Προσπαθώ και σήμερα να βρω την καλή μου διάθεση και ηρεμία μέσα από χαριτωμένη ελληνική swing.
Μάταια!!! Κοιμήθηκα ελάχιστα, στριφογύριζα και σκεφτόμουν. Βασανίζομαι από αυτό που λένε οι Γάλλοι "το πνεύμα της σκάλας". Το να χάσεις τα λόγια σου και να μην αντιδράσεις τη στιγμή που ακούς κάτι προσβλητικό, και να σου έρθουν όλα μαζεμένα όταν έχεις πια φύγει από το χώρο και το χρόνο της συζήτησης.
Περνάω εξαιρετικά δύσκολη περίοδο προσπαθώντας να μείνω ψύχραιμη και να μη λειτουργώ εν θερμώ, ενώ κανείς δεν φαίνεται να έχει παρόμοια διάθεση...
Χτες πήγα να πάρω το γιο μου από ένα παιδικό πάρτι. Πριν από λίγες μέρες ο δικός μου έπαιξε τις μπουνιές με ένα αγόρι. Το συγκεκριμένο παιδί δείχνει προκλητική και προσβλητική συμπεριφορά σε μικρούς και μεγάλους από την πρώτη δημοτικού,ενώ η μαμά του κάνει συνεχώς κήρυγμα σε όλους πως όλα τα παιδιά πρέπει να είναι φίλοι και να παίζουν μαζί.Στους δασκάλους που της επισημαίνουν προβλήματα ή κάνουν παράπονα για τη συμπεριφορά του γιου της έχει πάντα να προτείνει ένα παιδαγωγικό τρικ για να προωθήσουν τη σύμπνοια στην τάξη. Πάρτη γενεθλίων με παράσταση από κλόουν στην τάξη, κεράσματα, και πάνω απ' όλα διάθεση να αποκατασταθεί η τάξη και η σύμπνοια το συντομότερο δυνατόν.
Και θα με ρωτήσετε πού είναι το λάθος, μακάρι να έκαναν το ίδιο όλες οι μαμάδες θα μου πείτε.
Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε και μένα σχεδόν έξι χρόνια για να το καταλάβω. Δεν συμπαθούσα τη συγκεκριμένη οικογένεια, μου φαίνονταν γλίτσες, θρασύδειλοι και επιφανειακοί φανφαρόνοι. Αλλά περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα...Το θέμα ήταν καθαρά του σχολείου. Ο γιος μου μου μετέφερε τα γεγονότα, αλλά αφού δεν τον αφορούσαν δεν έδινα συνέχεια. Με ενδιέφερε μόνο η δική του γνώμη. Έβλεπα ότι αντιμετώπιζε τις καταστάσεις με σωστή κρίση και ωριμότητα, συχνά μεγαλύτερη από των δασκάλων, και χαιρόμουν που το παιδί μου έχει αξίες και διαμορφώνει ένα χαρακτήρα ωραίο και αληθινό. Χαμηλών τόνων δεν είναι,έχει το θάρρος της γνώμης του και αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να σέβεται, αλλά να μην εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων.
Υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο...και την εφηβεία...
Πριν μια εβδομάδα έφτασαν να παίξουν κλωτσομπουνίδι οι δυο τους. Αιτία ήταν πάλι οι προσβολές και η επίθεση που δέχτηκε ο δικός μου, τα οποία ανταπέδωσε και ξάπλωσε κάτω τον άλλο. Όταν μου τα είπε, του έκανα το σχετικό κήρυγμα περί του δεν χτυπάμε και όταν θυμώνουμε φεύγουμε κλπ. Παραδέχτηκε το λάθος του, μάλιστα είχε ήδη ζητήσει συγγνώμη από το συμμαθητή του. Ενημέρωσα το διευθυντή του σχολείου ότι έχω επιληφθεί του θέματος και ότι είμαι διαθέσιμη για συνεργασία και θεώρησα το θέμα λήξαν.
Δεν ήταν καθόλου έτσι...
Όπως ανακάλυψα, όλα τα λόγια και οι χειρισμοί της μαμάς αφορούσαν τρίτους και εμπλεκόμενους και επ'ουδενί το βλαστάρι της! Δύο μέτρα, δύο σταθμά. Ξέρουμε το σωστό και το επιβάλουμε στους άλλους, τους κρίνουμε και ζητάμε τα ρέστα αν δεν ακολουθήσουν τους κανόνες, αλλά εμείς είμαστε στο απυρόβλητο.
Το θέμα είναι ότι αυτό γίνεται με τόση μαεστρία που δεν μπορείς να δεις με την πρώτη ματιά πού χωλαίνει το θέμα.
Και φτάνουμε στο επίμαχο βράδυ όπου πάω να μαζέψω τον κανακάρη μου από πάρτι, βρίσκω την άλλη μαμά εκεί, να φυλάει σκοπιά για να μη χτυπήσει ο δικός της κανακάρης. Κι όταν τα παιδιά διαπληκτίστηκαν σχετικά με το πολύ σοβαρό θέμα ποιος νίκησε στα nerf, επενέβη και τους μάλωσε. Ο γιος μου ζήτησε να φύγει αλλά δεν τον άφησαν και δεν με ενημέρωσαν (οι γονείς που φιλοξενούσαν το πάρτι) Θεωρώντας ότι δρουν σαν ειρηνοποιοί.
Όταν έφτασα ο γιος μου με ενημέρωσε με περηφάνια ότι όλα πήγαν καλά και ζήτησε ξανά συγγνώμη από το συμμαθητή του και τον ρώτησα αν συνέβη και κάτι άλλο και ξαναζήτησε συγγνώμη.
Βρήκαν, λοιπόν, ευκαιρία οι δύο μαμάδες να ξανακάνουν κήρυγμα περί φιλίας των λαών, αδελφοσύνης και μη βίας. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, δεν κάθισα να ακούσω, κάτι είπα περί αμοιβαίου σεβασμού και αποχώρησα.
Σήμερα ρώτησα το γιοκαρίνι τι έγινε και μου είπε τα καθέκαστα.
Και αναρωτιέμαι πώς γίνεται τόσο σωστά πράγματα να ακούγονται τόσο λάθος.
Καταλήγω πως έκανα σωστά που έφυγα, έδωσα το παράδειγμα στο γιο μου. Όμως πρέπει κάπως να αποκαταστήσω το δίκιο του. Σκέφτομαι να πάρω την άλλη μαμά και να της ζητήσω να μην απευθυνθεί ξανά στο γιο μου. Θέλω να της πω οτι δεν με ενδιαφέρει να είναι φίλος με όλους με ενδιαφέρει μόνο να τους σέβεται. Να της πω οτι του μαθαίνω να είναι φίλος με λίγους και να σέβεται τους πάντες και όχι να είναι με όλους φίλος χωρίς να σέβεται κανέναν. Γιατί εκεί νομίζω οτι το έχουμε χάσει όλοι το νόημα. Λέμε μεγάλα λόγια και ξεχνάμε την ουσία.
Ξέρω οτι θα έπρεπε να μου αρκεί που το μαθαίνω στο γιό μου και να τους αφήσω να κουρεύονται, αλλά και τόση ατιμωρησία φέρνει τελικά τα πάνω κάτω. Χάνουμε το δίκιο μας και τελικά η ατιμωρησία και η αμνηστία γίνονται δεδομένα.
Θα ήθελα να τα έχω πει όλα αυτά εχθές μπροστά σε όλους και κυρίως στο γιο μου.
Δυστυχώς όμως, όπως λέει και ο Ντιντερό όταν έχεις έντονο το αίσθημα της αδικίας που σου γίνεται, μπερδεύεσαι και δυσκολεύεσαι να απαντήσεις. Έρχεται όμως το πνεύμα στις σκάλες, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να ζητήσει αποκατάσταση.
Μάταια!!! Κοιμήθηκα ελάχιστα, στριφογύριζα και σκεφτόμουν. Βασανίζομαι από αυτό που λένε οι Γάλλοι "το πνεύμα της σκάλας". Το να χάσεις τα λόγια σου και να μην αντιδράσεις τη στιγμή που ακούς κάτι προσβλητικό, και να σου έρθουν όλα μαζεμένα όταν έχεις πια φύγει από το χώρο και το χρόνο της συζήτησης.
Περνάω εξαιρετικά δύσκολη περίοδο προσπαθώντας να μείνω ψύχραιμη και να μη λειτουργώ εν θερμώ, ενώ κανείς δεν φαίνεται να έχει παρόμοια διάθεση...
Χτες πήγα να πάρω το γιο μου από ένα παιδικό πάρτι. Πριν από λίγες μέρες ο δικός μου έπαιξε τις μπουνιές με ένα αγόρι. Το συγκεκριμένο παιδί δείχνει προκλητική και προσβλητική συμπεριφορά σε μικρούς και μεγάλους από την πρώτη δημοτικού,ενώ η μαμά του κάνει συνεχώς κήρυγμα σε όλους πως όλα τα παιδιά πρέπει να είναι φίλοι και να παίζουν μαζί.Στους δασκάλους που της επισημαίνουν προβλήματα ή κάνουν παράπονα για τη συμπεριφορά του γιου της έχει πάντα να προτείνει ένα παιδαγωγικό τρικ για να προωθήσουν τη σύμπνοια στην τάξη. Πάρτη γενεθλίων με παράσταση από κλόουν στην τάξη, κεράσματα, και πάνω απ' όλα διάθεση να αποκατασταθεί η τάξη και η σύμπνοια το συντομότερο δυνατόν.
Και θα με ρωτήσετε πού είναι το λάθος, μακάρι να έκαναν το ίδιο όλες οι μαμάδες θα μου πείτε.
Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε και μένα σχεδόν έξι χρόνια για να το καταλάβω. Δεν συμπαθούσα τη συγκεκριμένη οικογένεια, μου φαίνονταν γλίτσες, θρασύδειλοι και επιφανειακοί φανφαρόνοι. Αλλά περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα...Το θέμα ήταν καθαρά του σχολείου. Ο γιος μου μου μετέφερε τα γεγονότα, αλλά αφού δεν τον αφορούσαν δεν έδινα συνέχεια. Με ενδιέφερε μόνο η δική του γνώμη. Έβλεπα ότι αντιμετώπιζε τις καταστάσεις με σωστή κρίση και ωριμότητα, συχνά μεγαλύτερη από των δασκάλων, και χαιρόμουν που το παιδί μου έχει αξίες και διαμορφώνει ένα χαρακτήρα ωραίο και αληθινό. Χαμηλών τόνων δεν είναι,έχει το θάρρος της γνώμης του και αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να σέβεται, αλλά να μην εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων.
Υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο...και την εφηβεία...
Πριν μια εβδομάδα έφτασαν να παίξουν κλωτσομπουνίδι οι δυο τους. Αιτία ήταν πάλι οι προσβολές και η επίθεση που δέχτηκε ο δικός μου, τα οποία ανταπέδωσε και ξάπλωσε κάτω τον άλλο. Όταν μου τα είπε, του έκανα το σχετικό κήρυγμα περί του δεν χτυπάμε και όταν θυμώνουμε φεύγουμε κλπ. Παραδέχτηκε το λάθος του, μάλιστα είχε ήδη ζητήσει συγγνώμη από το συμμαθητή του. Ενημέρωσα το διευθυντή του σχολείου ότι έχω επιληφθεί του θέματος και ότι είμαι διαθέσιμη για συνεργασία και θεώρησα το θέμα λήξαν.
Δεν ήταν καθόλου έτσι...
Όπως ανακάλυψα, όλα τα λόγια και οι χειρισμοί της μαμάς αφορούσαν τρίτους και εμπλεκόμενους και επ'ουδενί το βλαστάρι της! Δύο μέτρα, δύο σταθμά. Ξέρουμε το σωστό και το επιβάλουμε στους άλλους, τους κρίνουμε και ζητάμε τα ρέστα αν δεν ακολουθήσουν τους κανόνες, αλλά εμείς είμαστε στο απυρόβλητο.
Το θέμα είναι ότι αυτό γίνεται με τόση μαεστρία που δεν μπορείς να δεις με την πρώτη ματιά πού χωλαίνει το θέμα.
Και φτάνουμε στο επίμαχο βράδυ όπου πάω να μαζέψω τον κανακάρη μου από πάρτι, βρίσκω την άλλη μαμά εκεί, να φυλάει σκοπιά για να μη χτυπήσει ο δικός της κανακάρης. Κι όταν τα παιδιά διαπληκτίστηκαν σχετικά με το πολύ σοβαρό θέμα ποιος νίκησε στα nerf, επενέβη και τους μάλωσε. Ο γιος μου ζήτησε να φύγει αλλά δεν τον άφησαν και δεν με ενημέρωσαν (οι γονείς που φιλοξενούσαν το πάρτι) Θεωρώντας ότι δρουν σαν ειρηνοποιοί.
Όταν έφτασα ο γιος μου με ενημέρωσε με περηφάνια ότι όλα πήγαν καλά και ζήτησε ξανά συγγνώμη από το συμμαθητή του και τον ρώτησα αν συνέβη και κάτι άλλο και ξαναζήτησε συγγνώμη.
Βρήκαν, λοιπόν, ευκαιρία οι δύο μαμάδες να ξανακάνουν κήρυγμα περί φιλίας των λαών, αδελφοσύνης και μη βίας. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, δεν κάθισα να ακούσω, κάτι είπα περί αμοιβαίου σεβασμού και αποχώρησα.
Σήμερα ρώτησα το γιοκαρίνι τι έγινε και μου είπε τα καθέκαστα.
Και αναρωτιέμαι πώς γίνεται τόσο σωστά πράγματα να ακούγονται τόσο λάθος.
Καταλήγω πως έκανα σωστά που έφυγα, έδωσα το παράδειγμα στο γιο μου. Όμως πρέπει κάπως να αποκαταστήσω το δίκιο του. Σκέφτομαι να πάρω την άλλη μαμά και να της ζητήσω να μην απευθυνθεί ξανά στο γιο μου. Θέλω να της πω οτι δεν με ενδιαφέρει να είναι φίλος με όλους με ενδιαφέρει μόνο να τους σέβεται. Να της πω οτι του μαθαίνω να είναι φίλος με λίγους και να σέβεται τους πάντες και όχι να είναι με όλους φίλος χωρίς να σέβεται κανέναν. Γιατί εκεί νομίζω οτι το έχουμε χάσει όλοι το νόημα. Λέμε μεγάλα λόγια και ξεχνάμε την ουσία.
Ξέρω οτι θα έπρεπε να μου αρκεί που το μαθαίνω στο γιό μου και να τους αφήσω να κουρεύονται, αλλά και τόση ατιμωρησία φέρνει τελικά τα πάνω κάτω. Χάνουμε το δίκιο μας και τελικά η ατιμωρησία και η αμνηστία γίνονται δεδομένα.
Θα ήθελα να τα έχω πει όλα αυτά εχθές μπροστά σε όλους και κυρίως στο γιο μου.
Δυστυχώς όμως, όπως λέει και ο Ντιντερό όταν έχεις έντονο το αίσθημα της αδικίας που σου γίνεται, μπερδεύεσαι και δυσκολεύεσαι να απαντήσεις. Έρχεται όμως το πνεύμα στις σκάλες, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να ζητήσει αποκατάσταση.
Καταλαβαίνω το ότι δε μπορείς να ηρεμήσεις, αφού νιώθεις ότι έχεις αφήσει εκκρεμότητα, ότι δεν έκλεισες το θέμα όπως θα σε ικανοποιούσε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυχνά, όταν κάτι σου πέφτει στο κεφάλι από το πουθενά, δεν έχεις την ψυχραιμία (γενικά το γράφω αυτό, όχι για σένα συγκεκριμένα) να παγώσεις την κατάσταση, για να σκεφτείς πώς σε συμφέρει περισσότερο να αντιδράσεις. Ξέρω πώς είναι να περνά η κρίσιμη στιγμή της απάντησης και να βρίσκεις ότι έκανες λάθος ή δεν έκανες αυτό που πιστεύεις ότι θα έπρεπε. Μένει κάτι να σε "τρώει".
Έτσι όπως περιγράφεις τα πράγματα, όμως, τι θα καταλάβει η μητέρα στην οποία αναφέρεσαι, αν της μιλήσεις; Ο τρόπος που σκέφτεται αντανακλάται στον τρόπο που διαπαιδαγωγεί το παιδί της. Τι έχεις να κερδίσεις από μια διαφωνία από τηλεφώνου; Γιατί συμφωνία δεν το βλέπω να υπάρξει. Το αποτέλεσμα, θεωρώ, είναι εύκολο να το προβλέψεις. Μια τρύπα στο νερό και παράταση της έντασης.
Εκτός κι αν επιδιώκεις να ξεθυμάνεις, να ξεφορτώσεις λίγη από την απογοήτευση που έχεις για σένα, που δε μίλησες όταν θεωρείς πως έπρεπε (κι αν ισχύει κάτι τέτοιο, να έχεις επίγνωση ότι όλη σου η δυσφορία δεν οφείλεται μόνο στην άλλη πλευρά). Ίσως όντως να νιώσεις καλύτερα, αλλά μάλλον αυτό θα οφείλεται στο ότι, επιδεικνύοντας κι εσύ το θυμό και την αγανάκτησή σου, θα νιώσεις πιο "δυνατή", θα πάρεις "ισάξια" θέση, στη συνείδησή σου, με την άλλη μάνα και όχι εκείνη του "κορόιδου" της υπόθεσης. Προσωπικά, θα αναρωτιόμουν αν αυτή τη συμπεριφορά θα τη συνιστούσα και στο παιδί μου, θα του πρόσφερε κάτι ουσιαστικό το να εμπλέκεται σε συμπεριφορές που θα συντηρούσαν την κακή του διάθεση, ή μόνο θα μηρύκαζε, αδυνατώντας να βγει από τον κύκλο της οργής;
Συμφωνώ στο ότι θα ήταν καλό να εξέφραζες την άποψή σου επιτόπου, για να δείξεις στο γιό σου ότι υποστηρίζεις δημόσια το δίκιο του. Αλλά αυτό, νομίζω, κάπως μπορείς να το διορθώσεις, έστω και με λίγη καθυστέρηση - και παρακάμπτοντας τον άλλο γονιό. (Έτσι κι αλλιώς, δε θα άκουγε τη συνομιλία σου με την άλλη μητέρα στο τηλέφωνο, οπότε σε τι θα τον ωφελούσε αυτό;) Στη θέση σου, θα κουβέντιαζα με το παιδί μου και θα του έλεγα πως έκανα λάθος που δε μίλησα και λυπάμαι που φάνηκα αδύναμη εκείνη τη στιγμή και δεν υπερασπίστηκα τη θέση του, που είναι κοινή μας θέση. Και πως όταν δε μπορούμε να συνεννοηθούμε με ορισμένα άτομα, παύουμε να ασχολούμαστε, γιατί χάνουμε το χρόνο μας. Και το να επιλέγουμε να χάνουμε το χρόνο μας, είναι δική μας ευθύνη. (Και εγώ γίνομαι αρειμάνια ώρες-ώρες, αλλά δεν ξεπερνάω το όριο του να προσθέσει ο θυμός μου κι άλλο θυμό, γιατί όλο αυτό γίνεται δυσλειτουργικό και εμένα επιβαρύνω, στην τελική.)
Τα παραπάνω που σου έγραψα δεν είναι κριτική, απλά κατέθεσα τις σκέψεις μου. Ελπίζω κάτι να βρεις χρήσιμο σε αυτές.
Καλή διαχείριση της κατάστασης, Hermine! :-)
Συμφωνώ τόσο πολύ με την προλαλήσασα Διονυσία που δεν έχω να προσθέσω πολλά! 'Ισως αυτό μόνο: κάποιες φορές χρειάζεται να ξέρουμε πότε θα πούμε" let it go"! Ζυγίζουμε κέρδη και ζημίες κάθε επιλογής και συνεχίζουμε! Πάντα με γνώμονα τι διδάσκουμε στο παιδί. Όχι τι κερδίζουμε εμείς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα 'στε καλά, βρε κορίτσια!!! Ευτυχώς που το συζητάω και ξεθυμαίνω. Η αλήθεια είναι οτι την κουβέντα αυτή την είχα κάνει ήδη με το γιό μου. Του είπα οτι θεωρώ οτι χειρίζεται πολύ καλά την κατάσταση μόνος του, αλλά να ξέρει οτι μπορώ και είμαι διατεθειμένη να πάρω θέση αν μου το ζητήσει. Ο ίδιος λοιπόν μου είπε οτι θα ήθελε να ακουστεί και το δικό του δίκιο. Γι αυτό ενημέρωσα και τον διευθυντή. Το ίδιο του ξαναείπα και σήμερα, και του εξήγησα για ποιό λόγο είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου. Τον ρώτησα αν θέλει να τηλεφωνήσουμε στην άλλη μαμά. Μου είπε οτι θα το σκεφτεί και θα μου απαντήσει. (Με ξύλιασε με την ψυχραιμία που κέρδισε χρόνο). Ακόμα δεν μου είπε τίποτα και νομίζω οτι εκεί θα μείνει το θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρ'όλα αυτά είμαι έξαλλη με την ατιμωρησία του θράσους.
Καλώς σε βρήκα λοιπόν κι εγώ, Ερμίνα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ήξερα ότι λέγεται έτσι αυτό το φαινόμενο, του να μας έρχονται στο μυαλό εκ των υστέρων όλα όσα θα'πρεπε να έχουμε πει κι όλοι οι τρόποι με τους οποίους θα έπρεπε να έχουμε πράξει.
Εγώ είμαι πολύ μικρή, δεν είμαι μανούλα, αλλά νομίζω ότι και μόνο που έχεις ασχοληθεί τόσο με το θέμα ο γιος σου δεν μπορεί, σίγουρα θα το βλέπει και θα το ξέρει πως είσαι δίπλα του, ξέρει πως νοιάζεσαι και πως έχεις το μέρος του και τα νώτα του! Πρόκειται για ένα πολύ ώριμο παιδί απ'ό,τι φαίνεται...
Κι εγώ θα του το συζητούσα και θα τον ρωτούσα πώς θα ήθελε να αντιδράσω εγώ γιατί, θα το ξέρεις καλά, είναι λεπτές αυτές οι ισορροπίες και το σημείο μέχρι το οποίο μπορείς να επέμβεις ως μαμά.
Καταλαβαίνω πως σε έχει εξοργίσει η άλλη μαμά αλλά μάλλον πως καλύτερα θα ήταν να ηρεμήσουν τα πνεύματα, γιατί ναι μεν δεν πρέπει να "περνάει" το θράσος αλλά από την άλλη, δεν είναι νομίζω καλό να υπάρχει συνέχεια μία ένταση στον αέρα, νεύρα κλπ...
Δεν ξέρω αν είναι σωστά όσα έγραψα, νομίζω πως έτσι πιστεύω, είναι δύσκολοι οι χειρισμοί τέτοιων θεμάτων.
Καλό σου μεσημέρι!
Μια χαρά τα λές Μαρία μου, αν και μικρούλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως, ηρέμησαν τα πράγματα, αν και οι προκλήσεις δεν τελειώνουν. Ο θυμός έχει καταλαγιάσει και η δικαίωση ήρθε με τον καλύτερο τρόπο. Ο γιός μου μπήκε στη διαδικασία επιλογής για μια αποστολή της ομάδας τάε κβον ντο στην Κίνα, σε διεθνείς αγώνες. Ο προπονητής του τον επέλεξε και τον πρότεινε, όχι μόνο για τις επιδόσεις αλλά και για το ήθος και την ωριμότητά του. Δυστυχώς οι χορηγίες δεν επαρκούν για όλους του αθλητές και έτσι θα γίνει κλήρωση, αλλά το ότι επιλέχθηκε ανάμεσα σε αρκετούς συμμαθητές και συναθλητές, τον δικαίωσε και του τόνωσε την αυτοπεποίθηση. Και έδειξε και σε εμένα οτι είμαστε σε σωστά μονοπάτια όσον αφορά τη διαπαιδαγώγησή του.
Είμαι σχεδόν βέβαιη οτι αυτό θα προκαλέσει περισσότερα σχόλια και προσπάθεια απαξίωσης, αλλά είναι πιο έτοιμος να απαντήσει και εγώ πιό ήρεμη για να κρατήσω αποστάσεις.