Ευτυχία #4

Πάμε παρακάτω... Τι άλλο μας δυσκολεύει να είμαστε περισσότερο χαρούμενοι για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα;
Σίγουρα η επιθυμία μας να έχουμε τον διαρκή έλεγχο.
Μεγάλο θέμα ο έλεγχος... Κατ' αρχήν πρέπει να αναγνωρίσουμε πόσο βασικό συναίσθημα είναι για όλους μας το να νιώθουμε ότι έχουμε τον έλεγχο. Του εαυτού μας, της ζωής μας, της υγείας μας, των καταστάσεων. Νιώθουμε ασφάλεια όταν νιώθουμε ότι εμείς αποφασίζουμε και ότι δεν είμαστε έρμαια των περιστάσεων. Η ασφάλεια είναι μία από τις βασικές ανάγκες μας. Η έλλειψη αυτής της αίσθησης δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην ψυχή μας. Μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην αστάθεια της ψυχοσύνθεσής μας, ακόμα και της λογικής μας.
Οπότε είναι απόλυτα αποδεκτό να αναζητάμε τον έλεγχο και να τον επιβάλλουμε όταν θεωρούμε ότι κινδυνεύει να χαθεί. Έτσι;
Δυστυχώς όχι.... Δεν μπορώ να δώσω τη συγκατάθεσή μου έτσι εύκολα. Ιδιαίτερα όταν βλέπω γύρω μου ότι στο όνομα της ασφάλειας, υπάρχει ένας διαρκής έλεγχος που καταλήγει να με κάνει να φοβάμαι περισσότερο και να μην μπορώ να χαρώ απλά, καθημερινά πράγματα...
Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να χαρούμε μια βόλτα στη βροχή; Ένα βράδυ δίπλα στη θάλασσα με καλή παρέα; Να φύγουμε ξαφνικά για σαββατοκύριακο χωρίς να έχουμε κανονίσει τίποτα, με φραγκοδίφραγκα στην τσέπη;
Πώς γίνεται να μην μπορούμε να πούμε ναι σε μια μικρή, αναίμακτη περιπέτεια μόνο και μόνο για να μην κρυώσουμε, γιατί μας πειράζει η υγρασία, για να μην κοιμηθούμε ένα βράδυ νηστικοί;
Έχοντας τον έλεγχο πολλών πρακτικών θεμάτων, πιστεύουμε ότι είμαστε περισσότερο ασφαλείς. Πιέζουμε και τους άλλους να ακολουθήσουν τον δικό μας δοκιμασμένο τρόπο να γίνονται τα πράγματα. Αναστατωνόμαστε όταν βγαίνουμε από το πρόγραμμά μας, όταν χρειάζεται να δειχτούμε διαλλακτικοί και ευπροσάρμοστοι.
Απομακρυνόμαστε από αυτούς που μας φαίνονται "χύμα", που δε συμμερίζονται τη  δική μας προνοητικότητα και μας βγάζουν από τα γνώριμα νερά μας, μας παρασύρουν σε άγνωστες, ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Σε αυτούς που μπορούμε, επιβάλλουμε τους δικούς μας κανόνες, προσπαθούμε να τους ελέγξουμε, με τις καλύτερες προθέσεις, πάντα. και καταλήγουμε να απογοητευόμαστε και να πικραινόμαστε, γιατί εμείς πάντα θα κάναμε κάτι καλύτερα, πιο αποδοτικά, πιο σωστά.
Όλα αυτά, μπορεί να μας κάνουν να αισθανόμαστε πιο ασφαλείς, αλλά όχι και πιο χαρούμενοι...
Αν, λοιπόν η ευτυχία είναι το ζητούμενό μας, ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε κάποιους από τους κανόνες που επιβάλλουμε στον εαυτό μας και τους άλλους.
Ας απλοποιήσουμε τα προαπαιτούμενα που βάζουμε, ας μειώσουμε τις ανάγκες μας. Κυρίως ας αναλάβουμε την ευθύνη για την ευτυχία μας. Ας μην την θεωρούμε κάτι που θα μπορούσαμε να έχουμε αν κάποιος άλλος έκανε σωστά τη δουλειά του, αν μας έλεγε τις σωστές λέξεις, αν διαχειριζόταν αλλιώς τον χρόνο του.
Η ευτυχία μας είναι προσωπική μας υπόθεση. δεν εξαρτάται από κανέναν και τίποτα άλλο εκτός από εμάς τους ίδιους. Μπορούμε να την μοιραστούμε με στους διαλεγμένους μας. Αλλά δεν μπορούμε να την προγραμματίσουμε, ούτε να την οργανώσουμε.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Πότε καταφέραμε να έχουμε απόλυτο έλεγχο; Πότε το γεγονός ότι τα κάναμε όλα "σωστά" μας έφερε ακριβώς το αποτέλεσμα που είχαμε στο νου μας;
Τελικά ελάχιστο έλεγχο έχουμε στα αποτελέσματα των πράξεών μας και των αποφάσεών μας.
Όσο περισσότερο μπορούμε να το δεχτούμε αυτό, τόσο πιο χαρούμενοι θα γίνουμε.
Ας αφήσουμε και κάτι στον Θεό, όπως έλεγε και μια γνωστή μου.
Είμαστε άνθρωποι. Λίγα είναι αυτά που μπορούμε πραγματικά να ελέγξουμε.

Άσκηση: Ας προσπαθήσουμε να ελέγξουμε αυτά που μπορούμε: Τη διατροφή μας, την άσκησή μας, την ποιότητα του ύπνου μας.
Η καλή επαφή με το σώμα μας μας δίνει αίσθηση ασφάλειας, αυτονομίας και ελευθερίας. Ας την αναζητήσουμε εκεί και όχι στον απατηλό "έλεγχο".