Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Γιατί μας πονάνε?

Πιές ενα κρασάκι μαζί μου,...μετά θα πάμε για ύπνο,...

Σήμερα δεν ήταν και τόσο καλή μέρα,... ήμουν θλιμμένη,...

Όχι, δεν έγινε κάτι που με πείραξε,...ή μάλλον έχουν γίνει πολλά που με πείραξαν,...και συνεχίζουν να γίνονται.

Ίσως τελικά να τα αναλύω πολύ τα πράγματα,...

Ίσως πάλι όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου να είναι πολύ πιο σύνθετα απ' ο,τι μπορώ να καταλάβω.

Κάποτε έλεγα οτι η αγάπη ζεσταίνει τα πάντα,...

Έχεις δίκιο, δεν ήταν και τόσο παλιά που σου το είχα πει,....

Μμμμ, θυμάμαι που είπες οτι αυτό σου θυμίζει τον ήλιο, κάπως έτσι το είχα και γώ στο μυαλό μου. Ένα ηλιόλουστο, καταπράσινο τοπίο και ένα ήσυχο ποτάμι να το δροσίζει.

Ε, λοιπόν σήμερα η ζωγραφιά μου είχε συννεφιά. Και ψύχρα. Τα σύννεφα κάλυψαν τον ήλιο μου και δεν μπορούσε ουτ'εμένα καλά καλά να ζεστάνει,...Πόσο μάλλον όλο τον κόσμο (γιατί αυτή ήταν η φιλοδοξία μου, τι ανοησία!!!).

Πώς μπορεί κανείς να σκοτώσει έναν άνθρωπο? Πώς γίνεται να σταματήσεις το Καλό πρίν ακόμα φτάσει στον προορισμό του? Πώς ζούν οι άνθρωποι χωρίς αισθήματα, χωρίς αισθήσεις?
Το μυαλό μου σταματάει εδώ. Αρνούμαι να δώ λοβοτομημένα ανθρωποειδή να καταπατούν τη ζωγραφιά μου,...

Τί λές, δε μέθυσα! Πάντα έτσι μου λές όταν μιλάω για ζωγραφιές και τοπία μέσα μου,....

Λοιπόν, θα σου πώ τί νιώθω,... Αγκάλιασέ με, όμως πρώτα γιατί φοβάμαι,...

Νιώθω ένα φόβο παιδικό. Νιώθω ανεπαρκής,...μικρή,...ευάλωτη,...μ'ενα παιδικό παράπονο για ο,τι δεν μου αρέσει,...αλλά πρέπει να το δεχτώ,....χωρίς να καταλαβαίνω γιατί,...

Αύριο?...

Ναι, μάλλον θα νιώθω καλύτερα, αύριο,...όταν ξυπνήσουμε,...

Ζαλίστηκα τελικά,...

Πάμε για ύπνο._





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου