Κινδυνεύω, κινδυνεύεις, κινδυνεύει, κινδυνεύουμε!!!!

Κανονικά θα έπρεπε να προσπαθήσω να γράψω μια Ιστορία της Νύχτας, αλλά οι πομπές της Ημέρας δε μ'αφήνουν.... Η Νύχτα, για μένα, αφορά την Ψυχή και το Σώμα, το Πνεύμα και τη Νόηση, τη Διαίσθηση και το Όνειρο. Η μέρα, απο την άλλη πλευρά...., αφορά το χώμα, το εφήμερο, το προϊόν, τη συντήρηση και την πρακτικότητα....
Και τα δύο αναγκαία, το ένα πιο ευχάριστο, το άλλο πιο πρακτικό. Κι εμείς ανάμεσα, να προσπαθούμε να κρατήσουμε την παλάτζα...

Σήμερα διάβασα δύο αναρτήσεις που αφορούσαν άμεσα τα τεκταινόμενα στην ταπεινή μου μονοκατοικία....(http://princess-airis.blogspot.gr/2015_05_01_archive.html
και http://toapagio.blogspot.gr/). Αποφάσισα να πω λοιπόν κι εγώ τον πόνο μου, γιατί, όπως λέει και η Αριστέα, όλοι έχουμε δικαίωμα στη γνώμη....

Που λέτε, έχω πάει να παραλάβω το βλαστάρι από το σπίτι της φιληνάδας και συναθλήτριας στο στίβο της μητρότητας και ανατροφής 10χρονων βλασταριών...όπου είχε πάει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΔΙΑ, το ίδιο απόγευμα. Μέχρι να πούμε μια κουβέντα και να βάλει το βλαστάρι τα παπούτσια του (που σαρανταποδαρούσα να ήταν πιο γρήγορα θα ποδαινόταν...) χτυπάει το τηλέφωνο (το ξένο...) και ζητάνε εμένα!!!. "Ποιός είναι, ρε παιδιά?" " Ο Βύρων, τρέξε..!"
Τώρα πρέπει να ξανακάνω παρένθεση και να πώ οτι ο Βύρων είναι πολυταξιδεμένος και γυρίζει τα πέρατα του κόσμου... (κοσμοναύτη βέβαια δεν τον λές, στο "καλέ, ναύτη!" όμως, ακούει...)
 Να μην τα πολυλογώ, ο Βύρων, αλλόφρων και ασθμαίνων στην άλλη άκρη της γραμμής ήθελε, λέει, να μας μιλήσει γιατί άκουσε οτι κυκλοφορεί στην περιοχή μας ένα αυτοκίνητο που απαγάγει παιδιά... Για την ακρίβεια Κόκκινο Σιτροέν!!! και έχει ήδη πάρει δύο παιδιά δεκατριών και δεκατεσσάρων χρονών!!! "Ποιά παιδιά???" ρωτάω η έρμη, νομίζοντας πως θα είναι γνωστά μας και έτσι το έμαθε....
" Δεν ξέρω..." απαντάει η αγάπη της ζωής μου, "Το διάβασα στο φέισμπουκ!!!!"
Κλείνω το τηλέφωνο επιτόπου... χαμογελάω στη φιληνάδα που νόμιζε κι αυτή οτι μας βρήκε η συμφορά, παίρνω το βλαστάρι και βγαίνουμε στο δρόμο, πεζοί στις 9 η ώρα το βράδυ.
Αφού περπατήσαμε ξένοιαστα τα ολόκληρα δύο τετράγωνα που χωρίζουν την ταπεινή μονοκατοικία μας από την ταπεινή μονοκατοικία της φιληνάδας, ετοιμάζω το βλαστάρι για ύπνο και συνδέομαι στο διαδίκτυο. Μπαίνω στο Amber Alert και στο Χαμόγελο Του Παιδιού. Ευτυχώς δεν βρίσκω καμία πρόσφατη ανάρτηση για αγνοούμενο παιδί. Ψάχνω ξανά και βρίσκω την ανάρτηση που διάβασε ο Βύρων και διαπιστώνω οτι έχει αναρτηθεί αρχικά από ένα σάιτ ποικίλης ύλης, όπου όλοι πηδιούνται, αρρωσταίνουν, ψεκάζονται, τους παίρνουν τα λεφτά οι επιτήδειοι κλπ. και όλα αυτά θεωρούνται ειδήσεις. Ο πρώτος τίτλος που έπιασε το μάτι μου ήταν "Φοιτήτρια βγαίνει με το στρίνγκ στο μπαλκόνι. Ανάστατη η γειτονιά"(Ακριβής μεταφορά, μη γελάτε...). Η "είδηση" που διάβασε ο καλός μου ανέφερε οτι ένα αγόρι βγαίνοντας από το φροντιστήριο για να πάει στη γωνία όπου το περίμενε ο πατέρας του είδε ένα κόκκινο αυτοκίνητο που έκοψε ταχύτητα περνώντας έξω από το φροντιστήριο και μετά συνέχισε την πορεία του. Όλο αυτό φάνηκε ύποπτο στο παιδί που το μετέφερε στον πατέρα... Αναρτήσεις επί αναρτήσεων στο φέισμπουκ πρόσθεσαν διάφορες λεπτομέρειες για την περιοχή, τον αριθμό των παιδιών, σπείρες αλλοδαπών και τα λοιπά και τα λοιπά.
Πάω για ύπνο ήρεμη αφού σκέφτομαι οτι αν Η Φοιτήτρια με το στρίνγκ και Ο Νεαρός που έβλεπε πολύ CSΙ είχαν τέτοιο σουξέ, αν πραγματικά είχε απαχθεί παιδί θα είχε γίνει χαμός και δεν θα μέναμε σε γενικά κι αόριστα σχόλια. Εδώ δεν τίθεται θέμα διαφύλαξης προσωπικών δεδομένων, τα στοιχεία των παιδιών που αγνοούνται κοινοποιούνται αμέσως από τις αρχές όπως έχουμε ήδη αντιληφθεί, αλλά φροντίζουμε να ξεχνάμε...

Και περιμένω πώς και πώς να έρθει ο Βύρων για να του ρίξω χοντρό βρισίδι που με τάραξε. Ακόμα πιο χοντρό που ταράχτηκε αυτός. Κι ακόμα πιο χοντρό που μπαίνει στο παιχνίδι του τρόμου που μας ταΐζουν καθημερινά. που για την ακρίβεια, ούτε καν μπαίνουν πια στον κόπο να μας ταΐσουν. Μας πετάνε δυο ξεροκόμματα και φτιάχνουμε μόνοι μας μπουφέ γκουρμέ....

Όπου συζήτησα αυτό το θέμα επιμένουν να μου λένε οτι δεν ήταν έτσι παλιά, οτι τώρα άλλαξαν τα πράγματα και οτι κινδυνεύουμε. Εγώ λέω οτι έτσι ήταν πάντα, απλά τώρα τα μαθαίνουμε όλα γρήγορα, με αφόρητες λεπτομέρειες και παραποιήσεις. Ανάμεσα στους γονείς είναι διάχυτος ο φόβος οτι θα μας κλέψουν τα παιδιά μας. Σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα γονιό, ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω. Κάποια στιγμή, όταν το βλαστάρι ήταν ακόμα μικρό, είχα τρομάξει πολύ. Άκουγα συνεχώς γύρω μου οτι πρέπει να προσέχω το παιδί, να μην το αφήνω από το χέρι μου, οτι κλέβουν παιδιά στα πολυκαταστήματα, στους δρόμους, στη θάλασσα, παντού! Έψαξα στη σελίδα του  Χαμόγελου Του Παιδιού και από εκεί στη σελίδα του Amber Alert. Έγινα εθελόντρια στο Χαμόγελο για να γνωρίσω από κοντά τον οργανισμό και τους ανθρώπους του και να καταλάβω κατά πόσο είναι αξιόπιστο. Αυτό που ήθελα να καταλάβω στην ουσία ήταν από τί και πώς να προφυλάξω το βλαστάρι μου. Αυτό που έμαθα είναι οτι η μεγαλύτερη απειλή για τα παιδιά είναι οι γονείς τους και αμέσως μετά άτομα του οικείου περιβάλλοντός τους. Τα παιδιά που ανήκουν σε μειονότητες επίσης απειλούνται όχι μόνο με κοινωνικό αποκλεισμό, αλλά ακόμα και με εγκλήματα κατά της υγείας και της ζωής τους, από τους συνομηλίκους τους!!! Και δυστυχώς αυτά τα στοιχεία δεν είναι φήμες, επιβεβαιώνονται δραματικά από την επικαιρότητα. Μαντλέν και Άννυ ήταν θύματα των γονιών τους. Η Μαρία δόθηκε από τους τσιγγάνους γονείς της, ίσως να πουλήθηκε. Ο Άλεξ ήταν θύμα συμμαθητών του και το έγκλημα συγκαλήφτηκε από τους γονείς τους. Ο Βαγγέλης δεν άντεξε τον κοινωνικό κατατρεγμό απο τους "μάγκες" ετεροφυλόφυλους συμφοιτητές του. (Και να φανταστείς οτι οι φοιτητές κάποτε έριχναν τις χούντες...Τώρα μάλλον οι χούντες ρίχνουν τους φοιτητές...)
Το έψαξα πολύ και είμαι σε θέση να πω οτι τα παιδιά μας δεν κινδυνεύουν να τα αρπάξουν τη στιγμή που θα αφήσουν το χέρι μας. Αντίθετα κινδυνεύουν αν δεν τα αφήσουμε να αυτονομηθούν, να βρουν τον εαυτό τους και να πιστέψουν σ'αυτόν. Και να πιστέψουμε κι εμείς στον εαυτό μας και την αγάπη μας ως γονείς. Δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα περισσότερο από το να τα αγαπάμε και να τα στηρίζουμε. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο από αυτό.

Μερικές φορές νιώθω οτι είμαι φυλακισμένη σε μια φυλακή χωρίς τοίχους. Δεν χρειάζονται οι τοίχοι γιατί φροντίζουν να με κρατάνε δεμένοι οι ίδιοι οι συγκρατούμενοί μου, δεν χρειάζονται καν δεσμοφύλακες. Ο καλύτερος δεσμοφύλακας είναι ο φόβος. Προσπαθώ κάθε μέρα να θυμάμαι ποια είμαι, να μου υπενθυμίζω να φοβάμαι αυτούς που μου προσφέρουν ασφάλεια, άνεση και πλούτο. Να κρίνω ανθρώπους από τις πράξεις τους και όχι από τα λόγια τους. Να θυμάμαι οτι ο βλαστάρι δεν κινδυνεύει απο κάποιον που δεν έχει τίποτα. Κινδυνεύει από αυτόν που έχει τα πάντα και θέλει κάτι ακόμα. Δεν κινδυνεύει από αυτόν που ζητάει σεβασμό. Κινδυνεύει από αυτόν που δε σέβεται κανέναν, ούτε καν τον εαυτό του. Δεν κινδυνεύει από αυτόν που λέει τη γνώμη του, αλλά από αυτόν που λέει αυτό που θέλουν οι άλλοι ν' ακούσουν.
Κοιμάμαι κάθε βράδυ μόνη μου, με το βλαστάρι στο διπλανό δωμάτιο. Και η ευχή μου κάθε βράδυ είναι να μείνει μακριά από κάθε κακία και κάθε μίσος, αλλά κυρίως κάθε κακία και κάθε μίσος να μείνουν μακριά από την ψυχή του.
Και κακιώνω με το Βύρωνα που είναι έτοιμος να μου καταλογίσει ευθύνες γιατί δεν φοβάμαι  όσο θα έπρεπε....