Νέο blog!

Καλή Χρονιά σε όλους!!!!

http://fourtounis.gr

Τελικά όταν προσπαθεί κανείς να βρει την ευτυχία μέσα του, καλά πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν. Πολύ καλά!! Πάρα πολύ καλά!!!

Κι ένα κακό όμως! Εξαφανίστηκα από τον blogger. Ωστόσο είχα έναν πολύ καλό και δημιουργικό λόγο. 

'Ολα ξεκίνησαν όταν το βλαστάρι ξεκίνησε Γυμνάσιο. Την πρώτη χρονιά πέρασε δύσκολα, κι εγώ ακόμα περισσότερο, τα έχουμε γράψει αυτά. Το καλό είναι οτι συνάντησα και ανθρώπους ευαισθητοποιημένους και αρκετά ενημερωμένους στο θέμα της δυσλεξίας. Δημιουργήθηκε μια μικρή κοινότητα. Ο καθένας προσφέρει ότι μπορεί και διαθέτει, γνώσεις, αγάπη, υπομονή, αντίλογο (πολύ χρήσιμο), προβληματισμούς και ελπίδες. 

Συνειδητοποίησα οτι αυτό που εγώ είχα να προσφέρω, ήταν οι εμπειρίες που αποκόμισα διδάσκοντας το βλαστάρι (και κάποιους φίλους του) Αγγλικά. Ξεκίνησα την επιμόρφωση και την εξειδίκευσή μου με προγράμματα και σεμινάρια (ακόμα τη συνεχίζω και δεν έχω σκοπό να την τελειώσω, μια και η γνώση είναι άπειρη). Επίσης συνειδητοποίησα οτι υπάρχει κόσμος που χρειάζεται όλη τη βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε στον τομέα της διδασκαλίας Αγγλικών σε μαθητές με δυσλεξία, και πολλά άλλα που αφορούν τη γενική εκπαίδευση.

Δημιούργησα ένα καινούριο blog όπου ασχολούμαι με θέματα εκπαιδευτικά και απευθύνεται σε όλους και φιλοδοξεί να εκφράσει τη δική μου οπτική πάνω στη διδασκαλία Αγγλικών. 

Αν και είναι κάτι πολύ εξειδικευμένο, ελπίζω στη βοήθεια και την υποστήριξη των φίλων της Hermine και είμαι σίγουρη ότι θα την έχω, τουλάχιστον με τη μορφή θετικής ενέργειας. 

Θα χαρώ να ακούσω τα σχόλιά σας και τις παρατηρήσεις σας.

Εδώ μπορείτε να ρίξετε μια ματιά:

https://dyslexia-matters.blogspot.gr/

Ευτυχία #7

Είχα σκοπό να σας αφήσω λίγο περισσότερο να επεξεργαστείτε την προηγούμενη ανάρτηση, αλλά ένα σχόλιο καθώς και το γεγονός ότι δοκιμάζω κάποιες πρακτικές που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, με ώθησαν να κάνω και την έβδομη (και τελευταία) ανάρτηση σχετικά με την Ευτυχία.
Ολοκληρώνοντας τον κύκλο μαθημάτων A Life of Happiness and Fulfilment  της Coursera, ο δόκτωρ Raz μας είπε κάτι που πολύ με στενοχώρησε. Παρουσίασε μελέτες που έγιναν απο ομάδες ψυχολόγων, ψυχιάτρων και γενετιστών που δείχνουν ότι η ικανότητα για ευτυχία είναι γονιδιακή! Δηλαδή, απλά και μπακαλίστικα, κάλλιο πλούσιος κι υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος! Δε σας κρύβω ότι πολύ απογοητεύτηκα με τον Δόκτορα. Ήμουν έτοιμη να του στείλω μέηλ με τις παρατηρήσεις μου, αλλά δεν μπορούσα να βρω την ακριβή μετάφραση του ρήματος "τσαμπουνάω" και της έκφρασης "μας τα' χεις κάνει τσουρέκια" στα αγγλικά και πολύ φοβήθηκα ότι δεν θα μπορούσε να συλλάβει το πνεύμα του λόγου μου εις την απλήν αγγλικήν.
Αφού όμως είχα ήδη περάσει έξι εβδομάδες παρακολουθώντας βίντεοδιαλέξεις και διαβάζοντας το αντίστοιχο υλικό, (και κυρίως γιατί μέχρι εκείνου του σημείου καλά τα έλεγε ο μαύρος ο μελαψός) αποφάσισα να το φτάσω ως το τέλος και να δω που πήγαινε το θέμα.
Είπε, λοιπόν ο δόκτωρ ότι, ναι μεν, το μυαλό μας είναι κατασκευασμένο με συγκεκριμένες δυνατότητες, αλλά επιδέχεται αναβάθμιση! Όπως μπορούμε να γυμνάσουμε τους μύες μας, έτσι μπορούμε να γυμνάσουμε και το μυαλό μας. Άλλωστε το κάνουμε ήδη από τα χρόνια του σχολείου.
Πώς; Για θυμηθείτε τι μας έλεγαν οι δάσκαλοί μας... Η Επανάληψη είναι η μητέρα της Μάθησης.
Μάλιστα κύριε! Αλλά τι ακριβώς πρέπει να επαναλάβω, και τι να μάθω;
Να μάθεις πρώτα και μετά να επαναλάβεις, να επαναλαμβάνεις καθημερινά κάποιες πρακτικές που βοηθάνε το μυαλό να επαναπρογραμματιστεί.
Πρώτη (και καλύτερη) πρακτική είναι ο διαλογισμός. Όπως είναι φυσικό όλους λίγο πολύ μας ξένισε αυτή η αναφορά. Παρακολουθούσαμε ένα επιστημονικό πρόγραμμα, από ένα αναγνωρισμένο πανεπιστήμιο σε μια μια πασίγνωστη παγκόσμια εκπαιδευτική πλατφόρμα και ξαφνικά θα αρχίζαμε τα άμπρα κατάμπρα; Δε σας κρύβω ότι απογοητεύτηκα και αν δεν είχα φτάσει στο τέλος, θα σταματούσα να παρακολουθώ το πρόγραμμα. Έλα όμως που ο Raj είχε έρθει διαβασμένος!
Παρουσίασε βιβλιογραφία και έρευνες από ψυχολόγους, ψυχιάτρους και βιολόγους που  αποδεικνύουν τις θετικές αλλαγές στη νευροχημεία του εγκεφάλου όσων διαλογίζονται. Επίσης υπενθύμισε κάτι που το γνώριζα αλλά που σπάνια το θυμάμαι συνειδητά. Όλες οι θρησκείες έχουν πρακτικές διαλογισμού, συνειδητά ή ασυνείδητα. Οι χριστιανοί ονομάζουν αυτές τις πρακτικές "προσευχή" και προτρέπουν τους πιστούς να χρησιμοποιούν την προσευχή κάθε ώρα της ημέρας ή της νύχτας και πάντα πριν από μεγάλες αποφάσεις ή ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις.
Στην προκατάληψη ότι για να κάνεις διαλογισμό πρέπει να είσαι μοναχός στο Θιβέτ και να μην έχεις άλλη δουλειά να κάνεις από το να κάθεσαι και να μουρμουράς μάντρας όλη μέρα, είχε να απαντήσει ότι ακόμα και 5 λεπτά διαλογισμού τη μέρα μπορούν να κάνουν μεγάλη διαφορά στη διάθεση, τον αυτοέλεγχο και τις λειτουργίες του μυαλού και του σώματος.
Δε σας κρύβω ότι κατά τη διάρκεια των έξι εβδομάδων που παρακολουθούσα το πρόγραμμα και κάνοντας τις ασκήσεις  που προτείνονταν, παρατηρούσα αλλαγές στη διάθεσή μου. Ωστόσο ο διαλογισμός μου έπεφτε βαρύς. Αποφάσισα να προσπαθήσω κάποιες άλλες από τις πρακτικές που προτείνονταν και που τελικά κι αυτές διαλογισμός ήταν.
Άρχισα να προσέχω τις αρνητικές μου σκέψεις και να προσπαθώ να τις παραφράζω χρησιμοποιώντας μόνο θετικές λέξεις. Στην αρχή ήταν δύσκολο και πολλές φορές οι φράσεις έμεναν στη μέση, ώσπου να μου ξανάρθει ο στοχασμός και να τον πιάσω από εκεί που τον άφησα.
Μετά δοκίμασα αυτό που ο Raj έλεγε φρουρός στο Μπάκιγχαμ. (Και Τσολιάς στ' Ανάκτορα να το πεις, πιάνει). Δηλαδή να παρατηρείς τι γίνεται γύρω σου (ιδανικά και μέσα σου) χωρίς όμως να συμμετέχεις. Ξαφνικά αυτό μου φάνηκε εύκολο γιατί είχα τη συνήθεια από όταν έπαιρνα μαθήματα ζωγραφικής να περιγράφω στον εαυτό μου τις εικόνες που έβλεπα. Άρχισα να το κάνω πιο συνειδητά, προτιμώντας σιγά σιγά να μου περιγράφω όμορφα πράγματα, πράγματα που μου άρεσαν και θα ήθελα να θυμάμαι. Τώρα πια είμαι σε θέση να περιγράφω και συναισθήματα και κατά κάποιο τρόπο να απομονώνω τα άσχημα. Δεν μπορώ να σταματήσω τα άσχημα συναισθήματα (ιδιαίτερα με το θυμό παλεύω πολύ), αλλά όταν πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει έτσι, λέω "Hermine, άστο τώρα αυτό, βαριέμαι την γκρίνια τώρα, κάτσε να δούμε τα χρώματα και τα σχήματα γύρω και τη μιζέρια θα τη σκεφτούμε μετά". Με βοήθησε αυτή η πρακτική της αναβλητικότητας γιατί είχα εξασκηθεί χρόνια σ' αυτή. Μόνο που μέχρι τώρα ανέβαλα τα θετικά και ευχάριστα συναισθήματα και σκέψεις και ανέλυα τα αρνητικά. Τώρα κάνω το ίδιο από την ανάποδη. Πρώτα κοιτάω τι μου αρέσει και αν περισσέψει χρόνος... βλέπουμε για τα υπόλοιπα.
Νιώθω πολύ καλά. Μου λένε συνέχεια για το πόσο θετικός άνθρωπος είμαι, οι πελάτες μου χαμογελούν και με ευχαριστούν πολύ πιο θερμά από ότι στους συναδέλφους μου. Την προηγούμενη εβδομάδα ένας πελάτης μου ζήτησε να μιλήσει στην διευθύντριά μου για να της πει ότι ένας από τους λόγους που προτιμάει την εταιρία μας είναι γιατί συνεργάζεται μαζί μου! (Το ζωντόβολο δε μετέφερα τη γραμμή επιτόπου, το έπαιξα υπεράνω...). Σήμερα πήγα στην κουριερ να παραλάβω ένα δέμα και η κοπέλα σκίστηκε να με εξυπηρετήσει, και στο τέλος μου είπε ότι είμαι πολύ ευγενική!
Όλα αυτά μπορεί να συνέβαιναν και πριν και να μην τους έδινα σημασία. Ή μπορεί όντως να γίνομαι θετικότερος άνθρωπος και να το αναγνωρίζουν και οι γύρω μου. (Μακάρι!).
Γεγονός είναι ότι νιώθω χαρούμενη, υγιής και ήρεμη.
Εδώ και κάνα δυο μέρες, άρχισα να σκέφτομαι τον διαλογισμό. Διαβάζω οδηγίες και βλέπω βίντεο σύντομων διαλογιστικών πρακτικών. Ίσως το προσπαθήσω τελικά. Τι έχω να χάσω;
...................................................................................................................................................................
Μια μικρή ανακεφαλαίωση στα τρία βασικά συστατικά της ευτυχίας:
1. Η αίσθηση ικανότητας και αξιοσύνης. (Κάνοντας κάτι το οποίο με ευχαριστεί, είμαι καλός σ' αυτό αλλά με προοπτικές βελτίωσης)
2. Η αίσθηση ότι ανήκω. (Καλύπτω εξίσου την ανάγκη να αγαπιέμαι αλλά και να αγαπώ)
3. Η αίσθηση της αυτονομίας και της αυτάρκειας. (Δε χρειάζομαι κανένας άλλος να παίρνει ευθύνες για την ευτυχία μου)
Και ο τρόπος να τα συνδυάσουμε όλα αυτά είναι να κυριαρχήσουμε στο μυαλό μας, να επιλέξουμε τη συμπεριφορά μας, να  θέσουμε στον εαυτό μας όρια αυστηρά αλλά με αγάπη. Όπως θα κάναμε με ένα μικρό παιδί!
Εύχομαι με όλη μου την ψυχή να είστε ευτυχισμένοι!

Ευτυχία #6

Ευτυχία #6 και επισήμως, λοιπόν!
Η προηγούμενη ανάρτηση ίσως μας έδωσε μια μικρή γεύση...Εμπιστοσύνη στη ζωή. Να τι θα μας κάνει περισσότερο ευτυχισμένους, ανεξάρτητα από τα όποια δυσάρεστα γεγονότα μας συμβαίνουν.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο να διατηρήσεις μια τόσο...αποστασιοποιημένη στάση ζωής, σαν τον χωρικό της προηγούμενης ανάρτησης... Δε θα με παραξένευε αν μάθαινα ότι είχε υποστεί λοβοτομή...
Ας δούμε όμως τα γεγονότα και τις εμπειρίες όπως τα έχουμε ζήσει εμείς και ας τα σκεφτούμε σαν προσωπικές εμπειρίες.
 Πόσες φορές δεν έχει τύχει, ανακαλώντας ένα συμβάν που όταν το ζήσαμε μας φαινόταν εξαιρετικά σημαντικό, δύσκολο, επίπονο ή τελωσπάντων μια πολύ έντονη συναισθηματική εμπειρία, να διαπιστώσουμε ότι το αντίκτυπο που είχε στη ζωή μας δεν ήταν τελικά τόσο έντονο! Πόσες φορές δεν έχουμε χαμογελάσει με συγκατάβαση ακούγοντας ένα παιδί να μας μιλάει για τους καλύτερούς του φίλους, έναν έφηβο να γράφει "Φίλοι για πάντα", "Αγάπη για πάντα", Bryan Adams για πάντα..."
Κι όμως, πόσο έντονα ήταν αυτά τα συναισθήματα όταν τα νιώθαμε!
Γίνεται ξεκάθαρο πως τα συναισθήματα που ζούμε στο παρόν, είναι εντονότερα από τις εντυπώσεις που μας αφήνουν. Αν το αναλύσουμε βιολογικά, είναι απλό. Είμαστε προγραμματισμένοι να ξεπερνάμε τις δυσκολίες και να βρίσκουμε κουράγιο για νέα ξεκινήματα. Φανταστείτε να μπορούσε μια γυναίκα να θυμάται για πάντα τους πόνους της γέννας; Ποια θα έκανε δεύτερο παιδί; Ένας άνδρας που θα ένιωθε για πάντα την απογοήτευση από την πρώτη του αποτυχία στο κυνήγι ή ακόμα χειρότερα, την αγωνία από την επίθεση άγριου θηρίου; Σιγά μην ξανάβγαινε από τη σπηλιά... Μανιτάρια στο μενού μέχρι την άνοιξη...και ζήσε, μαύρε μου, να φας το Μάη τριφύλλι...
Ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο να σκέφτεσαι τόσο αποστασιοποιημένα όταν βρίσκεσαι σε έναν κυκεώνα εξελίξεων. Ακόμα περισσότερο όταν πονάς και λυπάσαι. Εδώ έρχεται η Hermine να σου πει: "Κλάψε, φίλε μου! Νιώσε τον πόνο, την απογοήτευση, τη δυστυχία, δυνατά! Και μόλις τελειώσεις με τον πόνο, νιώσε τη θλίψη και μετά την ηρεμία και τη γαλήνη. Και όταν έρθει η διασκέδαση, η χαρά και η ευτυχία, νιώσε τα κι αυτά δυνατά! Πάρε όλη τη δύναμη που μπορούν να σου δώσουν και κάνε τα να κρατήσουν όσο περισσότερο γίνεται. Και κράτα στο μυαλό σου ότι ευτυχώς τίποτα δεν κρατά για πάντα. Όλες οι εμπειρίες έρχονται για να μας προσφέρουν ένα μάθημα και γρήγορα αφήνουν τη θέση τους στις επόμενες. Ότι συμβαίνει είναι για καλό, κάθε εμπειρία μας κάνει δυνατότερους.
Πώς όμως να καταφέρεις το μυαλό σου να γυρίσει, ενώ πονάς και υποφέρεις;
Μια είναι η απάντηση: Προετοιμασία!
Τι θα έλεγες σε έναν μαθητή που περιμένει να διαβάσει το βράδυ πριν τις εξετάσεις; Τι πιθανότητες θα είχε ένας αθλητής που δεν έχει προπονηθεί, να νικήσει τον αγώνα;
Οι πιθανότητες να καταφέρεις να κυριαρχήσεις το πνεύμα και το σώμα σου χωρίς προετοιμασία είναι μηδαμινές. Χρειάζεται καθημερινή προσπάθεια να νικήσεις τη ρουτίνα της αρνητικότητας και του άγχους.
Να μια ωραία άσκηση για εσάς: Προσπαθήστε για μια εβδομάδα να ελέγξετε συνειδητά τις αρνητικές σκέψεις, το άγχος, τα άσχημα προαισθήματα, τα άλματα λογικής του τύπου "αν γίνει αυτό, τότε θα γίνει το άλλο και μετά το παράλλο και μετά...η καταστροφή...". Σκοπός δεν είναι να σταματήσετε να σκέφτεστε (αυτό δε γίνεται, ούτε είναι το ζητούμενο). Σκοπός είναι να συνειδητοποιήσετε ότι αυτά που έχετε στο μυαλό σας είναι μόνο σκέψεις.  Θυμίστε στον εαυτό σας ότι δεν είστε σε θέση να γνωρίζετε την έκβαση των καταστάσεων και ακόμα λιγότερο τις ακριβείς επιπτώσεις. Θυμίστε του να εμπιστευτεί τη ζωή. Αυτή ξέρει καλύτερα...
Σε εμένα δουλεύει πολύ να σκέφτομαι ένα ερωτηματικό κάθε πρωί που κοιτάζω τα μούτρα μου στον καθρέφτη. "Τι ενδιαφέρον λες να γίνει σήμερα, Hermine;" "Ότι και να γίνει, με μπόλικη μάσκαρα και λίγο κραγιόν, μπορείς να το αντιμετωπίσεις, Hermine! Bonjour tout le monde!" 

Εδώ είμαι!

Δεν χάθηκα, χαϊδεμένα μου!
Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνω... και ξανά...
(Με έχει πιάσει το σχολικό πνεύμα. Δε με άφησε και ποτέ, βέβαια...)
Καλή σχολική χρονιά σε όλους! Μικρούς-μεγάλους!
Κανονικά, θα έπρεπε να αναρτήσω το "Ευτυχία #6".
Είμαι όμως πολύ κουρασμένη και μάλλον θα μείνει στη μέση. Αύριο είναι μεγάλη μέρα. Γίνομαι 42! Τα κλείνω, δηλαδή και μπαίνω στα 43!. Τι ωραία! Νόμιζα ότι θα κλείσω τα 43 και θα μπω στα 44! Ευτυχώς το τσέκαρα (και φέτος) με τη φίλη μου τη Δημητρούλα Einstein, που είναι τζιμάνι στα μαθηματικά, και μου το ξεκαθάρισε: 42 κεράκια θα βάλω στην τούρτα.
Είναι σαν να κέρδισα έναν ολόκληρο χρόνο ζωής! Είμαι ενθουσιασμένη!
Ωστόσο, θα κάνω μια μικρή εισαγωγή στην "Ευτυχία #6"...
Το θέμα της έκτης ανάρτησης είναι η εμπιστοσύνη στη ζωή... Συνοψίζεται στη φράση "Κάθε εμπόδιο για καλό". Αλλά και στη φράση "Πρόσεχε τί εύχεσαι".
Αυτά για την ώρα. Σκεφτείτε, χαϊδεμένα μου, τις σημαντικές μέρες της ζωής σας. ήταν πράγματι τόσο σημαντικές τελικά;
Και μια που πάω για ύπνο, σας αφήνω με ένα σύντομο παραμύθι, χωρίς τέλος...
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας χωρικός. Ζούσε με τη γυναίκα και το γιο του σε μια καλύβα στην άκρη του χωριού. Η δύστυχη γυναίκα αρρώστησε και πέθανε. Ο χωρικός ήταν απαρηγόρητος, αλλά όταν οι μοιρολογίστρες έσκουζαν " Θεέ μου, τι θα κάνουν δυό άντρες μόνοι τους σ' αυτόν τον κόσμο... θα χαθούν...", ο χωρικός σκεφτόταν: "Μπορεί να χαθούμε, μπορεί και όχι, ποιος ξέρει..."
Σκάβοντας το μνήμα της γυναίκας του, ο χωρικός βρήκε ένα σβόλο χρυσάφι. Τον έβαλε στην τσέπη κι όταν πέρασαν οι τρείς μήνες του πένθους, πήγε με το γιο του στο παζάρι και αγόρασαν ένα άλογο. Οι χωρικοί τον καλοτύχιζαν. 'Ενα άλογο, έλεγαν, θα διπλασιάσει το κέρδος απο τις αγροτικές εργασίες... Ο χωρικός τους ευχαριστούσε, αλλά σκεφτόταν: "Μπορεί να το διπλασιάσει, μπορεί και όχι... Θα δούμε...".
Δεν πέρασε μια εβδομάδα και το άλογο, έσπασε τον φράχτη και χάθηκε καλπάζοντας στο βουνό... Οι χωρικοί οικτίριζαν το φίλο τους που τον βρήκαν όλες οι συμφορές μαζεμένες... Ο χωρικός όμω απαντούσε: "Όλα γίνονται για κάποιον λόγο. μπορεί για καλό, μπορεί για κακό...ποιός ξέρει..."
Δεν πέρασε ένας μήνας και ο χωρικός, βγαίνοντας για κυνήγι συνάντησε το άλογο. Το έπιασε και το οδήγησε στο χωράφι του. Μα το άλογο ανήκε πια σε μια αγέλη και τα θηλυκά το ακολούθησαν.
Ο χωρικός έχασε ένα άλογο, αλλά βρήκε ένα κοπάδι! Περνούσε κόσμος να τον χαιρετίσει και να χαρεί με την ανέλπιστη τύχη. Όλοι μάντευαν ένα υπέροχο μέλλον γεμάτο πλούτη και ευτυχία.
Ο χωρικός απαντούσε: " Ευχαριστώ για τις ευχές! Μπορεί να πάει καλά, μπορεί και όχι...θα δούμε...".
Μια εβδομάδα μετά, Ο γιος του, προσπαθώντας να δαμάσει ένα δύσκολο άλογο, έπεσε και χτύπησε άσχημα. Το ένα του  πόδι αχρηστεύτηκε και μπορούσε να μετακινηθεί μόνο με πατερίτσες. Το χωριό έκλαιγε το νεαρό που το μέλλον του καταστράφηκε μα ο πατέρας, έλεγε πως όσο είναι ζωντανόος ο γιος του, μέλλον υπάρχει...καλό; κακό; ποιος ξέρει....
Ούτε χρόνος δεν πέρασε και ξέσπασε πόλεμος στη χώρα. Όλοι οι νέοι του χωριού επιστρατεύτηκαν. Όταν άρχισαν να φτάνουν τα πρώτα συλλυπητήρια γράμματα, όλοι έλεγαν: " Πόσο τυχερός είσαι εσύ και ο γιος σου! Λόγω του τραυματισμού του, δεν τον πήραν στον πόλεμο και τώρα δεν κινδυνεύει. Συνεχίζετε κανονικά τη ζωή σας, αλίμονο απο εμάς....
Ο χωρικός, λυπόταν για τα παλληκάρια του χωριού, άλλα δε σταμάτησε να λέει: Καλό; Κακό; Ποιος ξέρει; Θα δούμε.....
Με αυτά τα σοφά λόγια σας αφήνω, καλά μου....
Σκεφτείτε....
ΥΓ. Τα μεσάνυχτα πέρασαν. Είμαι πια 42! Πήρα και τις πρώτες ευχές απο τις αγαπημένες μου φίλες. Νιώθω ευλογημένη! Αυτό δεν χρειάζεται να περιμένω για να το δω......

Ευτυχία #5

Συνεχίζουμε τον μακρύ (;) κατάλογο των συνηθειών που δυσκολεύουν και απομακρύνουν την ευτυχία μας. Επόμενη στάση, η δυσκολία να εμπιστευτούμε τους άλλους.

Μεγάλος καημός! 

Ορίζουμε την αθωότητα σαν παιδική αρετή. Λιώνουμε κάθε φορά που βλέπουμε ένα παιδί να κοιμάται σε μια αγκαλιά. Δεν μπορώ να φανταστώ ωραιότερη εικόνα για να περιγράψω την εμπιστοσύνη, από αυτή. Έχετε προσέξει την άνευ όρων παράδοση που καθρεφτίζει; Ότι κι αν κάνεις, τα παιδιά δεν ξυπνάνε όσο τα κρατάς αγκαλιά. Γεμάτα εμπιστοσύνη αφήνονται και μοιάζουν σίγουρα ότι δεν πρόκειται να προδώσεις αυτή τους την εμπιστοσύνη. Και έχουν δίκιο. Δε θα την προδώσεις, δε θα τα αφήσεις να πέσουν, θα περιφρουρήσεις τον ύπνο τους σχεδόν με οποιοδήποτε κόστος. Δε χρειάζεται μητρικό ή πατρικό φίλτρο για να καταλάβεις τι λέω. Οποιοσδήποτε έχει κρατήσει αγκαλιά ένα μωρό που κοιμάται, καταλαβαίνει. 

Ωραία είναι να είσαι ένα αθώο βρέφος, Hermine. Εμείς όμως είμαστε μεγάλοι άνθρωποι. Ξέρουμε οτι δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τον καθένα. Εκπαιδευτήκαμε να μη μιλάμε σε αγνώστους, να μην παίρνουμε καραμέλες από ξένους και πάντα να μετράμε τα ρέστα που μας δίνουν. Μετά τα κορίτσια μαθαίνουν να φυλάνε τις κρυφές τους χάρες και να τις διαθέτουν ανάλογα με το τι μπορούν να πάρουν σε αντάλλαγμα, από αισθήματα μέχρι κοινωνική θέση, δεν το εξετάζω... Τα αγόρια μαθαίνουν οτι οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους και κυρίως πως τον άντρα τον σωστό, τον πρόστυχο, δεν τον πιάνει κανείς κορόιδο. Κι έτσι φτάνουμε στην ηλικία της ωριμότητας και της ανεξαρτησίας, όταν το να μας κοιτάζει κάποιος ενώ κοιμόμαστε μας φέρνει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Μέχρι και στο κακό πάει το μυαλό μας. (Σπουουουούκιιι!).

Έχουν δει πολλά τα μάτια μας και δεν είναι τυχαίο το ότι με την εμπειρία χάνεται η αθωότητά μας. Και είναι απόλυτο φυσιολογικό, δικαιολογημένο από τη φύση μας την ίδια. Σκεφτείτε οι πρόγονοί μας έδειχναν παιδική αθωότητα και εμπιστοσύνη σε έναν κόσμο κατάμεστο από άγρια θηρία...ποιό blogger, ποιά Hermine... τώρα θα ήμασταν απολιθώματα σε μουσείο να μας επισκέπτονται τα μικρά δεινοσαυράκια στις σχολικές εκδρομές και να μας κάνει ταινία ο Rex Spielberg, ο μέγας σκηνοθετόσαυρος... Προνοεί η φύση και μας λέει τρέχα πρώτα, ρώτα μετά. 

Δε ζούμε όμως πια στις ζούγκλες της Αφρικής, ούτε στις σπηλιές της Ευρώπης. Και ναι, μπορεί ο νόμος της ζούγκλας να ισχύει στις πολυεθνικές και στα χρηματιστήρια, αλλά απειλεί την τσέπη μας. Όχι τη ζωή μας.
Και τι προτείνεις, λοιπόν, Hermine; Να εμπιστευόμαστε όλο τον κόσμο, αδιακρίτως;
'Οχι, βέβαια. Το να πιστεύεις όμως οτι όλοι οι άγνωστοι πρόκειται να σε εκμεταλευτούν δε βοηθάει στο να γίνεις πιο ευτυχισμένος.
Ο δόκτωρ Raj ανέφερε διάφορες έρευνες σε διάφορες χώρες, που τα αποτελέσματά τους με εντυπωσίασαν. Σας αναφέρω δύο που ακόμα θυμάμαι.
Στη Φιλανδία (αν θυμάμαι καλά...), στα πλαίσια μιας έρευνας, άφησαν 80 πορτοφόλια, γεμάτα με ένα αξιόλογο ποσό χρημάτων, φωτογραφίες και έγγραφα ταυτότητας με στοιχεία του υπεύθυνου της έρευνας, σε διάφορα σημεία μιας κεντρικής πόλης. Σε παγκάκια, καφετέριες, μέσα μεταφοράς, γενικά σημεία όπου κυκλοφορούσε πολύς κόσμος. Πόσα νομίζετε ότι επεστράφησαν; 72! Εντυπωσιακό; Και βέβαια η επόμενη φυσιολογική ερώτηση ήταν "Εντάξει...στη Φιλανδία υπάρχει πολιτισμός (!), κρατική μέριμνα, ο κόσμος ζει πλούσια και δεν υπάρχει εγκληματικότητα. (Επίσης, τις Κυριακές γίνεται παρέλαση χερουβείμ και σεραφείμ και άγγελοι δίνουν ρεσιτάλ άρπας στις πλατείες...). Τί γίνεται όμως στα φτωχά μέρη του κόσμου; Εκεί σιγά μην επιστρεφόταν και τρύπια κάλτσα να άφηνες....
Έλα όμως που το σκέφτηκαν αυτό και οι επιστήμονες, ας τους κατηγορούμε ότι ζουν πέραν του κόσμου τούτου... Ένα σχετικό πείραμα έγινε και στην Ινδία. Εκεί στις τουριστικές παραλίες υπάρχουν προφανώς πολλοί πλανόδιοι μικροπωλητές αναψυκτικών. Καθώς φαίνεται αυτοί αγοράζουν τα αναψυκτικά από τα μαγαζιά της περιοχής και περιφέρονται μέχρι να τα πουλήσουν. Μετά ξαναγυρίζουν και με τα χρήματα που εισέπραξαν αγοράζουν καινούρια παρτίδα αναψυκτικών και ούτω καθεξής... Φανταστείτε τις συνθήκες που αυτοί οι άνθρωποι βγάζουν το μεροκάματό τους...
Το πείραμα λοιπόν έλεγε ότι κάποιοι θα προσποιηθούν τους πελάτες, θα αγοράσουν αναψυκτικά, αλλά θα πληρώσουν με χαρτονόμισμα μεγάλης αξίας. Ο πωλητής προφανώς δε θα έχει αρκετά χρήματα για να δώσει ρέστα. Τότε ο ερευνητής θα πρέπει να ζητήσει από τον πωλητή να πάει στο πλησιέστερο κατάστημα για να αλλάξει το χαρτονόμισμα. Να τον εμπιστευτεί ότι θα επιστρέψει με τα ρέστα... Ξέρετε πόσοι μικροπωλητές επέστρεψαν με τα ρέστα; Όλοι! Ποιος θα το πίστευε;
Εν ολίγοις, οι έρευνες έδειξαν ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε μπορεί να μην είναι αγγελικός, αλλά κατοικείται κατά βάση από καλούς ανθρώπους. Ανθρώπους σαν κι εμάς και τους φίλους μας.
Άλλη εξαιρετική ιστορία που θυμάμαι (και ο δόκτωρ ανέφερε πως είναι αληθινή και συνέβη σε έναν ψυχολόγο ερευνητή.) Περπατούσε ο άνθρωπος και εμφανίζεται μπροστά του ένας νεαρός που τον απειλεί με μαχαίρι και του ζητάει το πορτοφόλι του. Ψύχραιμος ο τύπος του απαντάει οτι θα του δώσει το πορτοφόλι του, αρκεί να του δώσει κι εκείνος το μαχαίρι του. Λίγο ξαφνιασμένος ο νεαρός, δέχεται. Βουτάει το πορτοφόλι, πετάει το μαχαίρι και το βάζει στα πόδια. Πριν απομακρυνθεί, ο ψυχολόγος του φωνάζει και του προτείνει να τον κεράσει βραδινό! Ο νεαρός γυρίζει πίσω, τον κοιτάζει και δέχεται! Πάνε για φαγητό, τρώνε, μιλάνε περί ανέμων και υδάτων και στο τέλος ο ψυχολόγος ζητάει το λογαριασμό. Κάνει να βγάλει το πορτοφόλι του για να πληρώσει, αλλά θυμάται ότι το έχει ο νεαρός. Πολύ ευγενικά, το ζητάει πίσω, προκειμένου να πληρώσει και ο άλλος το επιστρέφει! Χώρισαν σαν δυο φίλοι και μάλιστα ο νεαρός ζήτησε συγγνώμη...!
Να μην τα πολυλογώ, τα συμπεράσματα ήταν τα εξής:
1. Συνήθως οι άνθρωποι είναι πιο αξιόπιστοι από ότι πιστεύουμε.
2. Οι άνθρωποι που δεν έχουν πολλά χρήματα, είναι πιο γενναιόδωροι και είναι λιγότερο πιθανό να σε εξαπατήσουν για χρήματα.
3. Κατά κανόνα και εφαρμόζοντας κοινή λογική, είναι πιο πιθανό να βγούμε κερδισμένοι εμπιστευόμενοι τους ανθρώπους, παρά αν δεν τους εμπιστευόμαστε.

Ωραία όλα αυτά, αλλά όλοι ξέρουμε οτι όταν προδωθεί η εμπιστοσύνη μας, πληγώνεται (εκτός απο την τσέπη μας) και η αυτοπεποίθησή μας. Θεωρούμε δικό μας λάθος το γεγονός ότι αφήσαμε να μας εξαπατήσουν. Δεν είναι, όμως! Αυτός που μας εξαπάτησε είναι υπεύθυνος για τη συμπεριφορά του. Αυτό θα πρέπει να το θυμόμαστε, όταν επιλέγουμε να δείξουμε εμπιστοσύνη. Είναι σαν τένις.  Χαμένος είναι αυτός που άφησε να του φύγει το μπαλάκι. Που δεν κατάφερε να το στείλει
 πίσω, να το επιστρέψει. αυτός είναι που χαλάει το παιχνίδι. Σίγουρα, μας χαλάει και τη διάθεση, αλλά το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να συγχωρήσουμε και να βρούμε άλλους παίχτες για να συνεχίσουμε το παιχνίδι μας...
Άσκηση: Εμπιστευτείτε. Τα παραδείγματα που έφερα είχαν να κάνουν με χρήματα. Η εμπιστοσύνη όμως δεν είναι θέμα χρημάτων. Ζητήστε μια εξυπηρέτηση, κάτι που δε θα ζητούσατε, από κάποιον άγνωστο ή κάποιον που θεωρείτε ότι δε θα ανταποκριθεί. Εκπλαγείτε ή χαρείτε την αίσθηση περιπέτειας!

Βοήθεια, παρακαλώ!

Ρε παιδιά, aiuto!

Μπορεί κανείς να με βοηθήσει να απαντώ σε κάθε blogger ξεχωριστά, κάτω απο το σχόλιό του, όπως βλέπω οτι γίνεται σε άλλα blogs???
Το ψάχνω, η δόλια, αλλά... no can do....
Ευχαριστώ!

Ευτυχία #4

Πάμε παρακάτω... Τι άλλο μας δυσκολεύει να είμαστε περισσότερο χαρούμενοι για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα;
Σίγουρα η επιθυμία μας να έχουμε τον διαρκή έλεγχο.
Μεγάλο θέμα ο έλεγχος... Κατ' αρχήν πρέπει να αναγνωρίσουμε πόσο βασικό συναίσθημα είναι για όλους μας το να νιώθουμε ότι έχουμε τον έλεγχο. Του εαυτού μας, της ζωής μας, της υγείας μας, των καταστάσεων. Νιώθουμε ασφάλεια όταν νιώθουμε ότι εμείς αποφασίζουμε και ότι δεν είμαστε έρμαια των περιστάσεων. Η ασφάλεια είναι μία από τις βασικές ανάγκες μας. Η έλλειψη αυτής της αίσθησης δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην ψυχή μας. Μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην αστάθεια της ψυχοσύνθεσής μας, ακόμα και της λογικής μας.
Οπότε είναι απόλυτα αποδεκτό να αναζητάμε τον έλεγχο και να τον επιβάλλουμε όταν θεωρούμε ότι κινδυνεύει να χαθεί. Έτσι;
Δυστυχώς όχι.... Δεν μπορώ να δώσω τη συγκατάθεσή μου έτσι εύκολα. Ιδιαίτερα όταν βλέπω γύρω μου ότι στο όνομα της ασφάλειας, υπάρχει ένας διαρκής έλεγχος που καταλήγει να με κάνει να φοβάμαι περισσότερο και να μην μπορώ να χαρώ απλά, καθημερινά πράγματα...
Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να χαρούμε μια βόλτα στη βροχή; Ένα βράδυ δίπλα στη θάλασσα με καλή παρέα; Να φύγουμε ξαφνικά για σαββατοκύριακο χωρίς να έχουμε κανονίσει τίποτα, με φραγκοδίφραγκα στην τσέπη;
Πώς γίνεται να μην μπορούμε να πούμε ναι σε μια μικρή, αναίμακτη περιπέτεια μόνο και μόνο για να μην κρυώσουμε, γιατί μας πειράζει η υγρασία, για να μην κοιμηθούμε ένα βράδυ νηστικοί;
Έχοντας τον έλεγχο πολλών πρακτικών θεμάτων, πιστεύουμε ότι είμαστε περισσότερο ασφαλείς. Πιέζουμε και τους άλλους να ακολουθήσουν τον δικό μας δοκιμασμένο τρόπο να γίνονται τα πράγματα. Αναστατωνόμαστε όταν βγαίνουμε από το πρόγραμμά μας, όταν χρειάζεται να δειχτούμε διαλλακτικοί και ευπροσάρμοστοι.
Απομακρυνόμαστε από αυτούς που μας φαίνονται "χύμα", που δε συμμερίζονται τη  δική μας προνοητικότητα και μας βγάζουν από τα γνώριμα νερά μας, μας παρασύρουν σε άγνωστες, ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Σε αυτούς που μπορούμε, επιβάλλουμε τους δικούς μας κανόνες, προσπαθούμε να τους ελέγξουμε, με τις καλύτερες προθέσεις, πάντα. και καταλήγουμε να απογοητευόμαστε και να πικραινόμαστε, γιατί εμείς πάντα θα κάναμε κάτι καλύτερα, πιο αποδοτικά, πιο σωστά.
Όλα αυτά, μπορεί να μας κάνουν να αισθανόμαστε πιο ασφαλείς, αλλά όχι και πιο χαρούμενοι...
Αν, λοιπόν η ευτυχία είναι το ζητούμενό μας, ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε κάποιους από τους κανόνες που επιβάλλουμε στον εαυτό μας και τους άλλους.
Ας απλοποιήσουμε τα προαπαιτούμενα που βάζουμε, ας μειώσουμε τις ανάγκες μας. Κυρίως ας αναλάβουμε την ευθύνη για την ευτυχία μας. Ας μην την θεωρούμε κάτι που θα μπορούσαμε να έχουμε αν κάποιος άλλος έκανε σωστά τη δουλειά του, αν μας έλεγε τις σωστές λέξεις, αν διαχειριζόταν αλλιώς τον χρόνο του.
Η ευτυχία μας είναι προσωπική μας υπόθεση. δεν εξαρτάται από κανέναν και τίποτα άλλο εκτός από εμάς τους ίδιους. Μπορούμε να την μοιραστούμε με στους διαλεγμένους μας. Αλλά δεν μπορούμε να την προγραμματίσουμε, ούτε να την οργανώσουμε.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Πότε καταφέραμε να έχουμε απόλυτο έλεγχο; Πότε το γεγονός ότι τα κάναμε όλα "σωστά" μας έφερε ακριβώς το αποτέλεσμα που είχαμε στο νου μας;
Τελικά ελάχιστο έλεγχο έχουμε στα αποτελέσματα των πράξεών μας και των αποφάσεών μας.
Όσο περισσότερο μπορούμε να το δεχτούμε αυτό, τόσο πιο χαρούμενοι θα γίνουμε.
Ας αφήσουμε και κάτι στον Θεό, όπως έλεγε και μια γνωστή μου.
Είμαστε άνθρωποι. Λίγα είναι αυτά που μπορούμε πραγματικά να ελέγξουμε.

Άσκηση: Ας προσπαθήσουμε να ελέγξουμε αυτά που μπορούμε: Τη διατροφή μας, την άσκησή μας, την ποιότητα του ύπνου μας.
Η καλή επαφή με το σώμα μας μας δίνει αίσθηση ασφάλειας, αυτονομίας και ελευθερίας. Ας την αναζητήσουμε εκεί και όχι στον απατηλό "έλεγχο".