Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017

Αντί για διακοπές...ευτυχία.


Πού κρύβεται η αληθινή ευτυχία;Υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου που ένιωθα απόλυτα και τρελά ευτυχισμένη. Η καρδιά μου ήταν ξέχειλη απο μια γλυκιά αίσθηση. Ένιωθα να φράζει το λαιμό μου ένα γέλιο μα να μη με πνίγει. Απλά να γυρίζει προς τα μέσα και να αισθάνομαι οτι γελώ με την καρδιά, με το στομάχι, με τους πνεύμονες, ίσως και με το συκώτι, αν ήξερα πού βρίσκεται...



Εν ολίγοις υπήρξαν τέλειες στιγμές στη ζωή μου. Και ήταν πολλές αυτές οι στιγμές. Το μόνο που με έκανε να προβληματίζομαι ήταν οτι ... δεν ήταν οι σωστές στιγμές...
'Οχι οτι ήταν και λάθος... Αν εξαιρέσω τη μέρα της κηδείας της γιαγιάς μου, που πνιγήκαμε απο τα γέλια και την πορτοκαλάδα, μαζί με το Μήτσο, τον αιώνια 10χρονο ξάδελφό μου, κάτω απο τη μανταρινιά.
Θυμάμαι να είμαι απόλυτα και υπέροχα ευτυχισμένη, ένα βράδυ που πιάσαμε πυγολαμπίδες και τις φυλάξαμε σε ένα πορτοκαλί πλαστικό πορτοκάλι...
Μια μέρα με καυσωνα που μας έδωσε η θεία να φάμε φαφατιασμένο κουλούρι με ντομάτα και κασέρι μόλις βγήκαμε απο τη θάλασσα.
Ένα βράδυ που διάβαζα για τις εξετάσεις των γαλλικών και το μυαλό μου ήταν τόσο καθαρό που νόμιζα οτι το κεφάλι μου φώτιζε το βιβλίο και οχι η λάμπα.
Όταν ετοίμαζα ένα χαζό δωράκι για το Βύρωνα, που τελικά δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο...
Όταν μάζευα μπάζα και γυαλιά σπασμένα  βοηθώντας τον μπάρμπα μου, που επισκεύαζε το σπίτι για το γάμο μου.
Όταν το βλαστάρι γέλασε για πρώτη φορα. (Μα την αλήθεια "...το γέλιο έσπασε σε χίλια κομμάτια που σκορπίστηκαν στο πάτωμα χοροπηδώντας..." James Barrie - Πήτερ Παν. )
Όταν η ανιψιά μου τραγουδούσε στην παραλία " η αγάπη έρχεται στο τέλος.."
Κι άλλες πολλές στιγμές εξίσου άσχετες, εως και κουραστικές ή δυσάρεστες.
Αυτό που θέλω να πώ είναι οτι σχεδόν καμία απο τις ευτυχισμένες στιγμές μου δεν συμπίπτει με καταστάσεις που θεωρούνται ευτυχείς. Την τελευταία μέρα του σχολείου, την πρώτη των διακοπών, τη μέρα που πήρα το πτυχίο ή όταν μαθαινα πως πέρασα τις εξετάσεις, το γάμο μου, τη βάφτιση του βλασταριού, τη γέννηση του ή τη γέννηση της μικρής μου ανιψιάς.
Δε λέω οτι δεν ήμουν χαρούμενη και τότε. Ήμουν και παραήμουν. Αλλά άλλο χαρά και άλλο ευτυχία.
Αυτό ήταν που άρχισε να με προβληματίζει όταν αποφάσισα με όλη μου τη συνείδηση πως αυτό που ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω ήταν...ευτυχισμένη.
Και ήρθε η αναπόφευκτη ερώτηση..."πώς θα γίνω ευτυχισμένη;"
Είχα ήδη δική μου δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο και έναν υπέροχο Βύρωνα να με αγαπάει και να τον αγαπάω, και ήξερα πώς παρόλο που χαιρόμουν όλα όσα είχα, δεν στοιχειοθετούσαν την ευτυχία μου. Άντε, για μην είμαι αχάριστη, κατα κανόνα ήμουν ευτυχισμένη όταν ήμουν με το Βύρωνα, αλλά τι να σου κάνει κι ο θαλασσοπόρος... Εγώ ήθελα να είμαι ευτυχισμένη γενικότερα. Όχι να περιμένω τις άδειες του Βύρωνα για να ευτυχίσω...(Ζήσε Μαύρε μου, να φάς το Μάη τριφύλλι...) Άσε που όπως διαπίστωσα επανειλημμένα, είχα κάνει τόσα σχέδια γι αυτές τις άδειες που όλο και κάτι θα στράβωνε. Του έβγαζα την ψυχή του ανθρώπου... Δεν κοιμώμαστε τώραααα, τρέχουμεεεε να προλάβουμε σε ένα μήνα ότι δε χαρήκαμε σε έξι... Όσο το κυνηγούσα, τόσο δυσκόλευε το πράγμα...
Όσο αφορά τα υπόλοιπα, σπίτι, δουλειά, παρέες, βόλτες, όλα ωραία ήταν, αλλά τίποτα δε συγκρινόταν με την αίσθηση του φαφατιασμένου ψωμιού, τις πυγολαμπίδες, το μεταμεσονύχτιο διάβασμα και το κουβάλημα των μπάζων με σκισμένη φόρμα και κατατρυπημένα χέρια.

Να λοιπόν που μεσούντος Αυγούστου θα ξεκινήσω το πιο φιλόδοξο και δύσκολο σχέδιό μου. Να καταγράψω και να μοιραστώ την αναζήτηση και τους προβληματισμούς μου σχετικά με την ευτυχία.
Αυτό που πρέπει να διευκρινιστεί εξ αρχής είναι ότι η ιδέα καθώς και ο,τι ακολουθεί δεν ήταν δική μου έμπνευση. Κάποιος (για την ακρίβεια κάποιοι και μάλιστα πολλοί ) αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη μελέτη της ευτυχίας. Έγιναν πολλές έρευνες, πολλά πειράματα, από επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων, σε διάφορα κοινωνικά στρώματα και σε διάφορες χώρες.
Ένας από αυτούς, ο καθηγητής Rajagopal Raghunathan του Indian School of Business, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα πρόγραμμα επιμόρφωσης στη διαδικτυακή εκπαιδευτική πλατφόρμα Coursera με τον τίτλο "Living a life of happiness and fulfilment".
(Για όποιον ενδιαφέρεται να πάρει περισσότερες πληροφορίες παραθέτω τον σύνδεσμο της πλατφόρμας: www.coursera.org)
Για να γυρίσω στο θέμα μου, παρακολούθησα τα διαδικτυακά σεμινάρια του Δόκτορoς Raj και κατέληξα στο ότι τελικά η ευτυχία μαθαίνεται και αλίμονο σε όποιον πιστεύει το αντίθετο.
Και επειδή όταν θες να είσαι ευτυχισμένος, όταν ασχολείσαι με κάτι που σου αρέσει, αλλά και σε δυσκολεύει λίγο, όταν προσφέρεις χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα, όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη για την ευτυχία σου, όταν εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους και τη ζωή και όταν είσαι καλά με τον εαυτό σου, είσαι ευτυχισμένος, αποφάσισα να προσπαθήσω να μοιραστώ αυτά που άκουσα και διάβασα κατά τη διάρκεια των 8 εβδομάδων του προγράμματος.
Δεν είμαι ειδικός, ούτε καθηγήτρια, ούτε ψυχολόγος, ούτε την είδα γκουρού στα καλά καθούμενα. Άλλωστε η ευτυχία είναι μια έννοια τόσο προσωπική και φευγαλέα που είναι αδύνατον να μεταδοθεί σαν εμπειρία. Δεν ισχυρίζομαι λοιπόν ότι "έμαθα" ή "φωτίστηκα". Απλά προβληματίστηκα και βρήκα τις δικές μου απαντήσεις στο ερώτημα "πώς θα γίνω ευτυχισμένη;"
Η μόνη μου πρόθεση εδώ, λοιπόν, είναι να καταγράψω και να μοιραστώ αυτή την εμπειρία αναζήτησης.
Καλή αρχή και καλό κουράγιο.

5 σχόλια:

  1. Αναμένω με τρομερό ενδιαφέρον τα πορίσματά σου.
    Να έχεις ένα όμορφο Σ/Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι κι αν δεν έγινες γκουρού;
    Όλο και κάτι θα μάθω από αυτά που έμαθες!
    Πάντως κι εγώ έχω νιώσει ευτυχία σε φάσεις που άλλος ούτε που θα έδινε σημασία.
    Τι να πω; Η ευτυχία, μάλλον, είναι προσωπική υπόθεση!
    Καλό Σαββατοκύριακο Ερμίνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ Pippi, Αρτίστα: Κορίτσια, σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Μου δίνετε κίνητρο να συνεχίσω την προσπάθεια με συνέπεια χρόνου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν αντέχω να μην το γράψω...
    Πίππη,
    Τι κι αν δεν έγινα γκουρού,
    τι κι αν δεν πήγα στο Περού,
    μη μου φυσάτε την μπουρού,
    δεν είμαι και καμιά μπεκρού!

    Η ευτυχία δεν είναι αλλού,
    εδώ και τώρα και παντού,
    μα μην την ψάχνεις κουτουρού,
    άκου τα λόγια του Ινδού...

    Ναι, είναι αλήθεια! Αν δεν ήμουν τόσο αφάνταστα πετυχημένη μπλόγκερ, θα μπορούσα να ήμουν ποιήτρια!!!!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όντως, Hermine, το έχεις το μικρόβιο (της ποίησης)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή