Μετά τα "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά","Κλειστόν λόγω μελαγχολίας". Κύριε Μουσρελά, σας κατακλέψαμε...
Τα μαλλάκια μου τείνουν πλέον προς το καστανό (αν και ο ήλιος πάντα τα κάνει να "κοκκινίζουν"). Και τα παραθυράκια μου πλέον κλειστά λόγω μελαγχολίας.

Καλά είμαι και μόνη μου, δε λέω. Πάντα κάναμε καλή παρέα με τον εαυτό μου. Αλλά, να, τώρα θα θέλαμε πολύ να μπει και κάποιος τρίτος στην παρέα...

Τα μαλλάκια μου μάκρυναν, τα περιποιούμαι και είναι απαλά και ευωδιάζουν. Το μόνο που τους λείπει είναι ένα χάδι...και τα μάγια θα λυθούν...
Μόνο που γεμίσαμε μαγεμένες πριγκίπισσες και οι ήρωες δεν προλαβαίνουν..Οι Δον Κιχότες πολεμούν ανεμόμυλους και μόνο κάτι ταλαίπωροι Σάντσο Πάντσα διατρέχουν την υφήλιο πάνω στα γαϊδουράκια τους.
Αλλά ποια πριγκίπισσα ξύπνησε ποτέ από το χάδι ή το φιλί του Σάντσο Πάντσα;

Καλή Χρονιά, λοιπόν! Άν και δεν νιώθω ν'αρχίζει κάτι καινούριο. Αλλά πιά δεν με πειράζουν και τα παλιά. Οπότε...είμαι καλά! Σταθερά... στα ίδια. Όλα καλά, όλα ανθηρά!
Αναχωρίσεις είχαμε...
Το σπίτι άδειο, κρύο, σαν βρώμικο. Ο Γιώργης έκανε να σηκώσει το τζάκι...Στ'αστεία, για να γελάσουμε. Και γελάσαμε, όλοι. Μια φορά, πρωί, δεκαπέντε χρονών, περίμενα τη φιεναδίτσα μου να ετοιμαστεί για να φύγουμε για σχολείο. Οι άλλοι κοιμούνταν. Καθώς περίμενα, λοιπόν, μου φάνηκε οτι το σβηστό τζάκι κουνιώταν! Οτι μεγάλωνε, μίκραινε, δεν ξέρω, τρόμαξα τόσο που άκουγα την καρδιά μου να χτυπάει...Στείλωσα τα μάτια στο μάυρο φόντο και περίμενα κατατρομαγμένη...έναν τρομακτικό ήχο...μια εξωπραγματική παρουσία... Στο λαιμό μου χτυπούσε μια φλέβα και ακουγα καθαρά τον ήχο...Η πόρτα άνοιξε και η φιλεναδίτσα μου ακροπάτησε στο σαλόνι. Τα μάτια μου ξαφνικά συνήθησαν στο μισοσκόταδο...σήκωσα την τσάντα μου και φύγαμε...
Τριάντα χρόνια μετά, το τζάκι με τρόμαξε για δεύτερη φορά. Σαν στόμα ανοιχτό στο άδειο σπίτι. Πώς γίνονται τρομαχτικά τα αντικείμενα όταν δεν τα ζεσταίνει η φωτιά της εστίας....