Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Μονάδα...στα γραπτά

Πώς μου ταιριάζει η νύχτα!!!

Πώς μ'αρέσει!!!

Νιώθω ήρεμη και ασφαλής! Σπάνια φοβήθηκα να περπατήσω μόνη μου τη νύχτα στην πόλη. Όχι στην εξοχή, όμως. Η εξοχή με τρομάζει ακόμα και τη μέρα... Στην εξοχή έχω μια περίεργη αίσθηση ανασφάλειας, σαν να με παρακολουθούν.. Στην πόλη όμως όχι.

Η πόλη μου είναι όμορφη τη νύχτα. Έχω την ευτυχία να ζω στην επαρχία, σε ένα λιμάνι. Μ' αρέσει να βγαίνω βόλτα τη νύχτα. Σε λιγότερο από δέκα λεπτά είμαι στο κέντρο. Μπαράκια, τραπεζάκια έξω και κόσμος που ακόμα και αν δεν ξέρεις σίγουρα έχεις ξαναδεί. Η υπάλληλος που σε εξυπηρέτησε το πρωί, ο ταχυδρόμος, το αγόρι από την τρίτη Λυκείου που σου άρεσε όταν εσύ ήσουν στην πρώτη.

Προσπαθούν να με πείσουν οτι κινδυνεύω όταν περπατώ μόνη μου τη νύχτα. Ίσως να μην έχουν και άδικο τώρα πια... Άλλωστε δεν είμαι πια ανεξάρτητη, έχω και ένα παιδί να σκεφτώ. Τι θα γίνει αν εγώ καταλήξω ένα στρουμπουλό περίγραμμα από κιμωλία; -Σωστό. Έχουν δίκιο.

Γιατί ο Βύρων λείπει. Και έτσι είμαι μάνα και πατέρας. Και κόρη και αδελφή και φίλη και υπάλληλος. Και τι θα γίνουν όλοι αυτοί αν με χάσουν? Πώς θα κυλήσει η καθημερινότητα χωρίς εμένα; -Σωστό. Έχουν δίκιο.

Μάλλον είναι επικίνδυνο να κυκλοφορώ μόνη μου τη νύχτα... εξακολουθεί να μ'αρέσει όμως.

Πάμε μια βόλτα μαζί; Θα νιώσω μεγαλύτερη ασφάλεια...

Νύχτωσε, ναι το βλέπω.. Αα! θα πέσεις για ύπνο! Ναι, πολύ κούραση...σωστά. Άλλωστε η νύχτα είναι επικίνδυνη, που να πάμε τέτοια ώρα... Ναι, σωστά...Έχουμε και δουλειές αύριο...

Εγώ πάντως φεύγω. Μόνη μου. Όπως ακριβώς κυκλοφορώ και τη μέρα. Γιατί, όπως μαθαίνω και στο γιο μου, ο,τι υπάρχει στο φως, υπάρχει και στο σκοτάδι. Και εγώ φοβάμαι τη μέρα, κι όμως τα πάω μια χαρά, ως μάνα και πατέρας, κόρη, αδελφή, φίλη, υπάλληλος.

Κοιμήσου εσύ... τα λέμε αύριο....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου