Να πει κανείς ή να μην πει...

Γίνομαι πολύ κακιά με τους ευαίσθητους. Μου σπάνε τα νεύρα. Τους θεωρώ απο τα μεγαλύτερα καθίκια.
 Έχετε γνωρίσει πιο εγωπαθείς ανθρώπους απο τους ευαίσθητους; Τα πάντα γυρνάνε γύρω απο αυτούς και τις ευαισθησίες τους. Δεν θέλουν να ενοχλήσουν γι αυτό δε σε παίρνουν τηλέφωνο. Πληγώνονται όμως που δεν πήρες εσύ. Κλείνονται στο καβούκι τους γιατί μόνο εκεί νιώθουν ασφαλείς, δε λένε ποτέ τι νιώθουν, αλλά φταίς εσύ που δεν τους καταλαβαίνεις.
Θεωρούν τους εαυτούς τους εξαιρετικούς, μάρτυρες, έτοιμους να θυσιάστουν για όλους, αλλά περιμένουν να εκθειάσεις την αυτοθυσία τους και να τους δώσεις την ευκαιρία να απεραντολογήσουν για το πόσο δύσκολο ήταν αυτό που έκαναν για σένα.
Φίλοι, οικογένεια, συνεργάτες, κανείς δεν ενδιαφέρεται γι αυτούς. Αν τους προσφέρεις το παραμικρό θεωρούν οτι απλά σου περισσεύει και το δίνεις.
Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν το πρόγραμμά τους, που συνήθως περιλαμβάνει και θεραπείες για ασθένειες για τις οποίες είναι διατεθιμένοι να κάνουν τα πάντα εκτός απο το να τις αντιμετωπίσουν.
Δεν μπορούν ποτέ να μοιράσουν το χρόνο τους ωστε να χωρέσεις. Έχουν πάντα τόσες υποχρεώσεις γιατί, ξέχασα να σου πώ, η γή δεν γυρίζει αν δεν είναι αυτοί εκεί.  Πού, ρωτάς; Δεν ξέρω να σου πω....
Είναι πάντα εκεί όταν έχεις προβλήματα, αρκεί να βολεύει το πρόγραμμα των παιδιών, να έχει ο σύζυγος καθαρό πουκάμισο, να πας εσύ σπίτι τους για καφέ, γιατί δεν οδηγούν, οχι σήμερα όμως γιατί όλο το πρωί έτρεχαν να αγοράσουν ένα γραμματόσημο και τους έπιασε ποδάγρα.
Και βέβαια πληγώνονται όταν ανακαλύπτουν οτι δεν είναι μοναδικοί στη ζωή σου. Είναι φανερό οτι κάνεις  άλλους φίλους γιατί αυτοί δεν ειναι αρκετοί... γιατί μεγαλοπιάνεσαι και θελεις να έχεις φίλους πιό όμορφους, πιο πλούσιους, πιο in. Φίλους με τους οποίους πας για καφέ και για ποτό και που συζητάς για θέματα που αυτοι (οι ευαίσθητοι) δεν γνωρίζουν. Αν βέβαια τύχει να γνωρίσουν κάποιον απο τους υπόλοιπους φίλους σου, θα καθήσουν μούγκα, να ακούν και να συγκεντρώνουν πληροφορίες, κινήσεις, υπονοούμενα που θα τους πληγώσουν και θα τους κάνουν να αισθανθούν άσχημα. Και δεν θα θέλουν να τους ξαναδούν στα μάτια τους αυτούς τους φίλους, οπότε πάντα θα βρίσκουν μια καλή δικαιολογία για να μην πατάνε ποτέ στις γιορτές και τις μαζώξεις σου. Άποψη όμως θα έχουν για όλους και για όλα, και θα είναι, βέβαια, αρνητική και μίζερη. Γιατί σαν ευαίσθητοι που είναι, αυτοί πιάνουν vibes και υπονοούμενα, που εσυ, σαν χοντρόπετσος, δεν αντιλαμβάνεσαι. (Να σου βάλει, ο ευάισθητος, φουρνέλο στο σπίτι με δυό κουβεντούλες, να τρέχεις και να μην φτάνεις... και αν ζητήσεις το λόγο, πέφτει και στα πατώματα με την αδικία που του έκανες, να του βρείς ψεγάδι).
Πιο εύκολα αποσπάς απο τον Σκρουτζ Μακ Ντακ την τυχερή του δεκάρα, παρά μια συγγνώμη απο έναν ευαίσθητο. Μπορεί να επικαλεστεί μέχρι και τον προπάππο του που είχε δώσει φούσκο στον παππού του με αποτέλεσμα τα ψυχικά τραύματα να κληροδωτηθούν όλα σε αυτόν, (η υπόλοιπη οικογένεια δεν πήρε τίποτα, όλα τα βάσανα τα πλήρωσε αυτός), αλλά συγγνώμη απο τα χειλάκια του μην περιμένεις.  Το πιο πιθανό είναι να ζητήσεις εσύ συγγνώμη που τον πλήγωσες λέγοντάς του οτι σε πλήγωσε. Και μετά ξεκινάει η μνησικακία του ευαίσθητου....
Ουαί κι αλοίμονο !!!!!!! Ο ευάισθητος δεν ξεχνάει το κακό που του έκανες ούτε στο νεκροκρέββατό σου. Γιατί να είσαι σίγουρος οτι θα σε θάψει. Και θα φροντίσει στην ολονυχτία να αναφέρει πόσο καθίκι και χοντρόπετσος ήσουν εσύ, (ο συχωρεμένος) και πόσο ευαίσθητη ψυχή είναι αυτός που δεν κράτησε κακία και ήρθε να σε νεκροστολίσει. Και θα διατείνεται οτι σε ήξερε σαν κάλπικη δεκάρα, ακόμα κι αν δεν είχε καμία ουσιαστική συμμετοχή στη ζωή σου απο τότε που απέκτησε δική του. Είπαμε, αυτός είναι ευαίσθητος και τα πιάνει όλα στον αέρα. Δε χρειάζεται να κρατήσει επαφή μαζί σου για να σε ξέρει. Αυτός τον ψυχολογεί τον άνθρωπο που έχει απέναντί του, κρίνοντας απο την πλούσια γκάμα συναισθημάτων που εκπορεύεται κατευθείαν απο το στομάχι του.
Ίσως γίνομαι άδικη. Υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι με ευαισθησία ψυχής, με ενσυναίσθηση και διάθεση να ακούσουν το διπλανό τους και  να τον γνωρίσουν πραγματικά και όχι επιφανειακά. Άνθρωποι που δέχονται τον άλλο όπως είναι και δεν βιάζονται να βγάλουν κλισέ συμπεράσματα.
Έχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους και νιώθω πολύ τυχερή. Έχω γνωρίσει όμως και τους άλλους, τους "ευαίσθητους". Αυτούς που η ευαισθησία τους εξαντλήται στον εαυτό τους και δεν τους περισσεύει ποτέ χρόνος ή διάθεση για τον διπλανό. Αυτούς που είναι τόσο απασχολημένοι με τον εαυτό τους που δεν μπορούν να χαλαρώσουν λεπτό και καταλήγουν να μην μπορούν να αναγνωρίσουν και να πάρουν ευθύνη για τα ίδια τους τα συναισθήματα. Φτιάχνουν λοιπόν μια πανοπλία, τάχαμου για να προστατευτούν, στην πραγματικότητα όμως για να κρατήσουν όλους τους άλλους έξω. Γιατί αν τυχόν κάποιος πλησιάσει, θα δεί πόσο κενοί είναι. Κι ο μόνος λόγος γι αυτό το κενό είναι ο φόβος να ανοιχτούν, να εκτεθούν, να κάνουν λάθος και να φανούν λίγοι, άνθρωποι...Δεν αντέχουν οι ίδιοι να κοιτάξουν τον εαυτό τους και φοβούνται όταν τους κοιτάζουν οι άλλοι...
Τί να κάνω λοιπόν, με τους ευαίσθητους στη ζωή μου; Τους αγαπάω και τους μισώ ταυτόχρονα. Με θλίβει αδιάκοπα η έλλειψη επικοινωνίας μαζί τους και με τσαντίζει η μιζέρια τους. Με κάποιους θέλω να σταματήσω να έχω σχέσεις, με άλλους αυτό είναι αδύνατο. Είπα να τους μιλήσω, να τους δείξω πόσα χάνουμε όλοι με αυτό τους το συνεχή φόβο να μην πληγωθούν και να μη βρεθούν να έχουν κάνει λάθος.
Είμαι όμως σίγουρη οτιμόνο χειρότερα θα γίνουν τα πράγματα. Λέω, λοιπόν, να σιωπήσω.