωικές απαντήσεις από τον παππού, που κι αυτός το είχε στο αίμα του, καμιά λεπτοδουλειά που ο παππούς δεν κατάφερνε μόνος του, κυρίως ραπτική. Κάθε τόσο ο παππούς με έβαζε να του περνάω κλωστές σε βελόνες. Άσπρες και μαύρες κλωστές "Πεταλούδα" που χρησιμοποιούσε για να ράβει τα κουμπιά του. Κουμπιά ήξερε να ράβει, δυσκολευόταν όμως με το καπλάντισμα των παπλωμάτων και άλλες ψιλοδουλειές. Αυτό το αναλάμβανε η μαμά. Εμείς παίζαμε σε ένα ξέφωτο του μπαζωμένου πια χείμαρρου, δίπλα από τα καλάμια και κάτω από τα τεράστια πεύκα του κτήματος. Εκεί κυνηγούσαμε πυγολαμπίδες για να τις κλείσουμε σε κάτι πλαστικά πορτοκάλια-μπουκάλια. Ήταν φτιαγμένα απο λεπτό πορτοκαλί πλαστικό σε μέγεθος μεγάλου πορτοκαλιού. Η πορτοκαλάδα ήταν χάλια, αλλά τα δοχεία ήταν τέλεια όταν τα γεμίζαμε με πυγολαμπίδες. Έφεγγαν σαν φαναράκια.
 Αν τύχαινε να έχει έρθει και η θεία μου με κανένα τάπερ, έπιαναν την κουβέντα με τη μαμά και τότε ο παππούς μας έδιωχνε μια ώρα γρηγορότερα... Δυο  γυναίκες και πέντε κουτσούβελα... του πέφταμε πολύ...Φιλάκι στον παππού και έξω απ' την πόρτα. Οι μεγάλες έπαιρναν το δρόμο για το σπίτι της θείας και εμείς τα τσορομπίλια ακολουθούσαμε. Οι παλιές συνήθειες δεν είχαν ξεχαστεί τελείως και παρόλο που με τα παιδιά του τετραγώνου γνωριζόμασταν και με κάποια ήμασταν και συμμαθητές, σπάνια μέναμε εκεί για να παίξουμε.
 Εξαίρεση αποτελούσε η βραδιά του Άι-Γιαννιού. Το μικρό εκκλησάκι που  βρισκόταν μέσα στο κτήμα γιόρταζε και η πόρτες του κτήματος άνοιγαν για μια πανηγυρική λειτουργία. Πολύς κόσμος μαζευόταν και στο τετράγωνο άναβαν φωτιά, τη φωτιά του Άι-Γιαννιού. Καρέκλες έβγαιναν, σουβλάκια ψήνονταν, κασετόφωνα βρωντοφώναζαν λαϊκά άσματα και κάποιοι πηδούσαν μέσα από τη φωτιά. Δεν ήταν μόνο οι νέοι που πηδούσαν, αλλά και οι μεγαλύτεροι. Άνδρες και γυναίκες.
Αυτή είναι η παιδική μου ηλικία. Παιχνίδια και πυγολαμπίδες στο σκοτάδι του παράδρομου και μια υπέρλαμπρη φωτιά στο τετράγωνο.

Ντρέπομαι για την προηγούμενη ανάρτησή μου.Αναδημοσιεύω απο το blog της Κατερίνας.

Ντρέπομαι για την προηγούμενη ανάρτησή μου.Αναδημοσιεύω απο το blog της Κατερίνας.

Μια ευκαιρία για τον Παύλο!

Ο Βασίλης είναι ο μπαμπάς του Παύλου. Ο Βασίλης έχει νονά τη μαμά μου, οπότε είναι σαν να λέμε πνευματικός της γιος. Αυτό πάντα μας έκανε λίγο...συγγενείς. Όταν ήμασταν μικρά και πηγαίναμε στο χωριό ο Βασίλης που είναι λίγο μεγαλύτερος μου κρυβόταν στα σκοτάδια και όταν περνούσαμε με την ξαδέρφη μου μας κατατρόμαζε και ουρλιάζαμε σαν χαζές. Μεγάλο κάθαρμα  ο Βασίλης που από μικρή με φώναζε κουμπάρα για να μου σπάσει τα νεύρα και πάντα τα κατάφερνε! Τελικά κατάφερε να με κάνει και κανονική του κουμπάρα μιας κι εγώ τελικά τον πάντρεψα!!!

Ο Βασίλης ήταν πάντα ένα χαρούμενο παιδί, έτσι τον θυμάμαι πάντα, μα τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει...

Έχει τρεις γιους. Περήφανος για τον κάθε έναν από αυτούς, μα εδώ και δυο χρόνια ζει το αδιανόητο γιατί η οικογένεια του ζει το αδιανόητο!

Θα σας συστήσω τον μεσαίο του γιο τον Παύλο. Ο Παύλος είναι δεκαεπτά χρονών, όμορφος σκέτο αστέρι αφού κατάφερε και πήρε τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά και των δυο γονιών του! Τρελαίνεται να παίζει μπάσκετ, να ζει έντονα, να βγαίνει με τους φίλους του...αγαπά τους υπολογιστές και τη μουσική...μα  δεν μπορεί να χαρεί τίποτε από όλα αυτά γιατί τα τελευταία δύο χρόνια έγινε μαχητής της ζωής. Της δικής του ζωής.

Διαγνώστηκε με μια επιθετική Λευχαιμία τύπου Τ και παρόλο που ο αδερφός του είναι συμβατός δότης ο οργανισμός του δεν δέχθηκε την μεταμόσχευση μυελού των οστών...κι αυτό έφερε μια ακόμη ανατροπή, μια αγωνία και μάχη με το χρόνο...Ο Παύλος πρέπει άμεσα να φύγει στην Αμερική! Στην Βοστόνη. Στον τόπο των θαυμάτων. 

Τα παιδιά ζουν σε ένα μικρό χωριό στον τόπο καταγωγής της μαμάς μου κι είναι εντυπωσιακό πως όλο το χωριό κινητοποιήθηκε κι άρχισε να διοργανώνει εράνους και μπαζάαρ και κάθε λογής διοργανώσεις με στόχο να μαζευτούν χρήματα και κατάφεραν πολλά, μα απέχουμε πολύ από το στόχο! Είναι εντυπωσιακό και συγκινητικό πολύ πως μια μικρή και φτωχική κοινότητα ανθρώπων οργανώνεται για να βοηθήσει μια οικογένεια που υποφέρει. Για να χαρίσει ελπίδα, σε ένα παιδί!

Είναι εντυπωσιακό πως ένα παιδί που κινδυνεύει γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη, παιδί μας! 

Με συγκίνησε αυτή η αυταπάρνηση, αυτή η τρομερή δύναμη των ανθρώπων...

Στο τηλέφωνο ο Βασίλης ήταν σκεπτικός. "Είναι πολλά τα χρήματα που χρειαζόμαστε" μου είπε...μα δεν γίνεται να απογοητευτούμε και να μην προσπαθήσουμε. Δεν γίνεται να μην δώσω στο παιδί μου αυτή την ελπίδα!"

Δεν μιλούσα πια με το Βασίλη, τον φίλο, κουμπάρο, κολλητό από τα παλιά που κάναμε φάρσες και γελούσαμε. Μιλούσα με έναν πατέρα σε αγωνία. Σε φόβο...Πως είσαι; Τον ρώτησα. 

"Όσο ο  Παύλος είναι καλά και  δεν τα παρατάει είμαι καλά!" 

Συγκινήθηκα βαθιά... Πως είναι η ψυχολογία του παιδιού; τον ρώτησα ξανά.  

''Αν τον δεις θα σκεφτείς πως φαίνεται λίγο ταλαιπωρημένος κι είναι αδυνατισμένος, κατά τα άλλα είναι θηρίο! Δίνει μεγάλο αγώνα, παλεύει ασταμάτητα δυο χρόνια τώρα! και δίνει σε όλους μας δύναμη." Μιλούσε με τόση περηφάνια για το γιο του... Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα...

Το να κινδυνεύει η ζωή του παιδιού σου είναι κάτι το τρομερό. Ξέρω πως υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι που ζουν με αυτό το φόβο που εμείς δεν μπορούμε να διανοηθούμε...μα τώρα, αυτοί οι τρομαγμένοι γονείς είναι άνθρωποι κοντινοί. Άνθρωποι που αγαπάμε, άνθρωποι που νιώθουμε την αύρα του τρόμου τους...

Αγαπημένοι...Αυτή η ανάρτηση αφορά ένα παιδί...Ένα δεκαεφτάχρονο πλάσμα, που έχει πολλά να δει και να νιώσει και να ζήσει και έχει δικαίωμα στο όνειρο και στην ελπίδα...Δυο χρόνια τώρα οι γονείς και τα αδέρφια του Παύλου ζουν με τη συνεχή απειλή, πως θα τον χάσουν και χρειάζονται να ανάψουν ένα φως στο σκοτάδι που ζουν.

Αν μπορούμε όλοι εμείς οι άνθρωποι να τους χαρίσουμε μια ευκαιρία...Μια ευκαιρία για το πολυτιμότερο αγαθό. Την ίδια τη ζωή!

Χρειάζονται πολλά χρήματα μα είμαστε κι εμείς πολλοί και το περίσσεμα μας λίγο, μα το περίσσεμα αγάπης πολύ!

Είναι Παρασκευή κι ακολουθούν ημέρες ξεκούρασης αγαπημένοι και αν μπορούμε όλοι αυτό το Σαββατοκύριακο να στερήσουμε από τον εαυτό ή από τα παιδιά μας κάτι μικρό, ένα σακουλάκι πατατάκια, ένα παγωτό, ένα σινεμά, μια μπύρα, μια πίτσα...και να προσφέρουμε αυτά τα δυο, τρία, πέντε ευρώ για να χαρίσουμε ελπίδα στο αγόρι μας!

Δεν σας το ζητώ αγαπημένοι, μα ελπίζω...ελπίζω πραγματικά στα θαύματα της ζωής κι εσείς με κάνατε να πιστεύω ακόμη περισσότερο στο θαύμα των ανθρώπων! 

Σας παραθέτω τον αριθμό μέσω του οποίου η οικογένεια προσπαθεί να συγκεντρώσει όσο πιο άμεσα γίνεται ένα αξιοσέβαστο και πολυπόθητο ποσό για να μπορέσει να μεταφερθεί ο Παύλος στη Βοστόνη.

ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΣΟΥΣΑΝΑ

Τηλέφωνο Επικοινωνίας Σουζάνα Κυριακίδου Μαμά Παύλου
6986789490 
...................................................................
Δυστυχώς ο χρόνος είχε άλλα σχέδια για τον Παύλο....
Θερμά συλληπητήρια στην οικογένεια καιτους οικείους...
 http://pistos-petra.blogspot.gr/2016/03/kalo-taksidi.html?showComment=1459590324396#c1047693357530571077

Είμαι έξαλλη!!!!

Προσπαθώ και σήμερα να βρω την καλή μου διάθεση και ηρεμία μέσα από χαριτωμένη ελληνική swing.
Μάταια!!! Κοιμήθηκα ελάχιστα, στριφογύριζα και σκεφτόμουν. Βασανίζομαι από αυτό που λένε οι Γάλλοι "το πνεύμα της σκάλας". Το να χάσεις τα λόγια σου και να μην αντιδράσεις τη στιγμή που ακούς κάτι προσβλητικό, και να σου έρθουν όλα μαζεμένα όταν έχεις πια φύγει από το χώρο και το χρόνο της συζήτησης.
Περνάω εξαιρετικά δύσκολη περίοδο προσπαθώντας να μείνω ψύχραιμη και να μη λειτουργώ εν θερμώ, ενώ κανείς δεν φαίνεται να έχει παρόμοια διάθεση...
Χτες πήγα να πάρω το γιο μου από ένα παιδικό πάρτι. Πριν από λίγες μέρες ο δικός μου έπαιξε τις μπουνιές με ένα αγόρι. Το συγκεκριμένο παιδί δείχνει προκλητική και προσβλητική συμπεριφορά σε μικρούς και μεγάλους από την πρώτη δημοτικού,ενώ η μαμά του κάνει συνεχώς κήρυγμα σε όλους πως όλα τα παιδιά πρέπει να είναι φίλοι και να παίζουν μαζί.Στους δασκάλους που της επισημαίνουν προβλήματα ή κάνουν παράπονα  για τη συμπεριφορά του γιου της έχει πάντα να προτείνει ένα παιδαγωγικό τρικ για να προωθήσουν τη σύμπνοια στην τάξη. Πάρτη γενεθλίων με παράσταση από κλόουν στην τάξη, κεράσματα, και πάνω απ' όλα διάθεση να αποκατασταθεί η τάξη και η σύμπνοια το συντομότερο δυνατόν.
Και θα με ρωτήσετε πού είναι το λάθος, μακάρι να έκαναν το ίδιο όλες οι μαμάδες θα μου πείτε.
Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε και μένα σχεδόν έξι χρόνια για να το καταλάβω. Δεν συμπαθούσα τη συγκεκριμένη οικογένεια, μου φαίνονταν γλίτσες, θρασύδειλοι και επιφανειακοί φανφαρόνοι. Αλλά περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα...Το θέμα ήταν καθαρά του σχολείου. Ο γιος μου μου μετέφερε τα γεγονότα, αλλά αφού δεν τον αφορούσαν δεν έδινα συνέχεια. Με ενδιέφερε μόνο η δική του γνώμη. Έβλεπα ότι αντιμετώπιζε τις καταστάσεις με σωστή κρίση και ωριμότητα, συχνά μεγαλύτερη από των δασκάλων, και χαιρόμουν που το παιδί μου έχει αξίες και διαμορφώνει ένα χαρακτήρα ωραίο και αληθινό. Χαμηλών τόνων δεν είναι,έχει το θάρρος της γνώμης του και αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να σέβεται, αλλά να μην εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων.
Υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο...και την εφηβεία...
Πριν μια εβδομάδα έφτασαν να παίξουν κλωτσομπουνίδι οι δυο τους. Αιτία ήταν πάλι οι προσβολές και η επίθεση που δέχτηκε ο δικός μου, τα οποία ανταπέδωσε και ξάπλωσε κάτω τον άλλο. Όταν μου τα είπε, του έκανα το σχετικό κήρυγμα περί του δεν χτυπάμε και όταν θυμώνουμε φεύγουμε κλπ. Παραδέχτηκε το λάθος του, μάλιστα είχε ήδη ζητήσει συγγνώμη από το συμμαθητή του. Ενημέρωσα το διευθυντή του σχολείου ότι έχω επιληφθεί του θέματος και ότι είμαι διαθέσιμη για συνεργασία και θεώρησα το θέμα λήξαν.
Δεν ήταν καθόλου έτσι...
Όπως ανακάλυψα, όλα τα λόγια και οι χειρισμοί της μαμάς αφορούσαν τρίτους και εμπλεκόμενους και επ'ουδενί το βλαστάρι της! Δύο μέτρα, δύο σταθμά. Ξέρουμε το σωστό και το επιβάλουμε στους άλλους, τους κρίνουμε και ζητάμε τα ρέστα αν δεν ακολουθήσουν τους κανόνες, αλλά εμείς είμαστε στο απυρόβλητο.
Το θέμα είναι ότι αυτό γίνεται με τόση μαεστρία που δεν μπορείς να δεις με την πρώτη ματιά πού χωλαίνει το θέμα.
Και φτάνουμε στο επίμαχο βράδυ όπου πάω να μαζέψω τον κανακάρη μου από πάρτι, βρίσκω την άλλη μαμά εκεί, να φυλάει σκοπιά για να μη χτυπήσει ο δικός της κανακάρης. Κι όταν τα παιδιά διαπληκτίστηκαν σχετικά με το πολύ σοβαρό θέμα ποιος νίκησε στα nerf, επενέβη και τους μάλωσε. Ο γιος μου ζήτησε να φύγει αλλά δεν τον άφησαν και δεν με ενημέρωσαν (οι γονείς που φιλοξενούσαν το πάρτι) Θεωρώντας ότι δρουν σαν ειρηνοποιοί.
Όταν έφτασα ο γιος μου με ενημέρωσε με περηφάνια ότι όλα πήγαν καλά και ζήτησε ξανά συγγνώμη από το συμμαθητή του και τον ρώτησα αν συνέβη και κάτι άλλο και ξαναζήτησε συγγνώμη.
Βρήκαν, λοιπόν, ευκαιρία οι δύο μαμάδες να ξανακάνουν κήρυγμα περί φιλίας των λαών, αδελφοσύνης και μη βίας. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, δεν κάθισα να ακούσω, κάτι είπα περί αμοιβαίου σεβασμού και αποχώρησα.
Σήμερα ρώτησα το γιοκαρίνι τι έγινε και μου είπε τα καθέκαστα.
Και αναρωτιέμαι πώς γίνεται τόσο σωστά πράγματα να ακούγονται τόσο λάθος.
Καταλήγω πως έκανα σωστά που έφυγα, έδωσα το παράδειγμα στο γιο μου. Όμως πρέπει κάπως να αποκαταστήσω το δίκιο του. Σκέφτομαι να πάρω την άλλη μαμά και να της ζητήσω να μην απευθυνθεί ξανά στο γιο μου. Θέλω να της πω οτι δεν με ενδιαφέρει να είναι φίλος με όλους με ενδιαφέρει μόνο να τους σέβεται. Να της πω οτι του μαθαίνω να είναι φίλος με λίγους και να σέβεται τους πάντες και όχι να είναι με όλους φίλος χωρίς να σέβεται κανέναν.  Γιατί εκεί νομίζω οτι το έχουμε χάσει όλοι το νόημα. Λέμε μεγάλα λόγια και ξεχνάμε την ουσία.
Ξέρω οτι θα έπρεπε να μου αρκεί που το μαθαίνω στο γιό μου και να τους αφήσω να κουρεύονται, αλλά και τόση ατιμωρησία φέρνει τελικά τα πάνω κάτω. Χάνουμε το δίκιο μας και τελικά η ατιμωρησία και η αμνηστία γίνονται δεδομένα.
Θα ήθελα να τα έχω πει όλα αυτά εχθές μπροστά σε όλους και κυρίως στο γιο μου.
Δυστυχώς όμως, όπως λέει και ο Ντιντερό όταν έχεις έντονο το αίσθημα της αδικίας που σου γίνεται, μπερδεύεσαι και δυσκολεύεσαι να απαντήσεις. Έρχεται όμως το πνεύμα στις σκάλες, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να ζητήσει αποκατάσταση.

Swinging Hermine...

Δεν ξέρω τί θα έκανα χωρίς μουσική....Δεν ξέρω να παίζω κανένα όργανο, δεν ξέρω να διαβαζω νότες, κι απο φωνή....θά 'θελα να γράψω "κορμάρα" αλλά ούτε αυτό ισχύει...
Αλλά ακούω! Κι απο τη στιγμή που ακούω...η μουσική μπορεί να μου αλλάξει τη ζωή...
Και χορεύω κιόλας! Και κυρίως, καθώς ακούω και χορεύω, ονειρεύομαι! Τί άλλο να ζητήσει κανείς.....

Λα Λα Λαλα!!!!

ΥΓ. Παιδιά, παρατηρώ οτι σε πολλά απο τα blogs που παρακολουθώ, υπάρχει εφαρμογή για να εντάξεις κανάλι μουσικής. Αν κάποιος έχει διάθεση, μπορεί να με διαφωτίσει πώς μπορώ να το κάνω;
Θα είμαι υπόχρεη!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!

Ελαφριά ψυχή...

Καλημέρα σε όλους...
Ωραίο μελαγχολικό πρωινό σήμερα με συννεφιά και λίγη βροχή. Χαλαρή, λίγο blues, μουσική στο κασετόφωνο και σαν να μου αρέσει λίγο περισσότερο που είμαι μόνη μου. Σα να το προτιμώ απ' οτιδήποτε άλλο και σαν να με αγαπάω λίγο πιο πολύ σήμερα! Σα να μου αρέσω λίγο περισσότερο...
Σα να μου αρέσουν και οι άλλοι λίγο περισσότερο... Σα να μη με τσαντίζουν τόσο πολύ και σα να τους καταλαβαίνω λίγο περισσότερο....
Τι ωραία!
Πόσο θα ήθελα να προσφέρω αυτή την αίσθηση στους αγαπημένους μου. Πώς θα μπορούσα να τους την κάνω δώρο....Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να στείλω την αγάπη μου, τη ζεστασιά που νιώθω γι αυτούς και την εικόνα τους, τόσο υπέροχη όσο είναι μέσα στο μυαλό μου. Να δουν τον εαυτό τους με τα μάτια μου και να τον αγαπήσουν όσο κι εγώ. Να δουν πόσο ανεκτίμητοι είναι, αναντικατάστατοι και μοναδικοί.Και ν' αφήσουν πίσω τις στενοχώριες τους, τις ανασφάλειες και τα άγχη για πράγματα δευτερεύοντα, μικρά.

Στέλνω τη σκέψη μου στο μικρό μου αγόρι, που πια δεν είναι τόσο μικρό. Πλησιάζει τα 12 και αρχίζει τις μάχες του. Παλεύει με τον εαυτό του και με τους άλλους. Με αυτούς που παλεύουν τον εαυτό τους... Του στέλνω δύναμη και κουράγιο. Την αγάπη μου και την πίστη μου. Τη βαθιά μου πεποίθηση οτι είναι απόλυτα ικανός να βρει και ν' αγαπήσει τον εαυτό του, να βαδίσει στο δρόμο του χαμογελαστός και να κάνει επιλογές που θα τον κάνουν δυνατότερο. Είτε με τον εύκολο, είτε με το δύσκολο τρόπο- (ελπίζω πάντα με τον εύκολο, μια μάνα είμαι κι εγώ, πόσο να υπερβώ τον εαυτό μου;).

Παίρνω βαθιά ανάσα και θυμίζω στον εαυτό μου οτι πρέπει να μείνω ένα βήμα πίσω του. Αυτός πρέπει να πηγαίνει μπροστά, κι εγώ απλά να ακολουθώ....
Καλημέρα, παιδί μου. Σου εύχομαι να περπατάς πάντα με την ψυχή ελαφριά, όπως είναι σήμερα η δική μου!

Βίρα τις άγκυρες....

Σηκώνω κι εγώ τις άγκυρες για να φύγω ταξίδι προς τα πίσω....στο πρώτο βιβλίο που διάβασα, όπως και η Μαρία από το my trips on blog  που εμπνεύστηκε από τον Γιάννη και πάει λέγοντας...
Συμμετοχή στην πρόσκληση να γράψουμε για το πρώτο βιβλίο που διαβάσαμε και να ταξιδέψουμε πιιιίσω, στα βιβλία με το χοντρό εξώφυλλο και το πολυτονικό...

