Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Σήμερα είναι μια άλλη μέρα.

Σήμερα είναι μια άλλη μέρα. Μιά άλλη μέρα ήταν και χτές. Και αύριο θα είναι μια άλλη μέρα, αλλά αυτή την ατάκα την έχει προλάβει άλλος. Και εγώ μέσα σ'αυτό το χαμό των άλλων ημερών να επιμένω πως δεν αλλάζει τίποτα! Κι ο Βύρωνας να αναρωτιέται μ'ένα γλυκύτατο ειρωνικό χαμόγελο "Μα τί θέλεις; Τί ψάχνεις επιτέλους;"

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μου που ενα απειροελάχιστο φώς τρυπώνει στα μύχια της ψυχής και ζεσταίνει το σώμα μου. Το πνεύμα μου. Την ψυχή μου. Γίνεται ανακωχή σ'αυτό το διαρκές πεδίο μάχης μέσα μου. Οι δυο πολεμιστές μου αφήνουν τη μάχη και ξεκουράζονται.

Ο ποιητής ξαπλώνει στις ρίζες ενός πλάτανου. Ακούει τον ήχο του νερού και χαμογελάει με τον ήλιο που τον κρυφοκοιτάζει μέσα από τα φύλλα. Ανοίγει το βιβλίο του και μισοκλείνει ηδονικά τα μάτια. Αφήνεται στον αιώνιο ποταμό του πνεύματος και παρασύρεται απο τα ρεύματα.

Ο τεχνίτης ανεβαίνει στο ξέφωτο και κάθεται σ'ένα φιλόξενο βραχάκι. Βγάζει απο την τσέπη το κουτί που σκαλίζει. Με τις μάχες το καθυστέρησε και πρέπει να το παραδώσει άμεσα. Πρίν αρχίσει τη δουλειά ρίχνει μια ματιά πέρα, να δεί τι κάνει ο άλλος.

Ο ποιητής σηκώνει για μιά στιγμή το βλέμμα. Ο άλλος κάθησε πάλι στο βραχάκι να δουλέψει.

Ένα γλυκύτατο ειρωνικό χαμόγελο χαράζεται στα χείλη τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου