Η καρδιά μου έχει βουλιάξει στην υγρή άμμο.

Είμαι πια πολύ κουρασμένη για να ψάξω. Θα καθίσω εδώ στην άκρη να περιμένω.

Μ' αρέσει να χαζεύω την ασημένια επιφάνεια της θάλασσας.

Θα περιμένω μέχρι τα κύματα να βγάλουν την καρδιά μου από την άμμο. Θα την δω ν' ασπρίζει στον ήλιο σαν λευκό κοχυλάκι. Θα την πάρω στην παλάμη μου, θα την κοιτάξω, θα χαμογελάσω και θα φύγω από την παραλία αλαφροπατώντας.

Μονάδα...στα γραπτά

Πώς μου ταιριάζει η νύχτα!!!

Πώς μ'αρέσει!!!

Νιώθω ήρεμη και ασφαλής! Σπάνια φοβήθηκα να περπατήσω μόνη μου τη νύχτα στην πόλη. Όχι στην εξοχή, όμως. Η εξοχή με τρομάζει ακόμα και τη μέρα... Στην εξοχή έχω μια περίεργη αίσθηση ανασφάλειας, σαν να με παρακολουθούν.. Στην πόλη όμως όχι.

Η πόλη μου είναι όμορφη τη νύχτα. Έχω την ευτυχία να ζω στην επαρχία, σε ένα λιμάνι. Μ' αρέσει να βγαίνω βόλτα τη νύχτα. Σε λιγότερο από δέκα λεπτά είμαι στο κέντρο. Μπαράκια, τραπεζάκια έξω και κόσμος που ακόμα και αν δεν ξέρεις σίγουρα έχεις ξαναδεί. Η υπάλληλος που σε εξυπηρέτησε το πρωί, ο ταχυδρόμος, το αγόρι από την τρίτη Λυκείου που σου άρεσε όταν εσύ ήσουν στην πρώτη.

Προσπαθούν να με πείσουν οτι κινδυνεύω όταν περπατώ μόνη μου τη νύχτα. Ίσως να μην έχουν και άδικο τώρα πια... Άλλωστε δεν είμαι πια ανεξάρτητη, έχω και ένα παιδί να σκεφτώ. Τι θα γίνει αν εγώ καταλήξω ένα στρουμπουλό περίγραμμα από κιμωλία; -Σωστό. Έχουν δίκιο.

Γιατί ο Βύρων λείπει. Και έτσι είμαι μάνα και πατέρας. Και κόρη και αδελφή και φίλη και υπάλληλος. Και τι θα γίνουν όλοι αυτοί αν με χάσουν? Πώς θα κυλήσει η καθημερινότητα χωρίς εμένα; -Σωστό. Έχουν δίκιο.

Μάλλον είναι επικίνδυνο να κυκλοφορώ μόνη μου τη νύχτα... εξακολουθεί να μ'αρέσει όμως.

Πάμε μια βόλτα μαζί; Θα νιώσω μεγαλύτερη ασφάλεια...

Νύχτωσε, ναι το βλέπω.. Αα! θα πέσεις για ύπνο! Ναι, πολύ κούραση...σωστά. Άλλωστε η νύχτα είναι επικίνδυνη, που να πάμε τέτοια ώρα... Ναι, σωστά...Έχουμε και δουλειές αύριο...

Εγώ πάντως φεύγω. Μόνη μου. Όπως ακριβώς κυκλοφορώ και τη μέρα. Γιατί, όπως μαθαίνω και στο γιο μου, ο,τι υπάρχει στο φως, υπάρχει και στο σκοτάδι. Και εγώ φοβάμαι τη μέρα, κι όμως τα πάω μια χαρά, ως μάνα και πατέρας, κόρη, αδελφή, φίλη, υπάλληλος.

Κοιμήσου εσύ... τα λέμε αύριο....

Πώς το 'πε, τελικά, εκείνος... Κάτσε να θυμηθώ....
Αισιόδοξος, λέει, είναι εκείνος που πιστεύει ότι τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι καλύτερα και απαισιόδοξος είναι εκείνος που φοβάται πως έτσι ακριβώς είναι...
Ορίστε, λοιπόν, που στα 35 μου ανακαλύπτω ότι ένα "πιστεύω" και ένα "φοβάμαι" μπορούν ν' αλλάξουν την κοσμοθεωρία σου...
Δεν αισθάνομαι και πολύ αισιόδοξη τώρα τελευταία... Ίσως φταίει που ο Βύρων δεν πιστεύει ότι φοβάμαι... Και όταν το πιστεύει, μου λέει να κλειδώνω τις πόρτες και ν' αφήνω ένα φως αναμμένο για να μη φοβάμαι...
Αχ, βρε Βύρωνα..., αχ!

Γιατί μας πονάνε?

Πιές ενα κρασάκι μαζί μου,...μετά θα πάμε για ύπνο,...

Σήμερα δεν ήταν και τόσο καλή μέρα,... ήμουν θλιμμένη,...

Όχι, δεν έγινε κάτι που με πείραξε,...ή μάλλον έχουν γίνει πολλά που με πείραξαν,...και συνεχίζουν να γίνονται.

Ίσως τελικά να τα αναλύω πολύ τα πράγματα,...

Ίσως πάλι όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου να είναι πολύ πιο σύνθετα απ' ο,τι μπορώ να καταλάβω.

Κάποτε έλεγα οτι η αγάπη ζεσταίνει τα πάντα,...

Έχεις δίκιο, δεν ήταν και τόσο παλιά που σου το είχα πει,....

Μμμμ, θυμάμαι που είπες οτι αυτό σου θυμίζει τον ήλιο, κάπως έτσι το είχα και γώ στο μυαλό μου. Ένα ηλιόλουστο, καταπράσινο τοπίο και ένα ήσυχο ποτάμι να το δροσίζει.

Ε, λοιπόν σήμερα η ζωγραφιά μου είχε συννεφιά. Και ψύχρα. Τα σύννεφα κάλυψαν τον ήλιο μου και δεν μπορούσε ουτ'εμένα καλά καλά να ζεστάνει,...Πόσο μάλλον όλο τον κόσμο (γιατί αυτή ήταν η φιλοδοξία μου, τι ανοησία!!!).

Πώς μπορεί κανείς να σκοτώσει έναν άνθρωπο? Πώς γίνεται να σταματήσεις το Καλό πρίν ακόμα φτάσει στον προορισμό του? Πώς ζούν οι άνθρωποι χωρίς αισθήματα, χωρίς αισθήσεις?
Το μυαλό μου σταματάει εδώ. Αρνούμαι να δώ λοβοτομημένα ανθρωποειδή να καταπατούν τη ζωγραφιά μου,...

Τί λές, δε μέθυσα! Πάντα έτσι μου λές όταν μιλάω για ζωγραφιές και τοπία μέσα μου,....

Λοιπόν, θα σου πώ τί νιώθω,... Αγκάλιασέ με, όμως πρώτα γιατί φοβάμαι,...

Νιώθω ένα φόβο παιδικό. Νιώθω ανεπαρκής,...μικρή,...ευάλωτη,...μ'ενα παιδικό παράπονο για ο,τι δεν μου αρέσει,...αλλά πρέπει να το δεχτώ,....χωρίς να καταλαβαίνω γιατί,...

Αύριο?...

Ναι, μάλλον θα νιώθω καλύτερα, αύριο,...όταν ξυπνήσουμε,...

Ζαλίστηκα τελικά,...

Πάμε για ύπνο._

ζωντανό ραδιόφωνο | ραδιόφωνο

ζωντανό ραδιόφωνο Εν λευκώ. 87,7http://http://live24.gr/radio/enlefko.jsp#

Σήμερα είναι μια άλλη μέρα.

Σήμερα είναι μια άλλη μέρα. Μιά άλλη μέρα ήταν και χτές. Και αύριο θα είναι μια άλλη μέρα, αλλά αυτή την ατάκα την έχει προλάβει άλλος. Και εγώ μέσα σ'αυτό το χαμό των άλλων ημερών να επιμένω πως δεν αλλάζει τίποτα! Κι ο Βύρωνας να αναρωτιέται μ'ένα γλυκύτατο ειρωνικό χαμόγελο "Μα τί θέλεις; Τί ψάχνεις επιτέλους;"

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μου που ενα απειροελάχιστο φώς τρυπώνει στα μύχια της ψυχής και ζεσταίνει το σώμα μου. Το πνεύμα μου. Την ψυχή μου. Γίνεται ανακωχή σ'αυτό το διαρκές πεδίο μάχης μέσα μου. Οι δυο πολεμιστές μου αφήνουν τη μάχη και ξεκουράζονται.

Ο ποιητής ξαπλώνει στις ρίζες ενός πλάτανου. Ακούει τον ήχο του νερού και χαμογελάει με τον ήλιο που τον κρυφοκοιτάζει μέσα από τα φύλλα. Ανοίγει το βιβλίο του και μισοκλείνει ηδονικά τα μάτια. Αφήνεται στον αιώνιο ποταμό του πνεύματος και παρασύρεται απο τα ρεύματα.

Ο τεχνίτης ανεβαίνει στο ξέφωτο και κάθεται σ'ένα φιλόξενο βραχάκι. Βγάζει απο την τσέπη το κουτί που σκαλίζει. Με τις μάχες το καθυστέρησε και πρέπει να το παραδώσει άμεσα. Πρίν αρχίσει τη δουλειά ρίχνει μια ματιά πέρα, να δεί τι κάνει ο άλλος.

Ο ποιητής σηκώνει για μιά στιγμή το βλέμμα. Ο άλλος κάθησε πάλι στο βραχάκι να δουλέψει.

Ένα γλυκύτατο ειρωνικό χαμόγελο χαράζεται στα χείλη τους.

Εν αρχη ην... η απορια...

... και πώς να αρχίσεις..; Αλλά κυρίως γιατί ν'αρχίσεις;
Θ΄αρχίσω όπως πάντα! Επειδή έτσι θέλω! Και μην αρχίσει κανείς τα "γιατί θέλεις;" και τα "γιατί τώρα;"... Είπαμε. Επειδή έτσι!
Άλλωστε οι μόνοι που εχω δεί ποτέ να κερδίζουν επειδή βρήκαν την απάντηση σε κάποια ερώτηση ήταν κατι γελοίοι παίχτες γελοίων τηλεπαιχνιδιών. Και δεν είπαν πια και καμιά σοφία! Τις ήξερα και γω τις απαντήσεις. Ακόμα και αυτές που τους μπέρδευαν. Ο Bύρων εντυπωσιαζόταν απο τις γνώσεις μου. "Κι αυτό το ήξερες; Μπράβο, μωρό μου! Να δηλώσες συμμετοχή, αγάπη μου! Θα τους πάρουμε και τα σώβρακα!"
Εγώ, εννοείται, κανένα ενδιαφέρον δεν είχα να αποδείξω τις γνώσεις μου και να πάρω τα ξένα σώβρακα. Το μόνο σώβρακο που επιθυμούσα να πάρω ήταν του Βύρωνα. Που δεν χρειαζόταν και απαντήσεις!
Έτσι ήμουν πάντα!... Ανώτερος άνθρωπος... Διαβασμένος... Ποτέ δεν με ενοιαξαν τα έπαθλα, τα δώρα, τα βραβεία... Για μένα σημασία είχε το ταξίδι... και όχι η Ιθάκη... Ούτε για το Βύρωνα... Γι'αυτόν σημασία είχε αν το ξενοδοχείο στην Ιθάκη είχε air condition... Χαίρε χάος!
Ε, να λοιπόν τι είναι ο έρωτας! Να μη μιλάς την ίδια γλώσσα, να λες εσύ άσπρο και κείνος μαύρο, ν'ακους Αλκίνοο και κεινος Ρουβά, να διαβάζεις Εσσε και κείνος "Στοίχημα", να σου αρέσει το περπάτημα και κεινος να παίρνει μηχανάκι για να πάει στο περίπτερο, και όλος αυτός ο χαμός να μην έχει καμία σημασία!!! Για να μην πώ οτι βρίσκεις και εξαιρετικά αστεία την όλη κατάσταση. Και χαριτωμένη. Και όμορφη. Και...υπέροχη... Αχ!