"Οι περιπέτειες του Τόμ Σώγιερ".-Μαρκ Τουαίν

Το πρώτο!!! Εξαιρετικό, περιπετειώδες, με χιούμορ και λίγο θρίλερ...Μου το αγόρασε η μαμά μου από το βιβλιοπωλείο της φίλης της, της Μαρίτσας...
Το δάνεισα κάποια χρόνια μετά σε έναν μαντράχαλο με γλαρό βλέμμα... Είχαμε περάσει όλο το καλοκαίρι στο παραθαλάσσιο ταβερνάκι που είχαν νοικιάσει οι δικοί μου για να δουλέψουν αυτοί και να κάνουμε μπάνια εμείς. Μέναμε σε ένα δωμάτιο πίσω από την κουζίνα. Το οίκημα ανήκε στους δικούς του που έμεναν σε ένα καλυβάκι στο παρακείμενο χωράφι. Η μαμά του είπε στη δική μου οτι και ο γιος της διαβάζει...όλη την ώρα. Αυτό που δεν ήξεραν οι μαμάδες είναι οτι το δεκαεφτάχρονο αγόρι διάβαζε συνεχώς εικονογραφημένες τσόντες. Τις ανακάλυψα ένα ζεστό καλοκαιριάτικο μεσημέρι που δεν πήγα για μπάνιο...Κάτω από ένα δέντρο στο χωράφι, είχαν βάλει ένα ντιβάνι και τραπέζι με καρέκλες, σαν κατασκήνωση, σαν τσαντίρι...Έλειπαν όλοι, κάποιοι για δουλειά, κάποιοι για μπάνιο. Πήρα μια πορτοκαλάδα και πήγα να καθίσω κάτω από την παχιά σκιά του δέντρου. Μέσα σε ένα κασόνι είδα κάτι βιβλία και πήρα ένα στα χέρια μου... Επιμορφωτικό, στ'αλήθεια.... Το άφησα στη θέση του. Όταν φύγαμε για την πόλη ο Τομ μου ήταν ακόμα στο καλυβάκι... Δεν τόλμησα να χτυπήσω την πόρτα της καλύβας για να τον ζητήσω...Μάλλον ακόμα θα είναι εκεί...Αν ζούσε ο Μαρκ Τουαίν σίγουρα θα του το έγραφα! Ο Τόμ Σώγιερ ανάμεσα σε υγρές θηλυκές χαράδρες και ορθωμένους ανδρισμούς.... Θα έκανε κάτι γέλια....

Αυλαία.

 Ο  Μανώλης μπήκε στην αυλή κι έριξε μια ματιά γύρω. Το κοτέτσι ήταν από ώρα  κλεισμένο.  Μια παρδαλή γάτα γλειφόταν δίπλα στο γεράνι.
Ένα  παράθυρο φωτιζόταν απαλά. Αυτό το απαλό φώς έμοιαζε να φτάνει μέχρι μέσα του, να τον φωτίζει και να τον ηρεμεί. Πριν οι ευθύνες, οι αμφιβολίες και οι δισταγμοί προλάβουν να ανοίξουν  δρόμο μέσα στο μυαλό του, πήρε βαθειά ανάσα και ξεκίνησε. Δεν είχε σκεφτεί τίποτα περισσότερο από το να χτυπήσει την πόρτα της. Μετά θα έβλεπε..
Η Ασημίνα σάστισε που τον είδε να στέκεται μπροστά της. Έκανε ένα βήμα πίσω για να τον προσκαλέσει να μπει στην κάμαρα.
Τα ξύλα έτριζαν στο τζάκι.
-Καλησπέρα, είπε ο Μανώλης.
- Καλησπέρα, Μανώλη, απάντησε η Ασημίνα.
Του άρεσε που άκουσε το όνομά του. Πήρε θάρρος σαν  να το είχαν ξεχωρίσει μέσα σε ένα πλήθος ανθρώπων. Όπως όταν ήταν μικρό παιδί και αλήτευε όλη μέρα στα παιχνίδια και άκουγε ξαφνικά τη φωνή της μάνας του να τον καλεί. Μόνο εκείνον από όλο το παιδομάνι. Ήταν γλυκιά η γεύση της παιδικής ελευθερίας,  μα πιο γλυκιά ακόμα η αίσθηση του να ανήκεις κάπου, να σε φωνάζουν με το όνομά σου.
Χαμογέλασε.
-Πέρασα να δω αν είναι όλα εντάξει... Αν εσύ είσαι εντάξει. ..
- Ναι. Ναι όλα είναι εντάξει. Και εγώ.
Η Ασημίνα  κοίταξε γύρω-γύρω την κάμαρα. Αισθανόταν αμήχανα μ' αυτόν τον άνδρα μέσα στο σπίτι της, κι όμως δεν ήθελε να φύγει. Προσπαθούσε να βρει τρόπο για να τον κρατήσει περισσότερο.  Του έδειξε μια καρέκλα για να καθίσει και γύρισε στο παραγώνι. Έβγαλε το τηγάνι και έριξε  δύο αυγά. Ο Μανώλης την παρακολουθούσε.
-Άφοβη ήσουν σήμερα! Ρίχτηκες κατευθείαν στη φωτιά να βγάλεις την Παναγιώτα. Αν δεν την προλάβαινα εγώ, θα την είχες βγάλει εσύ.
-Κάποιος θα το έκανε. Εγώ, εσύ.
Έμεινε ο απόηχος των λόγων της να καμπανίζει στο δωμάτιο. Εγώ... Εσύ.. Εγώ κι εσύ...
Η Ασημίνα ακούμπησε τα πιάτα στο τραπέζι. Έφερε ψωμί, τυρί, κρασί και δύο ποτήρια. Τελευταία έφερε δυο πιρούνια και το μαχαίρι για το ψωμί, όπως έκανε ο πατέρας της. Έτσι κανείς δεν έμπαινε στον πειρασμό να ξεκινήσει να τρώει πρώτος, πριν καθίσει κι ο άλλος.
Ο Μανώλης έριξε κρασί στα ποτήρια και σήκωσε το δικό του.
-Καλώς σε βρήκα, Ασημίνα, είπε και την κοίταξε βαθιά στα μάτια. Καλώς σε βρήκα και καλώς με δέχτηκες.
-Καλώς όρισες και καλώς σε δέχτηκα, Μανώλη.

Μια  πορφυρή αυλαία έκλεισε έξω τη νύχτα. Έμειναν να κοιτάζονται με τα  ποτήρια μετέωρα,  χωρίς να νοιάζονται για αχρείαστα χειροκροτήματα..







Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο 5ο "Παίζοντας με τις λέξεις", ένα παιχνίδι που το διασκέδασα πολύ.
Στέλνω και απο εδώ τα συγχαρητήριά μου και τις ευχές μου σε όσους συμμετείχαν...
Read more: http://mytripssonblog.blogspot.com/2015/12/5-6-12.html#ixzz3ulSwtoSp

Ξανά, μάνα.

 

Ένα μήνα μετά ξανά μανά τα ίδια...
Ζορίζομαι πολύ. Είμαι πολύ στενοχωρημένη. Την έσκασα τη μάνα,αλλά με έσκασε χειρότερα. Αμ, δεν το φαγες τ'αρνί , Μιχαλάκηηη, εκείνο σ'έφαγε.....
Αποτέλεσμα δεν βγαίνει, έχω παραιτηθεί χρόνια τώρα. Αλλά δεν μπορώ να δέχομαι καταστάσεις που με δυσκολεύουν έτσι αναίμακτα πάντα. Πόσο ζέν πια....
Έχει προστεθεί και η αίσθηση του τέλους χρόνου που τελευταία σκέφτομαι διαρκώς.
Θέλω να είμαστε συμφιλιωμένες.
Έχω τη φήμη μεγάλης αναίσθητης αλλά το να της πώ οτι ήρθα να τα βρούμε γιατί δεν θέλω να πεθάνει και να είμαστε μαλωμένες το βρίσκω μάλλον κακόγουστο...Λες όμως.....
Περιμένω να γίνει το κοτόπουλο με τις χυλοπίτες και θα της πάω ένα ταπεράκι. Μαζί με ένα μπουκάλι ξύδι.!

Να πει κανείς ή να μην πει...

Γίνομαι πολύ κακιά με τους ευαίσθητους. Μου σπάνε τα νεύρα. Τους θεωρώ απο τα μεγαλύτερα καθίκια.
 Έχετε γνωρίσει πιο εγωπαθείς ανθρώπους απο τους ευαίσθητους; Τα πάντα γυρνάνε γύρω απο αυτούς και τις ευαισθησίες τους. Δεν θέλουν να ενοχλήσουν γι αυτό δε σε παίρνουν τηλέφωνο. Πληγώνονται όμως που δεν πήρες εσύ. Κλείνονται στο καβούκι τους γιατί μόνο εκεί νιώθουν ασφαλείς, δε λένε ποτέ τι νιώθουν, αλλά φταίς εσύ που δεν τους καταλαβαίνεις.
Θεωρούν τους εαυτούς τους εξαιρετικούς, μάρτυρες, έτοιμους να θυσιάστουν για όλους, αλλά περιμένουν να εκθειάσεις την αυτοθυσία τους και να τους δώσεις την ευκαιρία να απεραντολογήσουν για το πόσο δύσκολο ήταν αυτό που έκαναν για σένα.
Φίλοι, οικογένεια, συνεργάτες, κανείς δεν ενδιαφέρεται γι αυτούς. Αν τους προσφέρεις το παραμικρό θεωρούν οτι απλά σου περισσεύει και το δίνεις.
Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν το πρόγραμμά τους, που συνήθως περιλαμβάνει και θεραπείες για ασθένειες για τις οποίες είναι διατεθιμένοι να κάνουν τα πάντα εκτός απο το να τις αντιμετωπίσουν.
Δεν μπορούν ποτέ να μοιράσουν το χρόνο τους ωστε να χωρέσεις. Έχουν πάντα τόσες υποχρεώσεις γιατί, ξέχασα να σου πώ, η γή δεν γυρίζει αν δεν είναι αυτοί εκεί.  Πού, ρωτάς; Δεν ξέρω να σου πω....
Είναι πάντα εκεί όταν έχεις προβλήματα, αρκεί να βολεύει το πρόγραμμα των παιδιών, να έχει ο σύζυγος καθαρό πουκάμισο, να πας εσύ σπίτι τους για καφέ, γιατί δεν οδηγούν, οχι σήμερα όμως γιατί όλο το πρωί έτρεχαν να αγοράσουν ένα γραμματόσημο και τους έπιασε ποδάγρα.
Και βέβαια πληγώνονται όταν ανακαλύπτουν οτι δεν είναι μοναδικοί στη ζωή σου. Είναι φανερό οτι κάνεις  άλλους φίλους γιατί αυτοί δεν ειναι αρκετοί... γιατί μεγαλοπιάνεσαι και θελεις να έχεις φίλους πιό όμορφους, πιο πλούσιους, πιο in. Φίλους με τους οποίους πας για καφέ και για ποτό και που συζητάς για θέματα που αυτοι (οι ευαίσθητοι) δεν γνωρίζουν. Αν βέβαια τύχει να γνωρίσουν κάποιον απο τους υπόλοιπους φίλους σου, θα καθήσουν μούγκα, να ακούν και να συγκεντρώνουν πληροφορίες, κινήσεις, υπονοούμενα που θα τους πληγώσουν και θα τους κάνουν να αισθανθούν άσχημα. Και δεν θα θέλουν να τους ξαναδούν στα μάτια τους αυτούς τους φίλους, οπότε πάντα θα βρίσκουν μια καλή δικαιολογία για να μην πατάνε ποτέ στις γιορτές και τις μαζώξεις σου. Άποψη όμως θα έχουν για όλους και για όλα, και θα είναι, βέβαια, αρνητική και μίζερη. Γιατί σαν ευαίσθητοι που είναι, αυτοί πιάνουν vibes και υπονοούμενα, που εσυ, σαν χοντρόπετσος, δεν αντιλαμβάνεσαι. (Να σου βάλει, ο ευάισθητος, φουρνέλο στο σπίτι με δυό κουβεντούλες, να τρέχεις και να μην φτάνεις... και αν ζητήσεις το λόγο, πέφτει και στα πατώματα με την αδικία που του έκανες, να του βρείς ψεγάδι).
Πιο εύκολα αποσπάς απο τον Σκρουτζ Μακ Ντακ την τυχερή του δεκάρα, παρά μια συγγνώμη απο έναν ευαίσθητο. Μπορεί να επικαλεστεί μέχρι και τον προπάππο του που είχε δώσει φούσκο στον παππού του με αποτέλεσμα τα ψυχικά τραύματα να κληροδωτηθούν όλα σε αυτόν, (η υπόλοιπη οικογένεια δεν πήρε τίποτα, όλα τα βάσανα τα πλήρωσε αυτός), αλλά συγγνώμη απο τα χειλάκια του μην περιμένεις.  Το πιο πιθανό είναι να ζητήσεις εσύ συγγνώμη που τον πλήγωσες λέγοντάς του οτι σε πλήγωσε. Και μετά ξεκινάει η μνησικακία του ευαίσθητου....
Ουαί κι αλοίμονο !!!!!!! Ο ευάισθητος δεν ξεχνάει το κακό που του έκανες ούτε στο νεκροκρέββατό σου. Γιατί να είσαι σίγουρος οτι θα σε θάψει. Και θα φροντίσει στην ολονυχτία να αναφέρει πόσο καθίκι και χοντρόπετσος ήσουν εσύ, (ο συχωρεμένος) και πόσο ευαίσθητη ψυχή είναι αυτός που δεν κράτησε κακία και ήρθε να σε νεκροστολίσει. Και θα διατείνεται οτι σε ήξερε σαν κάλπικη δεκάρα, ακόμα κι αν δεν είχε καμία ουσιαστική συμμετοχή στη ζωή σου απο τότε που απέκτησε δική του. Είπαμε, αυτός είναι ευαίσθητος και τα πιάνει όλα στον αέρα. Δε χρειάζεται να κρατήσει επαφή μαζί σου για να σε ξέρει. Αυτός τον ψυχολογεί τον άνθρωπο που έχει απέναντί του, κρίνοντας απο την πλούσια γκάμα συναισθημάτων που εκπορεύεται κατευθείαν απο το στομάχι του.
Ίσως γίνομαι άδικη. Υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι με ευαισθησία ψυχής, με ενσυναίσθηση και διάθεση να ακούσουν το διπλανό τους και  να τον γνωρίσουν πραγματικά και όχι επιφανειακά. Άνθρωποι που δέχονται τον άλλο όπως είναι και δεν βιάζονται να βγάλουν κλισέ συμπεράσματα.
Έχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους και νιώθω πολύ τυχερή. Έχω γνωρίσει όμως και τους άλλους, τους "ευαίσθητους". Αυτούς που η ευαισθησία τους εξαντλήται στον εαυτό τους και δεν τους περισσεύει ποτέ χρόνος ή διάθεση για τον διπλανό. Αυτούς που είναι τόσο απασχολημένοι με τον εαυτό τους που δεν μπορούν να χαλαρώσουν λεπτό και καταλήγουν να μην μπορούν να αναγνωρίσουν και να πάρουν ευθύνη για τα ίδια τους τα συναισθήματα. Φτιάχνουν λοιπόν μια πανοπλία, τάχαμου για να προστατευτούν, στην πραγματικότητα όμως για να κρατήσουν όλους τους άλλους έξω. Γιατί αν τυχόν κάποιος πλησιάσει, θα δεί πόσο κενοί είναι. Κι ο μόνος λόγος γι αυτό το κενό είναι ο φόβος να ανοιχτούν, να εκτεθούν, να κάνουν λάθος και να φανούν λίγοι, άνθρωποι...Δεν αντέχουν οι ίδιοι να κοιτάξουν τον εαυτό τους και φοβούνται όταν τους κοιτάζουν οι άλλοι...
Τί να κάνω λοιπόν, με τους ευαίσθητους στη ζωή μου; Τους αγαπάω και τους μισώ ταυτόχρονα. Με θλίβει αδιάκοπα η έλλειψη επικοινωνίας μαζί τους και με τσαντίζει η μιζέρια τους. Με κάποιους θέλω να σταματήσω να έχω σχέσεις, με άλλους αυτό είναι αδύνατο. Είπα να τους μιλήσω, να τους δείξω πόσα χάνουμε όλοι με αυτό τους το συνεχή φόβο να μην πληγωθούν και να μη βρεθούν να έχουν κάνει λάθος.
Είμαι όμως σίγουρη οτιμόνο χειρότερα θα γίνουν τα πράγματα. Λέω, λοιπόν, να σιωπήσω.

Λίγες ώρες αργότερα....

Όλο το βράδυ χόρευα με τη χαρούμενη συντροφιά μου..... Κάποιοι έδιναν παραγγελιές και έβαζαν κολλαριστά χαρτονομίσματα στις τσέπες των οργανοπαιχτών. Οι υπόλοιποι χόρευαν στο ρυθμό, πότε πηδώντας ψηλά, πότε κάνοντας μικρά βήματα μπρος-πίσω, πότε σχηματίζοντας μεγάλους κύκλους και πότε ζευγάρια. Η ορχήστρα έπαιξε τα πάντα με κέφι κι άλλαζε ρυθμό κάθε φορά που οι χορευτές φαίνονταν να κουράζονται ή να χάνουν το κέφι τους.

'Ένιωθα μια περίεργη ζάλη.  Είχα πιει και κρασί.... Τη μια στιγμή το κεφάλι μου ήταν βαρύ και τα μάτια μου έκλειναν...και ξαφνικά ένιωθα ελαφριά σαν πούπουλο, έτοιμη να πετάξω ελεύθερη και χαρούμενη... Είχα ξεχάσει τις ιστορίες για τους ανθρώπους της ρεματιάς, δεν σκεφτόμουν τίποτα...
Η νύχτα ήταν ζεστή και το μόνο που ήθελα ήταν να χορεύω, να είμαι χαρούμενη, να δέχομαι το ακίνδυνο φλερτάρισμα των συντρόφων και να αφήνω να πλανιούνται γύρω μου ψεύτικες υποσχέσεις για περιπέτειες που δεν θα πραγματοποιούνταν ποτέ, για παραμύθια όπου το "και έζησαν αυτοί καλά..." θα ερχόταν λίγο πριν το ξημέρωμα και όλοι θα πηγαίναμε για ύπνο εξαντλημένοι, μόνοι στα μονά κρεβάτια μας.....
Κάποια στιγμή, πάνω από τον ώμο του αδιάφορου καβαλιέρου μου, το βλέμμα μου μάκρυνε, πλανήθηκε πέρα από τα φώτα της πλατείας. Προσπαθούσα να ξεκουράσω τα νυσταγμένα μάτια μου κοιτώντας μακρυά, αφήνοντας τα να κοιτάξουν τα αχανή σκοτάδια της νύχτας που σε λίγο θα τελείωνε.
Ακούμπησα το μάγουλό μου στο πέτο του και έκλεισα τα βλέφαρα για μια στιγμή. Όταν τα άνοιξα ξανά, πάγωσα. Η καρδία μου αναπήδησε από τρόμο και έκπληξη. Ο καβαλιέρος μου δεν έδωσε σημασία και συνέχισε να με οδηγεί σ' ενα αργόσχολο κι αδιάφορο μπλούζ.
Το μυαλό μου καθάρισε ξαφνικά κι ένιωσα φρέσκια και διαυγής σαν να ξυπνούσα απο ύπνο βαθύ και αναζωογονητικό. Τον σκούντηξα και του έδειξα το φωτεινό σημείο στη ρεματιά που τόσο με τάραζε...
Κοίτα, κάτι γίνεται εκεί κάτω....
Μμμμ...Σσσσ μη σσσκέφτεσσσαι τίποτα, εσσσύ κι εγώ....
Ξαφνικά το μυαλό μου καθάρισε. Τον κοίταξα καθώς συνειδητοποιούσα έντρομη πώς ότι άκουγα όλο το βράδυ δεν ήταν τίποτ' άλλο απο συριστικά σύμφωνα βαλμένα σε άψυχες φράσεις. Φράσεις δίχως νόημα που δεν απαντούσαν σε καμία απο τις δικές μου. δεν είχα μιλήσει με κανέναν όλο το βράδυ, κανείς δε μου είχε μιλήσει. άκουγα ομιλίες μπερδεμένες με τη μουσική και με άλλες ομιλίες, μα ήταν μόνο φωνές... Δεν αναγνώριζα κανέναν από τον κόσμο στην πλατεία. Μου φαινόταν σαν να μιλούσαν γλώσσες ακατάληπτες, με λέξεις ελληνικές αλλά με άγνωστο συντακτικό ή πιο σωστά σαν να μιλούσε ο καθένας μόνος του, απαντώντας στον εαυτό του, ακολουθώντας στιχομυθίες χωρίς νόημα.
Σταμάτησα το βήμα μου. Δεν μπορούσα να συνεχίσω, ήθελα να φύγω από εκεί το συντομότερο. Ήθελα να βρεθώ κάτω απο τα σκεπάσματά μου, να κουκουλωθώ και να ξυπνήσω καταμεσήμερο μιας καινούριας μέρας, φωτεινής, χωρίς σκοτάδια. Να βγω και να πώ καλημέρα σε κόσμο που θα μου απαντούσε με τις συνηθισμένες πολυκαιρισμένες φράσεις. Που θα τσακωνόταν και θα έβριζε, που θα παζάρευε και θα αρνιόταν. Που θα φώναζε τα παιδιά κι εκείνα θα αδιαφορούσαν παίζοντας και μετά θα γυρνούσε στο διπλανό να παραπονεθεί για την αδιαφορία των νέων και να αναπολήσουν μαζί τα νιάτα τους λέγοντας αρχαίες ιστορίες.
Κοίταξα γύρω μου. Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Κάποιοι χόρευαν, κάποιοι πλήρωναν, κάποιοι έπαιζαν μουσικοί και κάποιοι ετοιμάζονταν να φύγουν. Ήθελα να φύγω κι εγώ μα δεν τολμούσα να πάρω μόνη μου τα στενά μέχρι το σπίτι. Μου ήταν αδύνατο να πάρω τους σκοτεινούς δρόμους που οδηγούσαν σπίτι μου. Φοβόμουν τις φωτιές που είχα δεί στη ρεματιά, μα τώρα φοβόμουν και το πολύχρωμο και ζωηρό πανηγύρι που είχε πια τη νοσηρή ενέργεια και την κενή λάμψη της τρέλας.

Μια πόρτα έστεκε μισάνοιχτη και άφηνε να φανεί μια φωτισμένη σκάλα σε ένα από τα σπίτια της πλατείας. Κάποιοι ιδιοκτήτες, κυρίως αυτοί που είχαν μεγάλα παιδιά που θα πήγαιναν στο πανηγύρι με τις παρέες τους, ετοίμαζαν τα σπίτια τους για να φιλοξενήσουν αυτές τις παρέες των νεαρών που κατα κανόνα θα έφευγαν τελευταίοι απο την πλατεία εξαντλημένοι και μεθυσμένοι. Άφηναν τις πόρτες ανοιχτές, στα κατώγια στρωμένες φλοκάτες και σε μια γωνιά νερό, ψωμί, ελιές, καφέ και ζάχαρη. Ήταν μια παράδοση που είχαν βρει απο τους δικούς τους γονείς κι αυτοί απο τους δικούς τους. Στο πέρασμα του χρόνου τα πρόσωπα που καθρεφτίζονταν στα τζάμια των παραθύρων μεγάλωναν γερνούσαν κι άλλαζαν κι όμως έμεναν πεισματικά ίδια, τόσο που αν ξεχνιόσουν και κοίταζες μπορεί να έβλεπες τη μητέρα σου δεκαεφτάχρονη να κοιμάται πιό κεί, το μπακάλη αδύνατο και αμούστακο να μασουλάει αχτένιστος μια μπουκιά ψωμί και να σου προσφέρει μια φέτα με μέλι μέσα απο το θολό τζάμι.

Το να βρεθώ ανάμεσα στις θολές αντανακλάσεις του παρελθόντος μου φαινόταν έξαφνα το μόνο λογικό πράγμα. Το μόνο ασφαλές. Άφησα το χέρι του καβαλιέρου μου. Εκείνος φάνηκε να μου λέει κάτι... φφφφ....σσσσ...αααα.....
Γλίστρησα στο φωτισμένο διάδρομο και έριξα μια ματιά πίσω μου. Είχε ένα κορίτσι στην αγκαλιά του. Ένα κορίτσι που μου έμοιαζε πολύ. Ξάπλωσα κολλητά στον τοίχο και πριν προλάβω να σκεφτώ τίποτα, αποκοιμήθηκα.